Α Ν Ω Ν Υ Μ Ι Ε Σ
ΛΟΝΔΙΝΟ 1970
<< είδωλα έκμάτοντα τον τύπον του σώματος >>
Α
Αδελφέ μου
Για μια φορά ακόμα
Θα πιούμε κρασί
Μούστο απ'το αίμα των ματιών μας
Κοντά στους φίλους
Με τις σφαίρες στα στήθια
Θ'αγκαλιάσουμε τις σκιές
Των εξορίστων του κόσμου μας
Κ
Πέντε χασάπηδες
Κάλεσαν σύσκεψη με μισθοφόρους
Βιομηχανίες παστεριώσεως γλώσσας
Κύριε υπουργέ
Η εκπαίδευση χωλαίνει
Χωρίς ιδιαίτερη κατηγορία κρεμάστηκε
<< ΄Ολοι μεσ'στο σύστημα πεθαίνουν >>
Είχε πει
Κάποιο βράδυ αναμνήσεων
Γυναίκα
Δυο παιδιά
Βραβείο για την περσινή θλίψη
Αυταπάτες μιας πειθαρχικής ελπίδας
Για το πλήθος που δραπέτευσε
Απ'τα υπόγεια
Και τους διαδρόμους των γραφείων
Δικηγόροι
Συμβόλαια
Χαμόγελα
Οι έμποροι μέτρησαν την είσπραξη
Και μίλησαν για τις τιμές του λαδιού
Τη λίρα
Τον εχθρό
΄Ωρα δώδεκα μεσημέρι
΄Αχνιζε το αίμα στο δρόμο
Κρυμμένες καρδιές
Πίσω απ'τα μεγάφωνα
Φώναξαν για αδικία
Και δικαιοσύνη
Το πλήθος θριάμβευε απρόσωπα
Με σκουριασμένα χνώτα
΄Οταν η ζωή
Μισθώνη τη ζωή
Δογματίζοντας για την ευτυχία
Ανάγλυφη μνήμη
Για τους φίλους που χάνονται αιώνια
ΚΒ
Πρώτο μάθημα υποταγής
Η ελπίδα
Καταχωρημένη στα μητρώα της απουσίας
Δεύτερο μάθημα ηθικής
Ο σκοπός
Φρουρός της επιθυμίας και του ονείρου
Τρίτο μάθημα λογικής
Ο θάνατος
Η πρώτη αρχή που αρνείται το τέλος
Πωλείται η σκελετωμένη αδιαφορία
Και τα σπίτια γέρνουν θλιμμένα
Κόπιες αυτοδικίας
Επαναφορά στην εξουσία των νεκρών
Μέσα σε κοινωνίες
Ντυμένες το πέπλο του νόμου
Και όρκους ενοχής
ΚΔ
Ποια θυσία
Και ποια η εγκατάλειψη
Ο κύριος Χ
Χρηματιστής πτωμάτων
΄Εδωσε παράσημα σ'όλους
Στρατηγούς
Φρόνιμους λογοτέχνες
Ανίκανους επαναστάτες
Ποια η θέση
Και ποια η αντίθεση
Τα σπλάχνα της Ιφιγένειας
Φωτίζουν της δικαιοσύνης το πρόσωπο
΄Επεξαν σκάκι
Ψάχνοντας λογική στη συνείδηση
Ρεν
Ρουά
Αποτυχία
ΚΣΤ
Η αλήθεια
Μεγάλο στόμα Ερινύας
Φυματικός καθρέφτης της πολιτείας
Που δεν έχει παρόν
΄Ενα πρισμένο μέλλον
Σκόνη
Στα βλέφαρα του νυκτερινού διαβάτη
Παφλασμός απ'το αίμα
Των νεκρών που θα'ρθουν
Τραύματα
Για τη σκοριασμένη σάρκα
Που έμεινε μόνη
Με τον απόηχο της μνήμης
Ο καθένας εξουσιάζει την ψυχή του
Και πεθαίνει
Ανίκανος να γεράση αυτοδύναμα
Με την απουσία
Και μουχλιασμένα φίλτρα αγάπης
΄Ενας θάνατος από καθήκον
Για κάθε αυλάκι πίκρας
