Seamus Heaney

Tο υπουργείο του τρόμου

Joe Wrinn/Harvard University, via Reuters

Seamus Heaney at Harvard University in 1995.

Για τον Σέιμους Ντην

Τουλάχιστον , όπως έλεγε ο Καβάνα , ζήσαμε

Σε σημαντικά μέρη . Ο μοναχικός γκρεμός

του Κολεγίου <<΄Αγιος Κόλουμπ >> , όπου υπηρέτησα

Για έξι χρόνια , είχε θέα προς το Μπογκσάιντ σου .

΄Εμπαινε η ματιά μου σε νέους κόσμους : τα φλεγόμενα

λαρύγγια

Του Μπραντυγουέλλ , το σκυλοδρομιό του πλημμυρισμένο

φώτα ,

Τον μηχανικό λαγό να παίρνει μπρος . Την πρώτη βδομάδα

Είχα τέτοια νοσταλγία για το σπίτι μου που ούτε τα

μπισκότα

που μου είχαν αφήσει για να μου γλυκάνουν την εξορία δεν

μπορούσα να φάω .

Τα πέταξα πάνω απ’ τον φράχτη μια νύχτα

Του Σεπτέμβρη του 1951

΄Οταν τα φώτα των σπιτιών στην οδό Λέκυ

΄Ησαν σαν κεχριμπάρια στην ομίχλη . Στα κλεφτά

Τα πέταξα .

΄Επειτα Μπέλφαστ , και μετά Μπέρκλευ .

Και τα δυο πολύ σικ ,

Πρώτες απόπειρες με τους στίχους όσο να γίνουν

Ολόκληρη η ζωή : από φουσκωμένους φακέλους που φτάνουν

Την εποχή των διακοπών ως τις ολιγοσέλιδες συλλογές

Σταλμένες με << τους χαιρετισμούς του συγραφέα >> .

Εκείνα τα χειρόγραφα ποιήματα , που τα ξεκόλλαγες απ’ τη

συρμάτινη ράχη

Των σχολικών τετραδίων σου , με γέμιζαν απορία :

Φωνήεντα και ιδέες πέφτανε βροχή

΄Οπως οι σπόροι από τις συκομουριές μας .

Προσπάθησα να γράψω για τις συκομουριές

Κι  εφεύρα μια ρίμα με προφορά του Σάουθ Ντέρυ

΄Οπου το  α  ομοιοκαταληκτεί με το  ου .

Αυτές οι βουνίσιες μπότες με τα χοντρά καρφιά ,

Θεέ μου , πως καταπατούσαν το λεπτό

Γκαζόν της ορθοφωνίας .

΄Αλλαξαν

Οι προφορές μας ; << Οι καθολικοί γενικά δεν μιλούν

Τόσο καλά όσο οι φοιτητές απ’ τα προτεσταντικά σχολειά >> .

Τα θυμάσαι όλα αυτά ; Κατωτερότητας

Συμπλέγματα , υλικό για όνειρα ,

<< Πως είναι τ’ όνομά σου , Χήνυ : >>

<< Χήνυ , πάτερ >> .

<< ΄Εχει

Καλώς >> .

Την πρώτη μου μέρα , ο δερμάτινος βούρδουλας

΄Επαθε επιληπτική κρίση στην Μεγάλη αίθουσα ,

Κι αντηχούσε το βίτσιμα πάνω απ’ τις κεκλιμένες κεφαλές

μας ,

Εγώ όμως εξακολουθούσα να γράφω στο σπίτι ότι του

οικότροφου η ζωή

Δεν ήταν και τόσο κακή , δειλιάζοντας , ως συνήθως , να πω την

αλήθεια .

Στις μεγάλες διακοπές , τότε , ξαναγύριζα στη ζωή

Στων φιλιών το πίσω κάθισμα της  ΄Ωστιν 16

Παρκαρισμένη στο υπόστεγο , με τη μηχανή αναμμένη ,

Τα δαχτυλά μου γαντζωμένα σαν τον κισσό στους ώμους της

Και το φως που την περίμενε αναμμένο στην κουζίνα .

Κι επιστρέφοντας στο σπίτι , με του καλοκαιριού

Την ελευθερία να σιγοσβήνει νύχτα με τη νύχτα , τον αέρα

Γιομάτο φεγγαρόφωτο και άρωμα σανού , οι πολισμάνοι

Σείοντας  τους βαθυκόκκινους φακούς τους , να μαζεύονται γύρω

Απ’ το αυτοκίνητο σαν μαύρο κοπάδι , να ρουθουνίζουν και

Με τη μύτη του όπλου στο μάτι μου :

<< Πως ονομάζεσαι , οδηγέ ; >>

<< Σέιμους …>>

Σέιμους ;

Mια φορά διάβασαν τα γράμματά μου σ’ ένα μπλόκο στον

δρόμο

Και φώτισαν με τους φακούς τους τα ιερογλυφικά σου ,

<< Ευκίνητες εκφάνσεις >>  με περίτεχνο γραφικό χαρακτήρα .

Το ΄Ωλστερ ήταν βρετανικό , αλλά χωρίς δικαίωμα στην

Αγγλική λυρική ποίηση : oλογυρά μας , κι ας μην

Το λέγαμε με τ’ ονομά του , το υπουργείο του τρόμου .

Μετάφραση : Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Η Λεύκα

Ο αγέρας σείει τη μεγάλη λεύκα , επαργυρώνοντας

Το δέντρο ολάκερο με μια πνοή .

Ποια ζυγαριά λαμπρή γκρεμίστηκε κι άφησε τούτη τη 

βελόνα να τρεμοπαίζει ;

Ποιές φορτωμένες πλάστιγγες ατύχησαν ;

Η αμμουδιά

Ούτε τα ίχνη που' κανε του κύρη μου η μελία

Στην αμμουδιά του Σάντυμαουντ

Δεν θα τα σβήσει η φουσκοθαλασσιά .

Η Στάμπα

Ποιός χάραξε στη στρογγυλή τη στάμπα του βουτύρου

΄Εναν στάχυ σίκαλης , ψιλοδουλειά , γεμάτο σκλήθρες και

λεπίδες ;

Γιατί το βούτυρο το μαλακό να φέρει τέτοιο όργανο οξύ

Σα νά 'χε γδαρθεί το στήθος του από γυαλιά σπασμένα ;

΄Οταν ήμουν μικρός , κατάπια έναν αθέρα σίκαλης .

Ο λαιμός μου ήταν σαν σπαρτό πού τό ' πιασε δρεπάνι .

΄Ενοιωσα την άκρη του να γλιστρά και την αιχμή να

μπήγεται βαθιά

΄Ωσπου , σαν έβηξα και έβηξα ξανά και τελικά εβγήκε ,

Βγήκε κι ανάσα δροσερή , εωθινή , τόσο αιφνίδια και καθαρή

Λες και ανέπνεα αιθέρια παραδείσου

΄Οπου η Αγαθή , θεραπευμένη μετά από το μαρτύριο ,

κοιτάζει

τη λεπίδα όπως εγώ κοιτούσα τον αθέρα .

Μετάφραση ; Θεοδόσης Νικολάου

Τα 3 τελευταία ποιήματα είναι από τη συλλογή ;

The spirit level

Πρώτη έκδοση ;  Faber and Faber Limited ,1996

Θάνος Φωσκαρίνης

Ο  ΑΗ  ΓΙΩΡΓΗΣ  ΄Η  ΤΟ  ΤΕΡΑΣ ;

άσπιτη σκιά

ξενύχτησα πληγές μέχρι να σ' αναστήσω

μετέλαβα τους γρίφους τα αιτήματά σου όλα

Αλ Ααράφ χτυπούν οι αλυσίδες μανιασμένες πάνω μου

Αλ Γκατζαλί απαντώ αδέξια αλλά προσθέτω και Μεβλανά

Ρουμί

κι αν χρειαστεί Εμμανουήλ Ροίδη και Σουρή και Γιάννη

Σκαρίμπα

φυτρώνουν λάμπουν ένσημη ζωή τα υγρά μου δάχτυλα

δε με φοβάσαι

αυτόχειρη ασκήμια τρόφιμη εκδίκηση μανική

δε με φοβάσαι

κι ο φόνος επόμενος το που αγάπησα τους άθλιους συντρό -

φους

τις αυταπάτες τις συμφορές τη μωρία πόσες δολοφονίες

τα αιώνια ψεύδη τους

ο νόμος ίλιγγος

η φωτιά οργή

ΑΥΤΟΧΕΙΡΗ ΑΣΚΗΜΙΑ

ουσίες και συντηρητικά

σ - 38 -

Pier Paolo Pasolini

Το λαϊκό τραγούδι

 ( Il canto popolare )

Απροσδόκητο το χίλια εννιακόσια πενήντα δύο πάνω απ ΄ την Ιταλία περνά
Μονάχα ο λαός το γνήσιο αίσθημα κρατά :
ποτέ εκτός χρόνου , και το μοντέρνο δεν μπορεί να τον τυφλώσει, γιατί πάντα ο λαός είναι πιο μοντέρνος ,
σε χωριά σκορπισμένος , σε περιφέρειες, με νέους ανθρώπους
πάντα νέους – νέους στο παλιό τραγούδι –
να το λένε πάλι , καθώς ήταν πρώτα, αληθινό.


Καίει γλυκά του χρόνου ο πρώτος ήλιος
πάνω απ ΄ της πόλης τις στοές
της επαρχίας, στα μέρη εκείνα που ,
ακόμα γνωρίζουν από χιόνι , πάνω στα κοπάδια των Απεννίνων: στις βιτρίνες των κέντρων
τα νέα χρώματα των ρούχων, οι νέες φορεσιές
όπως σε φωτιές καθάριες
λένε πόσο ξανανιώνει ο κόσμος σήμερα , καθώς καινούριες χαρές σηκώνονται…

Α, εμείς που ζούμε σε μια γενιά μόνο, κάθε
γενιά που έζησε δω, σ΄αυτούς εδώ τους τόπους τώρα πια που ξέπεσαν , πώς να σκεφτούμε άλλονε που ζει την ιστορία σαν παραμύθι
και ζει καθάρια, κι όχι πέρα απ ΄ τη μνήμη της γενιάς του, που μέσα της πάλλεται, η δική του ζωή.

Στη ζωή, που είναι ζωή γιατί έτσι στο μυαλό
μας την έχουμε πλασμένη,
για το πέρασμά μας από δω – και τώρα την ξεμάθαμε , άπληστοι να τη σώσουμε – περιμένει – τραγουδώντας ταπεινά,
κρυμμένος μες στις συνοικίες μας
που δεν εγνώρισε ποτέ, έτοιμος απ ΄ τους παλιούς και νέους καιρούς – ο λαός: σιωπά μέσα του ο άνθρωπος η μοίρα.

Και αν σε κείνους τους παλιούς καιρούς γυρίζουμε
και τόχουμε προνόμιο, άλλοι χείμαρροι
του λαού ιδού τραγουδάνε: τόχουμε κρατήσει το σχήμα απ ΄ τον καιρό των πρώτων χρόνων του Χριστού
κι όμως πίσω μένει, ακίνητο, εκείνο το τραγούδι. και το λένε ίδια,
Στις βραδιές γλόμποι κι όχι πια δάδες
κι η γειτονιά αλλοιώτικη δεν φαίνεται, δεν φαίνονται αλλιώτικα τα νέα παιδιά ….

Ανάμεσα στα σκοτεινά περβόλια, στον οκνό χλωμό ήλιο
Adalbertos komis kurtis!, τα παιδάκια
της Ιβρέας στριγγλίζουνε, και στις κοιλάδες
της Τοσκάνης, με τσιριξιές χελιδονιών:
Hor atorno fratt Helya! Tη θεία βία επάνω στις
σκληρές καρδιές ο κλήρος
σπρώχνει , αγροίκος, και νήπια άγρια τους κρατά στο φέουδο της επαρχίας , η θεϊκή αυτοκρατορία : Και ο λαός τραγουδά.

Ένα μεγάλο κονσέρτο από σκαρπέλα
στο Καπιτώλιο επάνω ακούγεται, επάνω στα νέα Απέννινα,
επάνω στα χωριά τα ασπρισμένα από τις ΄Αλπεις, γιγαντώνοντας τη πέτρα του τραβερτίνο στο νέο χώρο όπου ο ΄Ανθρωπος ελευθερώνεται : κι ο εργάτης « Πού ήσουνα ψές βράδυ…..» Dov'andastà
jersera... τραγουδά, με την ψυχή σπαταλημένη στον δικό του γοτθικό κόσμο. Ο κόσμος σκλαβιά μένει στον λαό. Και ο λαός τραγουδά.

Μαθαίνει ο αστός από γεννησιμιού του το
«Αυτό θα γίνει», ( Ca ira …), κι αναριγά μέσα στον ναπολεόντειο αέρα μπροστά στον ύμνο του Δέντρου της Ελευθερίας,
τρέμουν τα νέα των εθνών χρώματα.
Μα, σκύλος πεινασμένος ο εργάτης, τ ΄ αφεντικά του διαφεντεύει, κι άγρια τραγουδά
Γκουαλιούνε , μάλα βίτα! κοπάδια ανήμερα. Η λευτεριά φωνή δεν έχει για τη σκυλίσια φτώχεια. Κι ο λαός τραγουδά.

Παιδί του λαού που τραγουδάς ,
εδώ στη Ρεμπίπια, επάνω στην άθλια όχθη
του Ανιένε το νέο τραγουδάκι, παινεύεις ειν ΄ αλήθεια, τραγουδώντας την αρχαία γιορτή μες την απλή σου τη ζεστή καρδιά.
΄Όμως εσύ ποια σιγουριά σκληρή μαζεύεις την ώρα που την πλερωμή σου παίρνεις , ανάμεσα σε άξεστες
παράγκες κι ουρανοξύστες, χαρούμενο σπέρμα στην καρδιά του θλιβερού κόσμου του λαού.


Μέσα στην ασυνειδησία σου υπάρχει η συνείδηση
που η ιστορία μέσα σου θέλει, αυτή η ιστορία
που για τον ΄Ανθρωπο πια δεν έχει παρά τη βία
των αναμνήσεων, όχι την μνήμη την ελεύθερη
Κι ύστερα , ίσως δεν έχει να διαλέξει άλλο δρόμο, απ ΄ το να δώσει στη δίψα του για δίκιο
τη δύναμη της ευτυχίας της δικιάς του,
και στο φως μιας εποχής που αρχινά, το φως μιας ύπαρξης που δεν γνωρίζει τον εαυτό της.
 
1952 - 53

Μτφρ: Νεοκλής Κυριάκου


Il canto popolare


Improvviso il mille novecento
cinquanta due passa sull'Italia:
solo il popolo ne ha un sentimento
vero: mai tolto al tempo, non l'abbaglia
la modernità, benché sempre il più
moderno sia esso, il popolo, spanto
in borghi, in rioni, con gioventù
sempre nuove - nuove al vecchio canto -
a ripetere ingenuo quello che fu.

Scotta il primo sole dolce dell'anno
sopra i portici delle cittadine
di provincia, sui paesi che sanno
ancora di nevi, sulle appenniniche
greggi: nelle vetrine dei capoluoghi
i nuovi colori delle tele, i nuovi
vestiti come in limpidi roghi
dicono quanto oggi si rinnovi
il mondo, che diverse gioie sfoghi...

Ah, noi che viviamo in una sola
generazione ogni generazione
vissuta qui, in queste terre ora
umiliate, non abbiamo nozione
vera di chi è partecipe alla storia
solo per orale, magica esperienza;
e vive puro, non oltre la memoria
della generazione in cui presenza
della vita è la sua vita perentoria.

Nella vita che è vita perché assunta
nella nostra ragione e costruita
per il nostro passaggio - e ora giunta
a essere altra, oltre il nostro accanito
difenderla - aspetta - cantando supino,
accampato nei nostri quartieri
a lui sconosciuti, e pronto fino
dalle più fresche e inanimate ère -
il popolo: muta in lui l'uomo il destino.

E se ci rivolgiamo a quel passato
ch'è nostro privilegio, altre fiumane
di popolo ecco cantare: recuperato
è il nostro moto fin dalle cristiane
origini, ma resta indietro, immobile,
quel canto. Si ripete uguale.
Nelle sere non più torce ma globi
di luce, e la periferia non pare
altra, non altri i ragazzi nuovi...

Tra gli orti cupi, al pigro solicello
Adalbertos komis kurtis!, i ragazzini
d'Ivrea gridano, e pei valloncelli
di Toscana, con strilli di rondinini:
Hor atorno fratt Helya! La santa
violenza sui rozzi cuori il clero
calca, rozzo, e li asserva a un'infanzia
feroce nel feudo provinciale l'Impero
da Iddio imposto: e il popolo canta.

Un grande concerto di scalpelli
sul Campidoglio, sul nuovo Appennino,
sui Comuni sbiancati dalle Alpi,
suona, giganteggiando il travertino
nel nuovo spazio in cui s'affranca
l'Uomo: e il manovale Dov'andastà
jersera... ripete con l'anima spanta
nel suo gotico mondo. Il mondo schiavitù
resta nel popolo. E il popolo canta.

Apprende il borghese nascente lo Ça ira,
e trepidi nel vento napoleonico,
all'Inno dell'Albero della Libertà,
tremano i nuovi colori delle nazioni.
Ma, cane affamato, difende il bracciante
i suoi padroni, ne canta la ferocia,
Guagliune 'e mala vita! in branchi
feroci. La libertà non ha voce
per il popolo cane. E il popolo canta.

Ragazzo del popolo che canti,
qui a Rebibbia sulla misera riva
dell'Aniene la nuova canzonetta, vanti
è vero, cantando, l'antica, la festiva
leggerezza dei semplici. Ma quale
dura certezza tu sollevi insieme
d'imminente riscossa, in mezzo a ignari
tuguri e grattacieli, allegro seme
in cuore al triste mondo popolare.

Nella tua incoscienza è la coscienza
che in te la storia vuole, questa storia
il cui Uomo non ha più che la violenza
delle memorie, non la libera memoria...
E ormai, forse, altra scelta non ha
che dare alla sua ansia di giustizia
la forza della tua felicità,
e alla luce di un tempo che inizia
la luce di chi è ciò che non sa.

1952-53

΄Αννα Νιαράκη

Από μηχανής θεός
 
 στο Louis

Έβαλα πλυντήριο χτες.
Χωρίς πρόπλυση, με ένα απορρυπαντικό που καθαρίζει στους 40 βαθμούς.
 Και μετά έβαλα τα κλάματα. 
Είχαμε απομείνει εγώ, το πλυντήριο,
 το ψυγείο, η τοστιέρα, η κουζίνα και το καλοριφέρ. 
Ευτυχώς, την ώρα που κορύφωναν οι λυγμοί 
και οι στροφές του πλυντηρίου,
 μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο ο γάτος μου
 και νιαουρίζοντας θυμωμένα,
 μου είπε να σου πω ότι είσαι μεγάλη
 κουφάλα.
 

Τετράδιο Πειραμάτων, Χαραμάδα, 2010

Federico Garcia Lorca

 Ο  όρκος  των  ποιητών

σ τ ο ν  Φ ε ν τ ε ρ ί κ ο    Λ ό ρ κ α

Βαλένθια , Δημοκρατική  Ισπανία, 4 Ιούλη  του 1937 .

Σαράντα ποιητές απ' όλα τα μέρη του κόσμου συγ -

κενρτώνονται στην πόλη της Βαλένθια για το Δεύ -

τερο Διεθνές Συνέδριο των Συγγραφέων , για την ύπε -

ράσπιση της κουλτούρας ενέντια στο φασισμό .

Στο Παρίσι , όπου συνεχίζεται και κλείνει το συνέδριο ,

οι ποιητές δίνουνε τον παρακάτω όρκο .

Στ' όνομα σου , Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα , που πέθανες

στην Ισπανία για τη λευτεριά του ζωντανού λόγου ,

εμείς οι ποιητές από πολλές χώρες του κόσμου , που

μιλάμε και γράφουμε σε διάφορες γλώσσες , ορκιζόμα -

στε εδώ πέρα , όλοι μαζί ,

πως τ' ονομά σου δε θα ξεχαστεί ποτέ πάνω στη γη ,

και στ' ονομά σου , όσο που θα υπάρχει τυραννία και

καταπίεση ,

να τις καταπολεμήσουμε , όχι μονάχα με το λόγο ,

μα και με τη ζωή μας .

Ανάμεσα στους ποιητές που υπογράφουν τον όρκο είναι οι

Μπέρτολντ Μπρέχτ , Πάμπλο Νερούδα , Λουί Αραγκόν ,

Ηλία ΄Ερενμπουργκ , Αλέξης Τολστόη , Πωλ Βαγιάν- Κουτυριέ ,

Λάγκστον Χιούγκς , Νικόλας Γκιλλιέν Τζαρά , Ιβάν Γκόλλ ,

Λυκ Ντεκών , Ρομπέρ Ντεσνός , Γιόχαν Μπέχερ , Νάνσυ Κιούναρντ ,

Αλέχο Καρπαντιέ .

Μετάφραση : Κώστα Ζαρούκα

Φώτης Γερασίμου

Καντ

΄Ηταν ανάγκη να περνάς κάθε βράδυ

από εκείνο το δρομολόγιο ;

Θα σου βρίσκαμε κι εμείς ένα δρομολόγιο

που θα σου άρεσε .

Κι αν σε ζάλιζαν την άνοιξη οι μυρωδιές

απ' τη χλωρή ατμόσφαιρα

και διέκοπταν τους συλλογισμούς σου

οι φωνές των παιδιών

θα βάζαμε τις γλάστρες μέσα

και τα παιδιά θα τα μαζεύαμε νωρίς .

Και αναπόσπαστος να σκέφτεσαι

τη γενική θεωρία του Υψιλού

όπως θα ξανανοιγόταν ο διάδρομος του γαλαξία

ανάμεσα στα φωτισμένα παράθυρα

και τα ξέπνοα γελέκια των πορνών

αργά

κατεβαίνοντας

την οδό Πιπίνου .

Από τη συλλογή : γεύμα στη χλόη

σελ - 27 -

Giorgos Vlachos : LEYLA

Όταν ο μήνας Ιούλης

διέσχιζε με ποδήλατο

τη λεωφόρο Τ .Vladimirescu

στη Σινάγια

ο Ντενεμπόλα με κόκκινο

χιτώνα σταυροπόδι

πάνω από την επανάσταση

δίδασκε ιστορία

στα κεράσια

Η Leyla μαία απ'τη Νταμιέττα

απευθύνεται στους νόμους του Κέπλερ :

με την πανσέληνο ασυμβίβαστη

δεν αναγνωρίζω τη μεσημβρινή διάβαση

του ήλιου

το στίγμα πορείας

το ύψος των άστρων

σήμερα 11.07.1980

ξεγεννώ μέσα από τη μήτρα

του θηλυκού Δούναβη

το χαμόγελο

και τα μάτια 

του έρωτα

31.07.2013

Γιώργος Βλάχος

LEYLA
 
as month July
crossed Avenue T. Vladimirescu
on a bicycle
 in Sinaia
 

Denebola
 in a red
cloak cross-legged sitting
 over Revolution
was teaching History
to the cherries
 
 Leyla, a midwife from Damietta
 refers to the Kepler Laws :
 with Fullmoon uncompromising
I do not recognize the midday crossing
 of the Sun
its True Heading
 the height of the stars
today 07.11.1980
right from within female Danube's womb
 I bare
the smile and the eyes
 of cupid .



 George Vlachos 

Translation :  Christos Rodoullas Tsiailis

http://www.dailymotion.com/video/x1z8em0_giorgos-vlachos-2-leyla_music

https://www.poemhunter.com/poem/leyla/

Karl Marx's Pussy

Karl Marx’s Pussy

let us imagine Karl Marx’s pussy
compressed into a chair at the British library
shielded by a heavy overcoat thrown over the lap
and beneath that a pair of linen trousers
beneath that, plain white panties
the pussy lips slightly parted, like a mouth about to speak
humid but not exactly wet
this mild excitement caused by a crucial passage
in Hegel’s logic – could it be, thinks Marx,
that the dialectical movement of history can
be understood as the unfolding self-abolition
of the totality to which it is immanent? Marx’s pussy
flexes involuntarily, the word ‘pussy’ implies a totality
made up of labia, clitoris and so on, it would be incorrect
to describe it as a hole, just as communism is not
merely a critique of suffering but the real movement
that abolishes the present state of things – the deep
pink of the interior of Marx’s pussy is not exactly
red, the pussy is not yet sufficiently lubricated
to accept the entry of proletarian revolution,
one faction advises stimulation of the clitoris
while another describes this as ‘vanguardist’
yes, it would be better for Marx’s pussy to get wet
on its own account, without extra inducements, with
the deep sodden wetness that is the wetness of real
desire, the unmistakeable wetness of wanting,
the wetness of a necessary love

πηγή :http://72.30.186.

Χλόη Κουτσουμπέλη

ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΕΚΕΙΝΟ

  

Σπύρος Βασιλείου : Ενθύμιον Αιγίνης , Αυγοτέμπερα σε ξύλο

Τον καιρό εκείνο περίεργα πουλιά
ανάδευαν με τις φτερούγες τους τον βούρκο
οι κάτοικοι έβρισκαν πούπουλα στην σούπα
τεράστιοι αρουραίοι κυκλοφορούσαν στις αυλές
λευκοί αφέντες πυροβολούσαν τους εργάτες
πίσω από την έπαυλη άντρες με περιβραχιόνια
έριχναν την Κασσιανή στα άχυρα
ήταν μαύρη και αμαρτωλή
και ούτε μύρα ούτε λιβάνι ξέπλεναν το σώμα της.
Τον καιρό εκείνο ακόμα και τα πουλιά
σιωπηλά πετούσαν μακριά γι αλλού.

Διογένης Γαλήνης

Γιάννης Τσαρούχης : Καφενείον ο Παρθενών

Είμαι η Φωκαίας

η Φυλής

η Φιλελλήνων

το

Α

και

Ω

των

Ελλήνων

΄Οταν

στο 

νούμερο

μηδέν

της

Αχαρνών

πωλείται

η

Ελλάς

και

ο

Παρθενών

Διογένης Γαλήνης

πρώτη δημοσίευση

Christos Rodoullas Tsiailis

Νέες Οδηγίες # 17 Μαδημένα Περιστέρια
(πεζό ποίημα σε πενηντάλεξα)  

Σε όλα τα χωριά, σε πύργιους περιστερώνες, τρίγωνα πορτοπαράθυρα, από την αγωνία της απόδρασης απ’ τους ανθρώπους μισοφαγωμένα, ετούτα μέχρι να θρέψουν τρέφονται. Περιστέρια. Της υπαίθρου ο αέρας από ζωμό θα ευωδιάσει. Λευκότητα. Με τέτοιο ρόλο στη ζωή, στο θάνατο με τέτοια χρήση, ποια έννοια ακριβή είπατε, ακριβώς, ότι συμβολίζουν ;
 

Μιας πόλης τα χρώματα, με νέα φτερά αλλάζουν. Με πετάγματα χορεύουν οι σκιές στην άγονη άσφαλτο της λεωφόρου. Στων κτιρίων τα αετώματα, γκρίζα, μαύρα ή καφέ θα μοιάσουν. Περιστέρια. Ημέρα τα φιλοξενούν πολύοσμες πλατείες, τις νύκτες σφάζουνε τα. Ελεγεία. Τροφή πάνε να ψάξουν, ψίχουλα εδώδιμα, τα ίδια γίνονται αστέγων ευρετή.
 

Από τα περιστέρια-πολίτες ετούτα, κάποια αντέχουν και σε συνετές μαγείρισσες δεν καταλήγουν. Είναι που απ’ την ύπαιθρο φίλοι μαδημένοι σε συσκευασία καταφθάνουν. Η αγορά ανθίζει, με τέτοια φρεσκάδα προοδεύει. Η ανάγκη της μοντέρνας πρωτεΐνης στα ακριβά εστιατόρια και στων προαστίων τις παραμεθόριες κουζίνες θριαμβεύει. Ζεστές σούπες καταλήγουν σε ανάγλυφα στομάχια.
 

Τα αετώματα αντηχούν τον παιάνα του ανελέητου μαζώματος στους περιστερώνες. Τα κοράκια κι οι νυφίτσες το άγριο έργο συνεχίζουν. Τα λευκά φτερά δεν τρώγονται, με ηχηρά στροβιλίσματα σε σωρούς μαζεύονται. Ογκώνονται. Της πόλης ο αέρας αλλάζει. Έντονα ανάμεσα στις χιλιάδες ευωδίες, σάπια σούπα βρωμάει, σαν μέρες που δεν ήρθαν ακόμη. 

Γιώργος Βλάχος : [ Ιστορία δε διάβασα ποτέ ... ]

Ιστορία δε διάβασα ποτέ
Δεν έμαθα να ξεφυλλίζω 'φημερίδα
Δεν διδάχτηκα γραφή και ανάγνωση
σε σχολεία κατευθυντήρια
Δεν είδα το χέρι του Σωτήρα
να με αγγίζει
Δεν μου γεμίζει το μάτι κανένας
΄Οταν στο στάδιο Ειρήνης και συνουσίας
όργανα συνδικαλιστικά αποχαυνώνουν το αύριο.

Είμαι το παιδί του νεροχύτη ετών 46
Είμαι ο τυφλός επαίτης
της οδού Πανεπιστημίου
Είμαι το δηλητηριασμένο
περιστέρι μπροστά στον '' ΄Αγνωστο ''
Είμαι ο δακτύλιος
Είμαι η κλήση της τροχαίας
Είμαι το αεριούχο που πάει με όλα
Είμαι η κοιμωμένη σε Ευρώπη κοιμισμένη
Είμαι το μέλλον ανάθεμα
Είμαι η μπαγκέτα της εξουσίας
στ'αποθετήριο εξουσιών
Είμαι το πακέτο της ιστορίας που τη φακέλωσαν
Είμαι το κάτουρο του Ιμπεριαλισμού
σε ναρκοπέδιο αιώνιας νύχτας
Είμαι ο βράχος του Γιβραλτάρ
που ατενίζει υποβρύχια τραγούδια
και αέρηδες κούφιους
Είμαι ο ποιητής στ'απόσπασμα
βράδυ με πανσέληνο
Είμαι ο νερουλάς του καπιταλισμού
Είμαι το τραγούδι των πειρατών στο Μακασάρ
Είμαι κηλίδα πετρελαίου ανοιχτά της Αυστραλίας
Είμαι Κολομβιανός παραχαράκτης
Είμαι λαθρέμπορος στον Αμαζόνιο
Είμαι 13χρονη πόρνη στη Μανίλα
 Είμαι το καμένο δάσος

δεν είμαι το καμένο χαρτί .

Γιώργος Βλάχος

δεν έχω visa για την ελευθερία

σ . - 17 - 

Σόνια Ζαχαράτου

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΝΑΣ «ΕΧΘΡΟΣ» ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» θα ανεβεί το θεατρικό έργο «Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ», 17, 18, 19 και 24, 25, 26 Μαΐου.

Μια γυναίκα όμηρος. Το παιδί της. Η νύχτα. Ο εχθρός σε απόσταση αναπνοής. Ο θάνατος...

 «Ο Εχθρός μου» είναι ένα έργο πολιτικό, ένα έργο βαθιά ανθρώπινο, υπαρξιακό. Οι ήρωές του έρχονται αντιμέτωποι με τη βία και το φόβο, με τις επιθυμίες και τα όνειρά τους. Η συναισθηματική φόρτιση διατρέχει όλο το έργο. Η εκδίκηση, η οργή, το μίσος, το δέος μπροστά στο θάνατο και το προδικασμένο αύριο είναι το «σκηνικό» της ζωής τους, είναι ο αναπότρεπτος εσωτερικός εφιάλτης τους. Ωστόσο, και η συγχώρηση, και η μνήμη, και η εμπιστοσύνη, και η ανάγκη για αγάπη, και η αγάπη για ζωή, και αυτά είναι όλα εκεί. Τι μπορεί, λοιπόν, να συμβεί ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, μια παγωμένη νύχτα που δεν μοιάζει με καμία προηγούμενη της ζωής τους;

Το έργο, που αναπτύσσεται και πλέκεται σε δύο παράλληλους μονολόγους, πλημμυρίζει από εικόνες ομορφιάς, καθώς οι δύο «εχθροί» -έρμαια αποφάσεων άλλων- έρχονται κοντά, ξεχνώντας την άβυσσο που τους χωρίζει. «Ο Εχθρός μου» είναι εμπνευσμένος από την τραγωδία που εκτυλίχθηκε στο σχολείο του Μπεσλάν της βόρειας Οσετίας, το 2004, όπου σκοτώθηκαν 385 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 186 παιδιά.

Κείμενο:                                 Σόνια Ζαχαράτου

Σκηνοθεσία:                           Δημήτρης Καντιώτης

Ερμηνεύουν:                          Γεωργία Ζώη, Βαγγέλης Στρατηγάκος

Μπαγιάν παίζει η μουσικός:  Ξένια Τσέλιγκα

Σκηνικά – κοστούμια:            Ηλίας Λόης

Φωτισμοί:                               Χριστίνα Θανάσουλα

Μακιγιάζ:                               Μαίρη Κασούμη

Φωτογραφίες:                         Κώστας Λυκαβηττός

Παραγωγή:                             Linos Pro.

Ελένη Κοφτερού

Όταν χάλασε το πλυντήριο

Έσυρα την παλάμη μου
στο ξεβαμμένο τοιχάκι
του πλυσταριού
είδα τη γιαγιά μου
με τ' αναψοκοκκισμένα
μάγουλα
να τραγουδά
στου ποταμού την ούγια
τα στήθη της ανεβοκατέβαιναν
γλυκό ανάσας πανηγύρι
κι εγώ φορούσα
στο κεφάλι
πολύχρωμο μαντήλι
μπαλόνι παιδικό
μ΄αφήσανε να στύψω
τα ασπρόρουχα
εκείνος
ο συνεσταλμένος καταρράχτης
που δρόσισε τα πόδια τους
το πρώτο ποίημά μου 

Κι ύστερα στην ταράτσα
άσπρο δάσος φυτέψαμε
για να τρομάξει το σκοτάδι
κλεφτά φιλιά σου έδινα
ανάμεσα στα δέντρα τα λευκά
και τα σεντόνια
γίνηκαν πανιά της θάλασσας
τα φανελάκια
τ' ουρανού ευχές
μα τα φιλιά σου
ήτανε πάντα φιλιά...

Τι απογοήτευση το πρωινό!
τον μάστορα δεν έβρισκα
μα προπαντός δεν ήξερα
πως να' βρω τα φιλιά σου...

Κ.Γ.Καρυωτάκης

ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ

[ 1927 ]

Es metus ille foras praeceps Acheruntis agendus

funditus humanam qui vital turbat ab imo .

Και πρέπει να διωχτεί μακριά , με το κεφάλι πρώτο ,

εκείνος ο φόβος του Αχέροντα , που συθέμελα ταράζει

την ανθρώπινη ζωή από τα βάθη .

LUCRETIUS

<< Την τρίτη συλλογή του έλεγε από το 1923 να την εκδώσει , χωρίς τίτλο , με μια
νεκροκεφαλή στο ξώφυλλο και δυο κόκαλα ' χιαστί ' κάτω απ'αυτή και με
την ακόλουθη λεζάντα :

Με το Μηδέν και το ΄Απειρο 
να συμφιλιωθούμε . 

 Εσχεδίασε μάλιστα ο ίδιος το σκίτσο που παραθέτουμε >> ( ΄Απαντα , 1938 , σελ. xxxix ) .

Αξίζει να παρατηρηθεί πως η νεκροκεφαλή εγγράφεται στο σχήμα του μη-

δενικού , ενώ τα κόκαλα συμπίπτουν με το αλγεβρικό σημείο του απείρου .

Ντίνος Χριστιανόπουλος : << Κρίση >> '' Crisis ''

"You call it crisis, I call it water closet that every now and then is severely clogged. They are all shitting, and no one cleans, and everybody is disappointed about whom will be found to unclog it. And at the end, some people are found. Of course not the corrupted governments, nor the cold-blooded political parties, nor the finished ideologies; before all, not the masses with the fat words that are making noise and collect the money. But the few ones, those that without being seen by someone they give the hand to the fellow-being; those that without scheduling reforming plans, they bow their head and work. This small number of people are the rare candles in the darkness, when the light comes very late."
 
Ntinos Christianopoulos

Ntinos Christianopoulos (1931) is an important poet living in the city of Thessaloniki, Greece.

"Response" [1989] is part of the book "AGAINST", "Diagonios", editions, 1993.
--------
"Crisis" is a small film by Christos Kallitsis
http://www.kallitsisfilm.gr

ΑΠΟΚΡΙΣΗ

«Εσείς το λέτε κρίση, εγώ το λέω καμπινέ που κάθε λίγο βουλώνει. Όλοι χέζουν, κανείς δε σκουπίζει, κι όλους τους πιάνει απελπισία για το ποιος θα βρεθεί να τον ξεβουλώσει. Και στο φινάλε, κάποιοι βρίσκονται. Όχι βέβαια οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, ούτε τα αδίσταχτα κόμματα, ούτε οι ξοφλημένες ιδεολογίες· προπάντων όχι οι πολλοί, με τα παχιά τα λόγια, που θορυβούν και εισπράττουν. Αλλά οι λίγοι, αυτοί που χωρίς να τους βλέπει κανείς, δίνουν ένα χέρι στο συνάνθρωπο· αυτοί που χωρίς να καταστρώνουν αναμορφωτικά προγράμματα, σκύβουν το κεφάλι και δουλεύουν. Αυτοί οι λίγοι είναι τα αραιά κεριά μες στο σκοτάδι, όταν το φως αργεί πολύ να φανεί.»

Ντίνος Χριστιανόπουλος

O Ντίνος Χριστιανόπουλος (1931) είναι ένας σημαντικός ποιητής που ζει στη Θεσσαλονίκη.

H «Απόκριση» [1989] βρίσκεται στο «ΕΝΑΝΤΙΟΝ», εκδόσεις Διαγωνίου, 1993.
--------
Η «Κρίση» είναι μια μικρή ταινία του Χρίστου Καλλίτση

Παραγωγή Ταινίες Ντοκουμέντα

http://www.documenda.gr