Κρίτων Αθανασούλης

Στην Πόλη...

Στην πόλη βρώμισε μια γάτα ,

μου τό ' πε ο υπάλληλος , μου τό ' πε ο βουλευτής

πήγα κι εγώ να δω  , με πήρε η μπόχα .

Τι πόλη είν ' αυτή Θεέ μου και Κύριε

στα καφενεία στα σπίτια στα μεγέρικα

καθένας ετοιμάζει μια επανάσταση .

( Ψάχνω να βρω οκτακλόρ για ιδεολογίες . )

Ηλεκτρικά κουμπιά κίτρινα φώτα

ηλεκτρικές φωνές και μένα Σύμβουλο με ψήφισε

ο ηλεκτρονικός πολίτης .

Χάνομαι μες στ ' ασήμαντα , έχω μια τρέλα .

Γουστάρω ένα μίνι απίθανο

την Πίτσι Μίτσι

ρίχνω ένα κέρμα στο μηχάνημα

κι αυτή παθαίνεται αθεράπευτα για μένα .

Μάτς την Τετάρτη , μάτς την Κυριακή

πορνοθεάματα α λα Μάρλον Μπράντο

στη λεωφόρο Συγγρού καραδοκεί η σύφιλη

τουρίστες αλητεύουν έξω απ ' το Ηρώδειο

ελληνικά πορνίδια στη Φωκίωνος Νέγρη

έλληνες κίναιδοι απόγονοι του Ανδρούτσου

στα ουρητήρια του μετρό πίσω από ναύτες

κι ένα μεγάφωνο τραντάζει τον αιθέρα :

- η θεία ΄Ολγα ξέρει...

Γυρίζω από μια συγκέντρωση που ρήτορες

ανεπιφύλαχτα μας είπαν

αύριο αλλάζει ο κόσμος , γίνεται όνειρο

κι εγώ τρέχω άνυπόμονος να κοιμηθώ

να δω την αλλαγή στον ύπνο μου .

΄Αλλοι καπνίζουνε μαριχουάνα .

Επίλογος

Τρεις φίλοι μου μόλις γυρίσανε

με διπλώματα από την Ουάσινγκτων

μου λένε τι σεργιανάς στους δρόμους

και δείχνεις τους πληγωμένους

σε ποιους τους δείχνεις

μ ' ένα κουμπί στο κομπιούτερ

μπορείς να πληροφορηθείς

ποια φάρμακα θα τους σώσουν

- η ποίηση

- ποια ποίηση

πιάστε τον είναι τρελός ,

και νάμαι πια στο δικαστήριο .

Το ξέρω

θα με στείλετε στο μουσκέτο

ο κομπιούτερ τ ' αποφάσισε

κόκκινα φώτα και θόρυβοι

με καταπίνουν ,

έχω κι ΄άλλα να πω που δεν πρόφτασα

έχω κι άλλα να πω ,

ένα συνήγορο παρακαλώ ,

ένα συνήγορο

όχι από τούτη την αίθουσα

φωνάξτε παρακαλώ

 ΤΟ ΒΙΤΣΕΤΖΟ ΚΟΡΝΑΡΟ.

Χωρίς Τίτλο

Γιώργος Βλάχος : Flower of Scotland

Η ζυγαριά ήταν και είναι πάντα καλή μαζί μου
παίζει από 73 έως 75 κιλά
Η κρεατοφάγα Βέρα ήταν 150 ακατέβατα
κι όμως όταν άκουγα Σοπέν
έβγαζε καντίλες
όταν διάβαζα Σέιμους Χήνυ
πάθαινε αλεργία
όταν είχα τσιγάρο στο χέρι
έπινε τα χάπια της
όταν λέρωνε τη λεκάνη και
δεν έριχνε νερό
ηδονιζόταν
κι' όταν μ' έβλεπε να γ ρ ά φ ω
τότε έπαιρνε τηλέφωνο τη μάνα της
είναι τρελός , τρελός , τρελός
σου λέω
- έτσι της έλεγε-
κι αυτή τη πίστευε .

΄Ενα βράδυ λοιπόν
τη πετάω στο καναπέ
της σχίζω το νυχτικό
βγήκα στο μπαλκόνι
και τραγούδαγα
τον εθνικό ύμνο
της Σκοτίας
Flower of Scotland
Flower of Scotland .


stixoi.info

09-04-08
 

Κορνήλιος Λουλούδης

ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΓΗ

Παρακαλούμε τους πολίτας

όπως δια εθνικούς

και μόνο λόγους

συμμορφωθούν με τα κατωτέρω:

1) Απαγορεύεται το κάπνισμα.

2) Το ίδιο κι ο καφές.

3) Οι άνθρωποι να ξεκληριστούν.

4) Οι μαθητές ξύλο απελέκητο.

5) Οι πάντες να λιμοκτονήσουν.

6) Και η πόρνη...

    συντόμως να επιστρέψει

    γιατί θα τιμωρηθεί!

Το κράτος;

Το κράτος είναι νταβατζής.

Μαύρε επαναστάτη

βούτα το σπαθί.

Κόψε το κεφάλι

του εκμεταλλευτή.

Τίποτα ο Αριθμός…

Πουθενά η Οδός…

Ζω ενστικτωδώς…

Χωρίς ταυτότητα

και πιστοποιητικά,

βιβλιάρια Ι.Κ.Α.

εκλογικό κι ενσήμων,

χωρίς σπίτι

καταθέσεις και δουλειά,

χωρίς ρόδα

μονίμως…Λόρδα,

χωρίς κινητό κι ακίνητο

στρώμα το χαρτόνι

φελιζόλ το μαξιλάρι

η μόνη μου περιουσία

τα ρούχα που φοράω,

κι ένα παλιό ρολόι

απ’ την εποχή του … Μάο!

Τίποτα ο Αριθμός…

Πουθενά η Οδός…

Ζω ενστικτωδώς…

Αθήνα 2010 μ.Χ.

Σεπτέμβρης του 1969…

Ημερομηνία που πρωτοαντίκρυσα

Την πρωτεύουσα της Ελλάδας

Τρία γεγονότα – άντε τέσσερα…

εστιάζω, συγκριτικά με το σημερινό χάλι της

το απερίγραφτο

το μη αναστρέψιμο…

α. Δεν είχε πολιτικούς κλέφτες,

αλλά στρατιωτικούς βασανιστές!

β. Βρήκα αμέσως εργασία…

γ. Στο λεωφορείο το αστικό,

άκουγες μονάχα την ελληνική γλώσσα…

και

δ. στην πλατεία Ομονοίας δεν υπήρχανε

σωριασμένοι οι χρήστες των ναρκωτικών….

Αθήνα του 2010 μ.χ.

Κάτι μεταξύ Καμπούλ και Μογκαντίσιου!

Πηγή : http://kornilios55.blogspot.gr/

Λουκάς Αξελός

ΞΗΡΑΣΙΑ - ΣΤΕΙΡΟΤΗΤΑ

Οι επικοί αγώνες μας

καμμιάν απήχηση

δεν είχαν στους πολλούς .

Αδιάφορος ο κόσμος

χωμένος μεσ' στη λάσπη

που σκόπιμα οι Ούνοι του πετούν ,

ξέχασε φαίνεται το αίμα και τον προορισμό του .

Η ζωή μας στέγνωσε

κάθε κομμάτι ανθρωπιάς .

Γίναμε όλοι μας σκληροί και υπολογιστές ,

περσότερο κι από εσένα Ποίηση

που τόσο έχεις διαφθαρεί

στους ψεύτικους καιρούς μας .

Θεσσαλονική 10 Απρίλη 67

Rainer Maria Rilke

ΜΟΥΣΙΚΗ

Μουσική : ίσως των αγαλμάτων ανάσα ,
των εικόνων σιωπή . Γλώσσα , όπου οι γλώσσες
τελειώνουν , χρόνος
που , πάνω σ'αφανισμένες καρδιές , κάθετος στέκει ,
Συναίσθημα , μα γιατί ; Ω εσύ του συναισθήματος
μεταμόρφωση , - αλλά σε τι ; Σε τοπίο ήχων .
Ω εσύ ξένη : Μουσική ! Της καρδιάς μας
το άπειρο μεγαλώνεις . Τα βάθη μας είσαι που μας διώχνουν
ξεπερνώντας μας - , ιερέ χωρισμέ : όταν
μας περιβάλλουν τα βάθη μας σαν γυμνασμένοι
ορίζοντες , σαν άλλες
πλευρές του ανέμου ,
αγνές ,
γιγάντιες ,
ακατοίκητες .

Ποιήματα 1913 - 1926
Späte Gedichte

Μετάφραση : ΄Αρη Δικταίου


Musik: Atem der Statuen . Vielleicht :
Stille der Bilder. Du Sprache wo Sprachen
enden. Du Zeit
die senkrecht steht auf der Richtung
vergehender Herzen .
Gefühle zu wem? O du der Gefühle
Wandlung in was?— in hörbare Landschaft .
Du Fremde: Musik . Du uns entwachsener
Herzraum. Innigstes unser ,
das, uns übersteigend , hinausdrängt ,—
heiliger Abschied :
da uns das Innre umsteht
als geübteste Ferne , als andre
Seite der Luft :
rein ,
riesig
nicht mehr bewohnbar .

Tornai József

Ο κύριος T.S.ELIOT μαγειρεύει μακαρόνια

Αξίζει να μην χάσετε αυτόν τον ήχο .

Σπάει στα δυο τα μακαρόνια

για να χωρέσουνε στη χύτρα ,

κι έπειτα με τα δυο του χέρια τα ρίχνει στο νερό

που βράζει στη λευκή ηλεκτρική κουζίνα .

Το νερό κοχλάζει και τα μακαρόνια

βουλιάζουν στον πάτο της χύτρας .

Ο κύριος ΄Ελιοτ ρίχνει μια ματιά στο πάρκο

απ' της κουζίνας το πλατύ ;παράθυρο :

βρέχει τώρα και άφθονο νερό

κυλάει απ' τους κορμούς των δέντρων

κι αναστατώνει την πρασιά , που μοιάζει

με το φαρμακερό , πράσινο φόντο του Σαργκάσσο

Τότε θυμάται τη χύτρα .

Τόση θεώρηση ήταν αρκετή

για ν' ανέβουν τα μακαρόνια

στην επιφάνεια του νερού .

Στραγγίζει το κουβάρι που ανεβαίνει

σε σουρωτήρι αμερικανικής κατασκευής

και χύνει πάνω τους κρύο νερό απ' τη βρύση .

<< Αυτό είναι απαραίτητο , αλλοιώς

τα μακαρόνια θα κολλήσουν >> . ΄Ετσι γραφει ο κύριος ΄Ελιοτ

πιο αργά το ίδιο βράδυ , σ' ένα φίλο .

<< ΄Ομως η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή

είναι όταν σπάνε τα μακαρόνια

στη μέση μ' ένα ξερό ήχο :

σ' αυτόν , με κάποιο τρόπο

αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας >>.

Μετ : Ρούλα Κακλαμανάκη

Mr. T. S. Eliot tésztát főz

Azt a reccsenést hallani kell.
A csöveket sorra kettétöri,
hogy beleférjenek a fazékba,
két marokkal szórja bele
a fehér villanytűzhely fölött a vízbe.
A víz forr, zubog, a tészta
a fazék aljára süllyed.
Mr. Eliot egy pillantást vet
a konyhaablakon át a parkba:
kint esik az eső,
a fák oldalán jócskán csurog a víz,
a pázsit borzas, méregzöld
Sargasso-tenger.
 

Erről jut eszébe a fazék.
Ennyi elcsodálkozás elég volt,
hogy a tészta följöjjön
a víz tetejére.
 

Amerikai tésztaszűrővel szedi ki
az ugráló szálakat,
a csapból hideg vizet ereszt rá.
„Ezt tudni kell,
különben összeragad” – írja este felé
Mr. Eliot a barátjának.
„A legérdekesebb mégis az,
mikor a száraz tészta-csövek
recsegve kettétörnek:
ebben valahogy
magunkra ismerünk.”

  

Παναγιώτης Μαρνέρης

Γιώργος Βλάχος : Είμαι τραγουδοτροχιά .

http://www.poemhunter.com/poem

Ι
 
Ε ί μ α ι  τ ρ α γ ο υ δ ο τ ρ ο χ ι ά .
Τα κλαδιά σου Ελλάδα
με πλέξανε με νότες
και χειρονομίες εκατομμυρίων
μαέστρων .
Ι ν δ ο ί  θ ε ο ί  μ ε  ο δ η γ ο ύ ν ε
να τραγουδήσω μόνος ,
απόμακρος από σύμμαχους μαστροπούς ,
την κατάρα των αιώνων .
Η μια νύκτα μετά την άλλη
γίνεται επαίτειος αίματος .
Οι φλέβες μου ρουφάνε
τον παράνομο τύπο με τ' ασκί
του μιλιταρισμού
στο μέτωπο κάθε δρόμου .
Οι πλοίαρχοι εμπρηστές ψυχών
  γεύονται έναν ύπνο γλοιώδη .
Ο προεδρός σου , πατρίδα ,
φθισικός από μάνα .

Το πληρωμά σου
μουγγή στρατιά λακέδων .
Τα δακτυλά μου ανιχνεύουν το μέλλον .
Κι εγώ αέναος πλοηγός της λευτεριάς .


ΙΙ


Τα πάντα με δονούν .
Η εποχή των παραισθήσεων
εγκυμονεί στο υπεροπτικό σου βλέμμα ,
κοινωνία γλοιώδη .

Το φθισικό σου χνώτο
συνέχεια της αναπηρίας των κάτω άκρων
σέρνει το χορό των σαλτιμπάγκων .

Η εκμετάλευση τραγουδά και ξύνεται περήφανα
σ' έδρανα βουλευτικά
με την τραγιάσκα
της θεωρίας των ίσων αμνών...

Το σκυλί γαυγίζει και τρώει .
Τ' αγαπημένο μου σκυλί
είναι πολιτικός οραματιστής
με ιδιάζον κοστούμι .

Και τα σαγόνια του
να δουλεύουν με το ρυθμό
και την ανοχή βουρλισμένων εποχών .
Κι εγώ ένας αυτόχειρ
στο λεκανοπέδιο των χαφιέδων .

Βομβάη Απρίλης 1978
 

Pierre Seghers

Ο ΠΕΤΡΕΛΑΙΑΓΩΓΟΣ ΤΗΣ ΒΑΣΣΟΡΑΣ

Βασσόρα , η διώρυξ εντός της πόλεως .
Φωτ : Πάπυρος Λαρούς

Αυτοί που πεθάναν για το τίποτε , δεν θα γυρίσουν ποτέ

σ' αυτή την αυτοκρατορία .

Εκεί πάνω άλλες σημαίες , η ζεστή άμμος δεν αλλάζει

Τα χέρια των νεκρών στρατιωτών διατρυπούν τα πηγάδια

του υγρού χρυσαφιού .

Το αίμα τους τρέχει στο πάιπ-λάιν της Βασσόρας .

Το σιδηρουργείο της Κόλασης οι σκοτωμένοι πολεμιστές

ανασκαλεύουν τις φλόγες

Το ξύλο του έβενου , ο χρυσός του Κολόμβου , η Στάνταρ Όιλ

Και η Τροία του ΄Εκτορα Πριάμου είναι στην ίδια μοίρα

Για κατακτήσεις θα έχουμε πάντα καλά σώματα στρατού ,

καλούς στρατιώτες .



Για να κατακτήσουμε ευχόμαστε να έχουμε τα ενθουσιώδη
τραγούδια των ποιητών .
- Οι μετοχικές εταιρείες , αυτές δεν τους ενδιαφέρουν -
Αρχηγούς , στρατηγούς και τρομπέτες
Και το θάνατο στο πάιπ λάιν της Βασσόρας .
Χτυπήστε τύμπανα , τρέξτε αυτοκίνητα , ας εκτελέσουν
τους προδότες , τους ήρωες , τους χαφιέδες και τους δημοκόπους
Όπου ο Χριστός πέρασε ένα βαρύ λάδι ισοπεδώνει
Οι καιροί αυτοί είναι μακριά , να η ανταύγεια των βυθών .


Σας αναφέρουμε μερίσματα φανταστικά
Το ΄Αγιο Σάβανο του Χρήματος , η αποχή του Χρυσού Μόσχου
και του Μόσχου του σιτευτού .
Για μερικούς ο κόσμος είναι η ζωή των άλλων μέσα στα
βαρέλια μας
Η Δικαιοσύνη , το Δίκαιο μέσα στο πάιπ - λάιν της Βασσόρας .


Μετάφραση : Σταύρου Καρακάση

Μιχάλης Κατσαρός

Χωρίς Τίτλο ...

Διογένης Γαλήνης : [ H Μαρίνα ... ]

Η Μαρίνα στην οδό αγίου Μου

Η Μαρίνα στην οδό Φου Κου

Η Μαρίνα στην οδό Ιωάνου Δου

Η Μαρίνα στο αεροδρόμιο της ιστορίας

χτενίζει με τον Canopus

οπωροφόρα δέντρα

στη πλατεία Κου

και στην οδό Σποράδων

3.4.2014

5 Χρόνια Σοδειά ( Τεύχος 20 )

Νίκος Καρούζος

Maya Angelou : California Prodigal

FOR DAVID P—B

The eye follows, the land
Slips upward, creases down, forms
The gentle buttocks of a young
Giant. In the nestle,
Old adobe bricks, washed of
Whiteness, paled to umber,
Await another century.

Star Jasmine and old vines
Lay claim upon the ghosted land,
Then quiet pools whisper
Private childhood secrets.

Flush on inner cottage walls
Antiquitous faces,
Used to the gelid breath
Of old manors, glare disdainfully
Over breached time.

Around and through these
Cold phantasmatalities,
He walks, insisting
To the languid air,
Activity, music,
A generosity of graces.

His lupin fields spurn old
Deceit and agile poppies dance
In golden riot. Each day is
Fulminant, exploding brightly
Under the gaze of his exquisite
Sires, frozen in the famed paint
Of dead masters. Audacious
Sunlight casts defiance
At their feet.

Παρουσίαση του νέου τεύχους του Φαρφουλά !

 

​Την Κυριακή 1 Ιουνίου, στο μπαρ BEDOUIN, στο Γκάζι, Δεκελέων 32

και Ελασιδών, παρουσιάζουμε το 17^ο τεύχος του ΦΑΡΦΟΥΛΑ που κυκλοφορεί με θέμα την αλητεία.

Θα πούμε γι’ αυτά που γράψαμε αλλά και γι’ αυτά που δεν γράψαμε...

Το τεύχος συνεχίζετε, γίνεται LIVE, και σας περιμένουμε να το απολαύσετε!

Θα είμαστε όλοι εκεί από τις 8.00 μ.μ. και όσο πάει...

Η πρώτη μέρα του καλοκαιριού θέλει ΑΛΗΤΕΙΑ!

Η ΖΩΗ ΘΕΛΕΙ ΑΛΗΤΕΙΑ!!!

Γιώργος Βλάχος

 

΄Αλλα γράφει η ΕΛ ΠΑΙΣ

΄Αλλα λέει ο Αθνάρ

΄Αλλα πιστεύει ο λαός

και άλλα οι τρομοκράτες . 


http://www.poemhunter.com/poem

Eugène Pottier

Otto Nagel : Πρωινή Βάρδια , 1929 .

Η ΔΙΕΘΝΗΣ

Εμπρός της γης οι κολασμένοι ,

της πείνας σκλάβοι εμπρός , εμπρός .

Το δίκιο απ' τον κρατήρα βγαίνει

σα βροντή , σαν κεραυνός .

Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια

τώρα εμείς οι ταπεινοί της γης ,

που ζούσαμε στην καταφρόνια

θα γίνουμε το παν εμείς .

Στον αγώνα ενωμένοι

κι ας μη λείψει κανείς .

Ω , νάτη μας προσμένη

στον κόσμο η Διεθνής !

Θεοί , αρχόντοι , βασιλιάδες ,

με πλάνα λόγια μας γελούν ,

της γης οι δούλοι και οι ραγιάδες

μοναχοί τους θα σωθούν .

Για να λείψουν τα δεσμά μας ,

για να πάψει πια η σκλαβιά ,

να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας

και της ψυχής μας τη φωτιά .

Στον αγώνα ενωμένοι

κι ας μη λείψει κανείς .

Ω , νάτη μας προσμένει

στον κόσμο η Διεθνής !

Τώρα πια κόρακες κι ακρίδες

δεν σκεπάζουν τον ουρανό

χρυσές ο ήλιος στέλνει αχτίδες

χαμόγελο παντοτεινό .

Κι αν θελήσουν να δοκιμάσουν

της ψυχής μας τους κεραυνούς

θα δούνε τότε , αν προφτάσουν ,

πως είναι σφαίρες μας γι' αυτούς .

Την '' Διεθνή '' έγραψε ο προλετάριος Ευγένιος Ποτιέ ,

 ( 4.12ου 1816 - 8.11ου 1887 ,Παρίσι ),τον Ιούνη του 1871

Μετάφραση :  Ο Γιάγκος Κανονίδης

 Το ανταρτικό και το επαναστατικό τραγούδι

Εκδόσεις ΜΝΗΜΗ

L ' INTERNATIONALE

        C’est la lutte finale :  
                      Groupons-nous, et demain,   
 L’Internationale  
Sera le genre humain


 
Debout ! les damnés de la terre !
Debout ! les forçats de la faim !
La raison tonne en son cratère :
C’est l’éruption de la fin.
Du passé faisons table rase,
Foule esclave, debout ! debout !
Le monde va changer de base :
Nous ne sommes rien, soyons tout !
 
Il n’est pas de sauveurs suprêmes :
Ni Dieu, ni César, ni tribun,
Producteurs, sauvons-nous nous-mêmes !
Décrétons le salut commun !

Pour que le voleur rende gorge,
Pour tirer l’esprit du cachot,
Soufflons nous-mêmes notre forge,
Battons le fer quand il est chaud !
L’État comprime et la loi triche ;
L’Impôt saigne le malheureux ;
Nul devoir ne s’impose au riche ;
Le droit du pauvre est un mot creux.
 
C’est assez languir en tutelle,
L’Égalité veut d’autres lois ;
« Pas de droits sans devoirs, dit-elle
« Égaux, pas de devoirs sans droits ! »
Hideux dans leur apothéose,
Les rois de la mine et du rail
Ont-ils jamais fait autre chose
Que dévaliser le travail ?
Dans les coffres-forts de la bande
Ce qu’il a créé s’est fondu
En décrétant qu’on le lui rende
Le peuple ne veut que son dû.
 
Les Rois nous soûlaient de fumées,
Paix entre nous, guerre aux tyrans !
Appliquons la grève aux armées,
Crosse en l’air, et rompons les rangs !
S’ils s’obstinent, ces cannibales,
À faire de nous des héros,
Ils sauront bientôt que nos balles
Sont pour nos propres généraux.

Ouvriers, paysans, nous sommes
Le grand parti des travailleurs ;
La terre n’appartient qu’aux hommes,
L’oisif ira loger ailleurs.
Combien de nos chairs se repaissent !
Mais, si les corbeaux, les vautours,
Un de ces matins, disparaissent,
Le soleil brillera toujours !  



   C’est la lutte finale :  
                  Groupons-nous, et demain,   
 L 'Internationale   
Sera le genre humain

 

Paris ,  juin 1871.