΄ Εκτωρ Κακναβάτος

CYΜΦΩΝΙΑ Νο 1

Ι .

Τωρα που το ποιημα

του Υμηττού χαιρεταει

τα μενεξεδενια φτερα

της Αλκυονας Αιγινας

που καταφιλουνε τη θάλασσα

τη θαλασσα ,

η σπονδή μου ετοιμαζεται

ωραια κι αγνη

σαν τον ισκιο Αττικου αμφορεα !

ΙΙ .

Ετσι ! Λαβωμενος απ το φως ,

με σκονισμενα τα μαλλια

απ τη μαρμαρυγη της νυχτας ,

Ασταρτη θα ερθω ...

Α ! .. τα ποταμια θα πεθαινουν

στ ασημενια καλαμια

στις σβυσμενες οχθες ... κι εγω

τι να πω που να μη

σχισει το ροδαλο πτιλωμα

της παιδουλας αυγης ;

Ακομη ... θα προσευχομαι

στο αιμα μου που

απ τη φωτοπληγη ανεβαινει

σε θρομβους  πορφυροφωτους

επανω ... ως τα ροδα ! ..

Ακομη ... εγω που φοβουμαι

οχι την ευγενεια των φθογγων

οχι τις θλιβερες σονατες

ουτε την τιμωρια

του λυπημενου Αρχαγγελου

που περασε τους πρωινους κηπους

μα μηπως δεν εύρω

στην ερημη κοιλαδα τους αυλους .

Τους αυλους που κειτονται

χωρις στα κοιλα τους σωματα

να ρεουν χρυσα ελεγεια ...

Ετσι ...λαβωμενος απ το φως

ω Ασταρτη θα ερθω ...

ΙΙΙ .

Ασταρτη ... ω αυτη την ωρα

τα μαλλια σου

ας κυριεψουν τα ματια μας ! ..

Να μην έδιωχνες ας ηταν ,

τα κυπελλα που ολοχρυσα

σου φερνουν ν αγαπησεις

τον ποθο μας .

Και ναναι στ αποκρημνα

τα μετωπα μας εσυ

τον ουρανο να κρεμασεις

και τη λευκή κραυγη

της τρισευγενης αμυγδαλιας

θριαμβικο δορυ

δορυ στου χειμωνα μας

τα θυμωμενα καστρα καρφωμενο

Ασταρτη να κρατας ! ..

Ετσι ! λαβωμενος απ το φως

ω καμε ως την καρδια

του ωκεανου να φουσκωσει

τουτη μου η πληγη

περα ως περα

ως εκει που τα κυπαρισσια

την χρυσασπρη πεδιαδα φιλουνε

και δυουν οι ρομφαιες

που τις αγαπουμε και

που ως τα σπλαχνα του θανατου

μας πανε και πανε ! ..

 

IV .

Να που τώρα πρεπει

φορωντας τον κόκκινο χιτωνα

της επαναστασης

να που τωρα πρεπει

πατώντας την ολοχρυση κρουστα

της ηλιοσταχτης

τη σποδο τη σποδο του Φαεθωνα

να γυρευω ...

Και αυτα τα λουλουδια

που ασπιδα κράτησα

στου βαρβαρου κριου τις κουτουλιες

ετσι που μέσα στα φτερα

των περιστεριων τα φερνω

να τα θαψω πρεπει μεσα στο φως !

Ποσο αιμα να μου στοιχισει ,

ποσο αιμα ! ..

V .

Α ! .. που ειναι οι βοστρυχοι του Απολλωνα

καθαρο χρυσαφι .

Οι γαλαζιες πυλες της πρωιας

που ανοιξαν

να περασουν οι θαλασσες .

Τα δαχτυλα της χλοης

που ναβλυζουν απ τη γη ,

τα οστρακα που τη βοη

του πρασινου πέλαου

λενε και λενε στο βαθος τους .

Το χρυσο αμαξι της μεσημβριας

που σταματησε

στον κουρεμενο καμπο

ξεζεμενο τα ξανθα του αλογα ...

Τι ησυχια ... ησυχια ...

Που ειναι η φαλαγγα των πλοιων

που ειδαν καινουργια αστρα

στις κρυες νυχτες των πολων ;

Οχι ! τωρα που στης Αιτνας

τα κοκκινα ρειθρα θα λουστω

οχι , ας μην στρεψουν το προσωπο

οι κρινοι και οι αγγελοι

καθως γυμνος σαν μαχαιρι

θα παλλομαι στα κοκκινα θουρια ! ...

Μη δεν ειναι στους βραχους μας

θρυψαλα η λυρα του Ορφεα

μη δεν ρουφηξε θανασιμα

η θυμωμενη μας γη

του Ιησου το αίμα ;

VI .

Κι εγω που , ω χαρα μου ,

το φως τοσο αγαπησα

οσο μεσα στα ανθη κρυβεται

σε σταλαματιες

οσο κορφες ρων αλπεων

μετεωρο κρεμεται

κι οσο στα μετωπα των Θεων

σαν λεπιδι γλιστραει

κι εγω λαβωμενος απ το φως

Ασταρτη , φωναζω

<< σ  ολα τα στερνα

καρφωσε το φως , το φως ! .. >>

Τηρήθηκε ορθογραφία βιβλίου .

Το ποίημα CYΜΦΩΝΙΑ Νο 1 ( I-VI )

είναι το πρώτο μέρος

από την ποιητική συλλογή FUGA

 το πρωτο βιβλίο του ΄Εκτωρα Κακναβάτου

Κώστας Καρυωτάκης : Ο κήπος της αχαριστίας

 

"Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία. Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία. Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα 'ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ' αναπνέω τ' άρωμά τους. Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι. Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία. θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησις, ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη. Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα. Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας" -Ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη

Αντρέι Ταρκόφσκυ: ένας ποιητής στον κινηματογράφο

Κατερίνα Γώγου : Κανείς Δεν Θα Γλυτώσει

Κανείς δεν θα γλυτώσει Κανείς δεν θα γλιτώσει.

 Κι αυτό το μακέλεμα δε θα 'χει ούτε μισό μισοσβησμένο όχι.

 Θα βουλιάζουμε - βουλιάζουμε - κατακόρυφα με 300 και βάλε 

σε συφιλιδικά νερά χωρίς τέλος με αφορισμούς

 και χτυπήματα στο κεφάλι απο διαμαντένιους

 σταυρούς τραβεστί πατέρων γλείφοντας υπογράφοντας 

ικετεύοντας και ουρλιάζοντας ξεφτιλισμένα 

ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ.

 ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ (ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΦΕΤΣΑΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ) (1o ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΦΕΣΤ. ΚΙΝΗΜ. ΘΕΣ / ΝΙΚΗΣ 1980) - (OST) ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ Π.ΤΑΣΙΟΥ / ΑΚΟΥΜΕ ΤΗΝ Κ. ΓΩΓΟΥ ΣΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΙΔΙΩΝΥΜΟ

διαβάστε και εδώ Κατερίνα Γώγουhttps://estrechogv.blogspot.com/2012/09/blog-post_404.html

Στη γιάφκα της εισπρακτικής ( παγκόσμια ημέρα ποίησης )

Στη γιάφκα της εισπρακτικής

μπούκαραν δυο αντάρτες

οι δικηγόροι τα έχασαν

και δάγκωναν γραβάτες

 δώδεκα πένες φάγανε

32 μολύβια

την ώρα που τους σπάγανε

οι αντάρτες τα παγίδια

21.03.2020

Διογένης Γαλήνης 

Γιώργος Σουρής : Εις τα θεμέλια του Φρενοκομείου

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          

 

                          Georgios_Souris_122.JPG?uselang=el

 

                                             Ξυλογραφία του Γεωργίου Σουρή από το περιοδικό Το Άστυ του 1888

Ω Εορτή των Εορτών ... Ω ευτυχής ημέρα !

Ω ! τώρα πρέπει ο καθείς του ΄Αστεως πολίτης

να βάλει στο μπαλκόνι του μια κόκκινη παντιέρα

με μια χρυσήν επιγραφή '' Ζώρζης Δρομοκαίτης '' .

Ναι ! τώρα πρέπει στολισμός με δάφνες και μυρσίνες ,

ναι ! τώρα πρέπουν κανονιές , φανάρια και ρετσίνες .

Φρενοκομείον κτίζεται και στη σοφήν Ελλάδα !

α! ο Θεός εφώτισε τον Χιώτη τον Ζωρζή

και τώρα μέσα στου Δαφνιού την τόση πρασινάδα

θα βρίσκουμε παρηγοριά κι η μνήμη του θα ζει .

Ω μέγα ευεργέτημα των ευεργετημάτων !

Ω μόνον οικοδόμημα των οικοδομημάτων !

Θέλει λαμπρόν Μαυσωλείον αυτός ο κληροδότης ,

παιάνας κι αποθέωσιν εις τρίτους ουρανούς ! ...

Ευρέθη μες στους Χιώτηδες , με γνώση κι ένας Χιώτης ,

κι εσκέφθη ο μεγάλος του και πρακτικός του νους

πως μέσα στην Ελλάδα μας που πλημμυρούν τα φώτα ,

Φρενοκομείον έπρεπε να γίνει πρώτα - πρώτα .

ΝΟΥΜΑΣ τεύχος 128

Θεόδωρος Μπασιάκος : Ποιήματα

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΟΥ ΑΧΑΪΡΕΥΤΟ

Ἕνα ὄνειρο τέλεψε

Ἄλλο ὄνειρο ἀρχινάει

Ἀντίο, ἀντίο χτεσινοὶ γραφειοκράτες

Χαίρε- ὤ! χαίρετε σημερινὰ λαμόγια

Κ’ ἐσὺ κότσυφα τραγουδιστῆ

Ἀλήτη τῶν χτεσινῶν μου ὄνειρων / καὶ τῶν σημερινῶν.

ΓΙΟ-ΓΙΟ BLUES

Ἕνας σακάτης ἀπὸ τὸ Σεράγιεβο

τὴν ἀγάπη μας ψωμοζητάει στὸ μετρὸ

Καὶ μιὰ πεταλουδίτσα τῆς νύχτας

τὸ κορμί της πουλάει γιὰ ἕνα «χαρτάκι»

Κ’ ἕνας βλαμμένος, ξεδοντιάρης, εὐτυχὴς

πάει παίζοντας τὸ γιό-γιό του

            ― γιό-γιό-γιό… κ.τ.λ. ―

Καὶ δύο χρηματιστές, τὴ μπριτζόλα τους τρῶνε

γιὰ τῆς φωνῆς μου τὴν ἀξία συζητώντας

Κ’ ἐγὼ νὰ τοὺς ἀκούω δὲ μπορῶ, μ’ ἀηδιάζουν!

Ἀπ’ τὴ τζαμαρία, ἔξω κοιτάζω

           τὸν βλαμμένο μὲ τὸ γιό-γιὸ

 ― πάει παίζοντας τὸ γιό-γιό… κλπ. κλπ. ―

ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ

   Στὸν ἀείμνηστο Μῆτσο Ἀλεξανδρόπουλο

« Ὅλες τὶς πόρτες ξέρω τῶν μελιχρῶν ναῶν

   Μ’ εὐλάβεια μπαίνω καὶ πράττω τὰ κανονισμένα

   Τὴν Ὡραία Κυρία ἐκεῖ …  …  …»

                                                                        Αλ. Μπλοκ

Γιὰ 2, 3 ποτιράκια ποὺ τὴν κεράσαμε

                           ― χαλάλι της ―

χτὲς βράδυ, στὸ μπὰρ μὲ τὶς ρωσσίδες

ἡ  Ὡραία Κυρία

μᾶς ἀπήγγειλε / στὰ ρώσσικα, ἀπὸ στήθους

στίχους

τοῦ Πούσκιν

τοῦ Μπλὸκ

καὶ

τῆς Τσβετάγιεβα / ἡ ἀγκαπιμιένιι μυ πιίτρια! μᾶς λέει

Ἐγὼ  ( καιρό ’χα νὰ βρεθῶ σὲ πραγματικὴ ποιητικὴ βραδυά )

Δὲν τὸ κρύβω, συγκινήθηκα.

ΟΧΙ

" Ό χ ι ! "

                     BLaise Cendrars                                                                                                    

Καὶ πάλι ὄχι!

Δὲν ἔχω οὔτε καὶ θέλω μαζύ σας πάρε-δῶσε

Στὴν πίτα τῶν μεγάλων ἔργων σας

                               μερτικό, μερσί, νὰ λείπει

Ἀπ’ ἔξω, κάλλιο

μὲ τὸ σκυλολόϊ τῶν πληβείων

νὰ χάβω μύγες καὶ νὰ κάνω χάζι τὶς λακκοῦβες

στὰ σταυροδρόμια

ὁποὺ συχνά-πυκνὰ τσακίζουνε τ’ ἁμάξια τους

καὶ κάποτε τὰ μοῦτρα τους οἱ μεθυσμένοι μας

κ’ οἱτουρίστες, ποὺ περνᾶνε μ’ ὕφος νεο-ἀποικιοκρατῶν.

ΟΥΡΑΝΟΣ

     Στὴν Μάσα

«Δῶστε μας πίσω τὸν οὐρανό !»

                                             Γκέο Μίλεφ

Τὴν πατρίδα μας

                         στὸν οὐρανὸ

νὰ χτίσουμε ἀπ’ τὴν ἀρχὴ

ξανὰ

τὶς κοινότητές μας

σπίτια κήπους χωράφια

νὰ καλλιεργοῦμε

τὸ στάρι τὸ σταφύλι τὰ γράμματα

ξανὰ

κ’ ἕνα ἐργοστάσιο νὰ δουλεύουμε

νὰ φκιάνουμε χιόνι τὶς χῆνες μαδώντας

ξανὰ

καὶ τὴ δημοσιὰ νὰ ἔρχονται

τὰ τσίρκα νὰ μᾶς ξετρελαίνουνε

νὰ φεύγουν νὰ φεύγουμε μαζύ τους κ’ ἐμεῖς

( οἱ καλύτεροι ἀπὸ μᾶς )

γι’ ἄλλους

                          πέρα οὐρανούς .

Jozsef Attila : 3 Ποιήματα

ΣΥΝΤΟΜΑ ΠΙΑ Θ' ΑΦΑΝΙΣΤΩ

Σύντομα πια θ' αφανιστώ μ' όλο μου τ' άχτι

΄Οπως των ζώων τα χνάρια σ' ένα δάσος μακρινό .

Απ' τα δικά μου έχει απομείνει μόνο στάχτη

Μα κάποια μέρα θάπρεπε να κάνω το λογαριασμό .

Σα νέο βλαστάρι το παιδιάστικο κορμί μου

Από καυτές καπνιές έχει για πάντα ξεραθεί ,

Η θλίψη έχει τσακίσει την όρθια ψυχή μου

Καθώς γυρνώ ξανακοιτάζοντας τη ζωή .

Κάποτε , ταξιδεύοντας σε παράξενα μέρη ,

Η επιθυμία μου έμπηξε τα δόντια στο κορμί

Και τώρα η θλίψη , να , πού μ' έχει φέρει .

Α, να μην είμαι ακόμη ένα δεκάρχονο παιδί .

Μου τάλεγε η μητέρα μου και τότε εγώ γελούσα ,

Τα λόγια της δεν τ' άπερνα στα σοβαρά ,

Μετά , ορφανός , χωρίς ααγάπη τριγυρνούσα

Κι ο αφέντης με κορόιδευε στη μύτη μου μπροστά .

Α , νιότη , πως μου φάνταζες , πράσινη λάμψη , θέ μου ,

Δάσος αιώνια πράσινο μ' αστειρετη ευωδιά

Και τώρα ακούω περίλυπος στο πέρασμα του ανέμου

Να βογγούν , να τροβιλίζουν τα ολόγυμνα κλαδιά .

ΕΝΑΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΜΟΝΟ

 Ο στίχος μου έναν αναγνώστη μόνο θέλει ,

Μονάχα αυτόν που μ'αγαπάει και με γνωρίζει ,

Αυτόν που εδώ μέσα στο τίποτε αρμενίζει

Σα μάντης ξέρει , ό,τι μες στ' αύριο ανατέλλει .

Γιατί η σιωπή παρουσιάστη στα ονειρά του

Συχνά μ'ανθρώπινη μορφή , κ' εκεί στα βάθη ,

Πλάι-πλάι η τίγρις και το τρυφερούλι ελάφι

Αργοπορούνε πότε-πότε στην καρδιά του .

1937

( μετάφραση Γιάννη Ρίτσου )

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΥ

Στ' ατέλειωτα , κρύα πελάγη

πλέουν βουβά ήπειροι , πάγοι .

Πάρα παπάμ , παρά παπάπαμ...

πλέουν βουβά ήπειροι , πάγοι .

Μεσ' σε τσουκάλια κουνουπίδια

ζούμε λερά , πεθαίνουμε ίδια .

Πάρα παπάμ , παρά παπάπαμ...

ζούμε λερά πεθαίνουμε ίδια .

Ποια λύπη σε βαραίνει τόσο ;

Νάχα ένα ρούχο να σου δώσω .

Πάρα παπάμ , παρά παπάπαμ...

νάχα ένα ρούχο να σου δώσω .

Δε θλίβεται , χτυπάει , νικάει

όποιος για τον αγώνα πάει .

Πάρα παπάμ , παρά παπάπαμ...

όποιος για τον αγώνα πάει...

( μετάφραση Κώστα Ασημακόπουλου )  
 

 

When the poets whistle

https://www.poemhunter.com/poem/when-the-poets-whistle/

Η Γιάφκα του 21ου

https://www.poemhunter.com/poem/21-23/

Ο Αμετανόητος Παύλος Σιδηρόπουλος

                                                            

                                                                  Ο ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ 

  (στίχοι: Πανος Ηλιοπουλος

            μουσική: Στέλιος Βαμβακάρης)


Είμαι έξω απ’ το σύστημα
Εδώ και λίγα χρόνια
Κι από κανένα δεν ζητώ
Παράσημα γαλόνια

Είμαι έξω απ' το σύστημα
Με όνειρα βαρβάτα
Κι άσε να λεν για μια μικρή
Γατούλα με γραβάτα

Εγώ δεν θέλω ζήτω
από τα πτώματα
Γιατί ειμ' εθισμένος
Στα παραπτώματα

Είμαι έξω από το σύστημα
Γλυκιά μου πιτσιρίκα
Σε γουστάρω δίχως προίκα
Δίχως ένσημα και ΙΚΑ

Εγώ δεν θέλω ζήτω
από τα πτώματα
Γιατί ειμ' εθισμένος
Στα παραπτώματα

Diogenis Galinis 2 poems

 

 
 

 

When the poets whistle

 

The banks rob

blackmail

rampage

and the

poets

whistle

 

 

 

The Revolution of the sewage

 

The Intellectual Elite of

the revolution

Rejects all poems by

Diogenis Galinis

- Hurrah (!) to the

revolution of the

sewage

 

 

Translation: Christos Rodoullas Tsiailis                          

Φουτουριστικό 21ου του Διογένη Γαλήνη

Ο

Δικηγόρος

ήτο

η

καρδιά

του παρακράτους

΄Εδρα είχεν ο χαφιές κοντά

στην Ιπποκράτους .

Λάτρευε

τους

φουσκωτούς

τις

φουσκωτές

τους

κλώτσους

και

τις

κλώτσες

΄Ωσπου

ένα

βράδυ

΄ΑΓΙΟ

τον

φύτεψε

ο

ποιητής

σε δώδεκα γαλότσες

Diogenis Galinis

9.10.2019

https://www.poemhunter.com/poem/21-4/

Διογένης Γαλήνης : ΄Οταν οι ποιητές σφυρίζουν

 

 

 

https://www.poemhunter.com/poem/-15185/

Αntonin Artaud

Aνοιχτή επιστολή στον αιδεσιμότατο Laval 3

Κύριε ,

Είναι θαυμάσιο τ ' ότι μου αναγνωρίζετε το δικαίωμα

μιας ολοκληρωτικής έκφρασης της ατομικότη-

τας μου όσο κι αν είναι ιδιάζουσα

και

αν μοιάζει ετερογενής .

Αλλ' υπάρχει κάτι που δε λέτε

και που αποτελεί μια ουσιαστική επίφύλαξη σ' αυτό

το δικαίωμα έκφρασης και είναι τ' ότι σεις ο ίδιος

ήσαστε

και είστε

δεμένος με δυο τυπικά

ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ

είναι τ' ότι όταν προφέρατεε αυτές τις λέξεις ,

στην πραγματικότητα ήσασταν

δεμένος με τα δυο τυπικά

που σας παρέλυαν τα χέρια

με τη συγκατάθεσή σας ,

είναι τ' ότι όπως όλοι οι παπάδες

ήσασταν

και είστε δεμένος

με τα δυο τυπικά

του καθαγιασμού

και των αγίων

της λειτουργίας .

Είναι τ' ότι όπως όλοι οι καθολικοί παπάδες

κείνο το ίδιο πρωινό είχατε πει τη λειτουργία ,

και στην ιερουργία της τελετής

που ονομάζετε λειτουργία

υπεισέχονται

καταρχήν

αυτά τα δυο τυπικά που αποτελούν ένα εμπόδιο

και που για μένα

έχουν την αξία ενός πραγματικού

κακουργήματος .

Ο καθαγιασμός

και

τα άγια

είναι επιζήμια

σε μια διάταξη ιδιάζουσα

αλλά

ανώτερη

που συσσωρεύει , αν μπορώ να το πω έτσι ,

τη ζωή

που διοχετεύει όλες τις πνευματικές δυνάμεις

σε μια μοναδική κατεύθυνση όπου όλο αυτό που

είναι σώμα

καταντάει

να μην είναι τίποτε

και δε μένει τίποτ' άλλο από μια κάποια

ψυχική ζωή

εντελώς απελευθερωμένη

αλλά τόσο ελεύθερη ,

που όλα τα φαντάσματα

του πνεύματος ,

του καθαρού πνεύματος

μπορούν να εκτονωθούν ελεύθερα και είναι κει που

πραγματοποιείται η φριχτή και καταρρακτώδης

εξάπλωση

της κατακλυσμικής ζωής

των δαιμονισμένων θηρίων

που είναι ό,τι ακριβώς

πολεμάμε

γιατί η άτιμη σεξουαλική ζωή βρίσκεται πίσω από

τις ελεύθερες εξαπλώσεις του πνεύματος

και είναι αυτό που

απελευθέρωσαν

χωρίς να τ' ομολογήσουν

ο καθαγιασμός

και

τα άγια

της λειτουργίας .

Υπάρχει ένα αηδιαστικό

φούντωμα της νοσηρής

ζωής του είναι

που το καθαρό σώμα

απορρίπτει

αλλά που

το καθαρό πνεύμα

δέχεται

και η λειτουργία

με τις τελετουργίες της

επιδιώκει .

Και είναι αυτό το φούντωμα που διατηρεί τη σημερινή

ζωή του κόσμου

στα πνευματικά υπεδάφη

στα οποία δε σταματάει να βυθίζεται .

Υπάρχει , όμως κάτι που η γενική συνείδηση

δε θα καταλάβει ποτέ ,

και είναι τ' ότι ένα σώμα λιανισμένο και χτυπημένο ,

κομματιασμένο και ξανασυνθεμμένο

από το βάσανο και τον πόνο της σταύρωσης

όπως το πάντα ζωντανό σώμα του Γολγοθά ,

θα είναι ανώτερο από το πνεύμα

το εγκαταλειμμένο στα φαντάσματα της εσωτερικής

ζωής

που δεν είναι παρά η μαγιά και το στάρι

όλων των φαντασμαγορικών και αηδιαστικών κτη-

νωδιών .

Laval , Δομινικανός ιερέας .

Μετάφραση : Λυδία Κουβάτσου