De "Una estación en Amorgós"

Hugo Gutiérrez Vega

Περί ανθολογιών και κακοτυχιών

Οι φίλοι μου οι ανθολόγοι

δεν ξέρουν πως δίχως να το θέλουν

κατεργάζονται την κακοτυχία μου

παραδίνοντάς με στα νύχια

όσων δεν ανθολογήθηκαν .

Ποντίφικας

Ζω μέσα στη συντριβή

Δεν κατάφερα να συμφιλιωθώ

με κάποια ορθοδοξία

σταθερή , καθαρή και ασφαλή .

Αμφιβάλλω κι επιμένω να ψάχνω

το σχοινί που κρέμεται στον αέρα ,

το δίχως όνομα ,

το που δίνει νόημα στη φεγγαρόλουστη νύχτα ,

το πρωινό που ανακαλύπτουν

τα διψασμένα πουλιά ,

το δείλι που κάθεται στον πάγκο του πάρκου ,

την ηρεμία σου όταν στο τέλειωμα του έρωτα

σε κατέχει η πληρότητα του κορμιού .

Δεν μπορώ να δεχτώ

τη στυγνή εντολή των δογμάτων .

Σαράντα κι έξι χρόνια στον κόσμο

μου άφησαν τη βεβαιότητα

πως εδώ υπάρχει μια απάτη ,

ένα τέχνασμα δόλιο ,

κάτι που αιφνιδιάζει την έχθρα ,

κάτι ευτελές και ειρωνικό ,

κάτι τόσο φυσικό σαν το αίμα .

Από τίποτα δεν μπορώ να κρατηθώ

ούτε διαμαρτύρομαι , ούτε νιώθω νικημένος .

Ίσως ετούτη η αναζήτηση

η βεβαιότητα  αυτή τηης εξαπάτησης

νά 'ναι μια σκοτεινή μορφή

της χάριτος .


Ο Αυτοκράτορας

Να πειθαρχήσεις την καρδιά ,
να την εμποδίσεις να ρέπει
προς τα παραληρήματα ,
ν' αφήσεις ένας ρυθμός αυστηρός
να ορίζει την πορεία της
 Η μαγεία της βλάπτει
και τη διαφθείρουν
τα γητέματα της άνοιξης .
΄Εχει για να δίνει ζωή στο σώμα
για κάποιο συγκεκριμένο χρόνο
και είναι απαράδεκτα τα γεγονότα
που έρχονται να διαταράξουν
αυτή τη σκληρή κι ακατανόητη τάξη
αυτό το μονότονο κανόνα που μας υποδεικνύει
να φτάσουμε ως τα αγγελτήρια θανάτου
την αγγελία την τραγική
και τα νεκρόσιμα στεφάνια .
Δέχομαι τα πάντα
συμβιβάζομαι με τη θέση μου στη χλόη
και σέβομαι το νόμο ,
αλλά δεν τον τηρώ .
Δραπετεύω ακατάπαυστα
Σήμερα , για παράδειγμα ,
παρ' όλο το χειμώνα
άνοιξα τα μάτια κάτω από τον ήλιο των Gredos *
και για λίγες στιγμές
κατάλαβα πως αυτοί που περπατούν στο δρόμο
- εσύ , εγώ κι εσύ << υποκριτή αναγνώστη >> -
είμαστε αθάνατοι
κι η οδύνη ποτέ δεν υπήρξε
και πως δεν είναι απαραίτητη 
η ελπίδα .


* Βουνά της Κεντρικής Ισπανίας


Μετάφραση : Μάγια - Μαρία Ρούσου

Δημήτρης Δικαίος

Αδιέξοδα

στην τέχνη της ποιήσεως

΄Ομως

δυσκολεύομαι ,

μία γραμμή

επιτυχώς ν' αποκληρώσω .

Τα αποσιωπητικά ,

οχυρά φοβίας

και λοιπές κακοτεχνίες

έκφρασης στο αδιάβατο .

δικαία μοιάζει

η αποβίβαση στο εφήμερο .

Υποδέχομαι

ερμηνείες χρέους σε ερείπια .

Αποσύρομαι ,

γραφή ρυτιδιασμένη ,

τόσο νέος ,

δήθεν πλέον ,

στο άψυχο σύρμα

της ακολουθίας των πράξεων .

Καλή αντάμωση .

σοδειά τχ . 4

Κλίμακα ξένου σταυρού

Είναι σταυροί μαρμάρινοι

και μπρούτζινοι μονάρχες

οι ΄Ανθρωποι

Ενότητες που αγνοούν κάθε απόγευμα

και βλέπουμε σκουριά

στη στέρνα Του Ιχθύος .

Τα βλάσφημα σκαλιά

οι ΄Ανθρωποι .

Με ισοϋψή κεριά της ύπνωσης

στολίζουν τα κλιμάκια της λύτρωσης .

σοδειά τχ . 7

Α. ΤΑΣΣΟΣ 

1974 ΑΚΡΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ

Ξυλογραφία σε ξύλο , 170x33 εκ.

 

Αλήθειας διάβημα

Παρατήρησε τους ανθρώπους .

Γέρασες κιόλας .

Είσαι από ώρας

θεατός από τους λόφους .

Βύθισε το σώμα σου ένα βράδυ ,

λόγιε κηφήνα .

Νοίκιασε μνήμα

και μη μολύνεις το λιβάδι .

΄Ανοιξε το βήμα σου κοχλία ..

έφθασες κιόλας .

 Είσαι από ώρας

αρεστός στην υγρασία .

Προικισμένη μου ξυλοκαϊνη

έχεις μου τόση

ζωή νεκρώσει

που το υπόλοιπό μου εκκρίνει

βιαστική κι απροετοίμαστη

αυτοκτονία .

Μα απ'τη μία ,

θα αφόριζαν μια ασίγαστη

επιθυμητή ελευθερία 

που θα ομοίαζε

μ' ατύχημα ;

σοδειά τχ . 14

 

 

Αγκάθι

Μια σύντομη νιότη ,

παράλληλη πτώση

Θεού και Ανθρώπου .

Ισόβια γνώση

γκρεμού σπλαχνικού ,

μια μήτρα με μώλωπες .

σοδειά τχ . 15

 

Nazim Hikmet : Ο άνθρωπος με το γαρύφαλο

[”Mannen med blomman”. Internationella protester ledda av Jean-Paul Sartre
 och Picasso
 lyckades inte rädda den grekiska motståndsledaren och
 kommunisten Nikos Beloyannis från döden år 1952]

Απάνω στο τραπέζι μου έχω

τη φωτογραφία του ανθρώπου

με το λευκό γαρύφαλο-

που τον τουφέκισαν

πριν την αυγή

μέσα στο ημίφως

κάτω απ' των προβολέων το φως .

Κρατάει μες στο δεξί του χέρι

ένα γαρύφαλο

που' ναι ως μια φούχτα φως

απ' την ελληνική θάλασσα .

Τα τολμηρά , τα παιδικά του

μάτια

κοιτάζουν άδολα

κάτω από τα βαρειά μαύρα τους φρύδια .

Τόσο άδολα

όπως οι κομμουνιστές δίνουν

τον όρκο τους .

Τα δόντια του είναι 

κατάλευκα :

γελά

ο Μπελογιάννης

Και το γαρύφαλο στο χέρι του είναι

όπως ο λόγος που ' πε στους ανθρώπους

τη μέρα

της ανδρείας

και της ντροπής .

Αυτή η φωτογραφίια

βγήκε

στο δικαστήριο :

μετά από τη θανατική του καταδίκη .

Μετ : ΑΡΗ ΔΙΚΤΑΙΟΥ

Μίλτος Σαχτούρης

Στο πατρικό του σπίτι , Καλύμνου 42 , το 1943 .

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Σὰ θὰ μὲ βροῦνε πάνω στὸ ξύλο τοῦ θανάτου μου
γύρω θά ῾χει κοκκινίσει πέρα γιὰ πέρα ὁ οὐρανὸς
μιὰ ὑποψία θάλασσας θὰ ὑπάρχει
κι ἕν᾿ ἄσπρο πουλί, ἀπὸ πάνω, θ᾿ ἀπαγγέλλει μέσα
σ᾿ ἕνα τρομακτικὸ τώρα σκοτάδι, τὰ τραγούδια μου .

Τα στίγματα ( 1962 )

Το 1941 , αρχή της συγγραφικής του καρριέρας .

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ


1919 : Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 29 Ιουλίου .
1941 : << Η μουσική των νησιών μου >>
1945 : << Η λησμονημένη >>
1948 : << Παραλογαίς >>
1952 : << Με το πρόσωπο στον τοίχο >>
1956 : << ΄Οταν σας μιλώ >> ( Α' Βραβείο , Νέοι Ευρωπαίοι Ποιητές από τη R.A.I )
1958 : << Τα φάσματα ή η χαρά στον άλλο δρόμο >>
1960 : << Ο Περίπατος >>
1962 : << Τα στίγματα >> ( Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης )
1964 : << Σφραγίδα ή η όγδοη σελήνη >>
1971 : << Το σκεύος >>
1977 : << Ποιήματα 1945-1971 >> συγκεντρωτική έκδοση , Κέδρος
1980 : << Χρωμοτραύματα >>
1986 : << Εκτοπλάσματα >> ( Α' Κρατικό Βράβειο Ποίησης )
1987 : Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τα << Εκτοπλάσματα >>
1990 : << Καταβύθιση >>
1996 : << ΄Εκτοτε >>
1998 : << Ανάποδα γύρισαν τα ρολόγια >>
2005 : Θάνατος του ποίητη στις 29.3.2005 στο << Βασιλάκειο Θεραπευτήριο .
Περίπου ένα χρόνο πριν , τιμήθηκε με Κρατικό Βραβείο για το σύνολο
του έργου του .


Επιμέλεια  : Ράνια Μουσούλη & Νικάνωρ Κάμπος

ομπρέλα τεύχος 73
Ιούνιος -Αύγουστος 2006

Ο ποιητής στην απονομή των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας 1987
( Παλαιά Βουλή , 28 Μαρτίου 1988 ) .

Παναγιώτης Πηγαδιώτης

Υπήρξε ίσως ο τολμηρότερος σατιριστής της σύγχρονης Ελλάδας ,

στην εποχή του θεωρείτο << μάστιγα >> της εξουσίας , φόβος και

τρόμος για τους πολιτικούς , μποέμ με ανατολίτικες νοοτροπίες ,

αλλά και πρωτοπόρος . Με τις περίφημες πλέον έγχρωμες λιθογραφίες 

του κατόρθωσε ναα ανεβάσει το λαϊκό του έντυπο σε περίπτη θέση

εξασφαλίζοντας εντυπωσιακή κυκλοφορία .

Πρόκειται για τον Παναγιώτη Πηγαδιώτη  ( 1827 - 1930 ) , ο οποίος

έμεινε στην ιστορία ως εκδότης της σατιρικής εφημερίδας

<< ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ >>  και κατηγορήθηκε για χυδαιότητα και κιτρι -

νισμό . Παντρεύτηκε τρεις φορές , την τρίτη σε ηλικία 80 ετών ,

έφυγε υπεραιωνόβιος ( 103 ετών ) και μόνον ο Κλέων Παράσχος

φρόντισε να τον αποχαιρετήσει .

Ξεκίνησε με την εφημερίδα  << ΕΜΠΑΙΚΤΗΣ >>

και κάτω από τον τίτλο σημείωνε :

 

<< Ειμαι δια την φυλακήν >> !

Εμμέτρως παρουσίαζε το δημοσιογραφικό του

πρόγραμμα και ξεκαθάριζε ότι 

<< Τους πολιτικούς εν γένει στο σφυρί θενά βάλω ,

Τα κακά της κεφαλής των καθ' εκάστην θα τους ψάλω !

και πως

<< Ανεξάρτητος θα είμαι , δεν θ' ανήκω εις φατρίαν ,

Θα 'παινώ και θα εμπαίζω πάντοτε την εξουσίαν  >>

  

 

Παρά το γεγονός ότι η Κυβέρνηση Τρικούπη ανεβασμένη

στο σκάφος ( Κουβέρνο ) βουλιάζει , συνεχίζει να σκορπά

πουσφέτια με το τσουβάλι . Τα πουσφέτια εμφανίζονται ως

κουρέλια που τρώνε τα μέλη της κυβέρνησης αλλά και 

εργαζόμενοι πολιτικοί , δημοσιογράφοι και στρατιωτικοί .

Οι αντίπαλες ομάδες πολιτικών , δημοσιογράφων και στρα-

τιωτικών κοροϊδεύουν την κυβέρνηση εκ του ασφαλούς .

Λαϊκά στιχάκια

Ο Βούλγαρης σατιριζόταν ως διεφθαρμένος ,

ενώ εντύπωση προκαλούσε η στήλη υπό τον 

τίτλο << Αφίξεις >> :

<< Αφίχθησαν προ μηνών εις την πρωτεύουσαν

του ελληνικού βασιλείου εκ διαφόρων μερών

της υφηλίου προερχόμενα τα εξής αξιότιμα

πρόσωπα : Ο ποθητός δεσποτισμός μετά της

ερασμίας αδελφής του δουλείας .

Επίσης αφίχθησαν η παραφροσύνη , το ψεύδος ,

η κολακεία , η αναισχυντία , η σπατάλη ,

ο δόλος , η χαμέρπεια , ο εξευτελισμός ,

η ιδιοτέλεια , η αναίδεια , η απάτη , η φαυλότης ,

η κουφότης , η μωρία , η χρεωκοπία και η κλοπή

η οποία διαμένει εις το ύπαιθρον ως αστυνομικός

κλητήρ ... >> !

΄Αλλη φορά έγραψε πως

<< Εν Αυλή πωλούνται βλάκες με περικεφαλαίαν .

Η διεύθυνσις εις τον Σταυλάρχην >> .

Φύλλο 9/ 2014

Σοδειά , τεύχος 19

Samuel Beckett

πιες μόνάχος

φάε κάψε συνουσιάσου ψόφα μόνος όπως και πριν

οι απόντες είναι νεκροί οι παρόντες βρομούν

ξεστραβώσου κοίτα τις καλαμιές

που ερεθίζονται ή τους βραδύποδες

δεν αξίζει τον κόπο υπάρχει ο άνεμος

και η αγρύπνια

Ελεάννα Μαρτίνου , Samuell Beckett , 2014

 

bois seul
bouffe brûle fornique crève seul comme devant
les absents sont morts les présents puent
sors tes yeux détourne-les sur les roseaux
se taquinent-ils ou les aïs

 pas la peine il y a le vent
et l'état de veille

Σάμουελ Μπέκετ

ποιήματα

συνοδευόμενα από

Σαχλοκουβέντες

Samuel Beckett 
Poèmes suivi de mirlitonnades

ΕΡΑΤΩ

Γιώργος Βλάχος : 3 Ποιήματα στην Ομπρέλα

Ταξιδεύω μέσα από πράσινους πανσέληνους ,

λειβάδια αστεριών , επίγειους Γαλαξίες ,

θαλάσσια και επουράνια ρεύματα .

Και στο γιόμα της ΄Ανοιξης ,

ένα κόκκινο ποτάμι έρωτα

βρέχει της εκβολές μου .

27.10.2000

 

Ο έρωτας είναι πιονέρος

στη κόκκινη πλατεία των στίχων .

Ανδαλουσιανός παρτιζάνος

με το ‘ να χέρι στο Θεό

και τ’ άλλο στην Ειρήνη .

17.11.2000

Δεν θ’ αφήσω πίσω μου

κουράδες κατεψυγμένων

προιόντων , ιδέες σήψης ,

αρτοποιήματα μουχλιασμένα σε προθήκες ,

αρώματα-λόγια ,

θνητούς χαφιέδες , διψασμένους θεούς ,

ανέραστες πόρνες και εικόνες .

Δεν θα αφήσω πίσω μου

δακρυσμένους ήλιους , προλετάριες μέρες ,

σοφούς πεινασμένους

και την Ορθοδοξία να λιβανίζει

το Σοφοκλή και τη Σοφοκλέους .

26.9.2000

Τα ποιήματα δημοσιεύτηκαν στο

λογοτεχνικό περιοδικό ” ΟΜΠΡΕΛΑ”

ΙΟΥΝΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2004

Tristan Tzara

 

Η ΤΥΞΙΣ  ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

μια χαρά ένα μέλλον

όλα ειπώθηκαν πάνου στη κλάρα

ο σάλος του πλοίου θαν το πάρει

το χαμόγελό σου κλεμμένο σαν τον άνεμο

τα μάτια τα πιο αγνά κι' οι ματωμένες μέρες

όταν ανοίγω το στόμα μιλάς

κι η ίδια τραγουδιέται πολύ πιο ψηλά

εκεί που δε φτάνει να πιης

να γελάς να γελάς μεσ' τη γη

παιδιάστικα χρόνια να διασκεδάζουν τα δάση

κι οι βουβές εμπιστοσύνες

όπου πνίγηκε το στόμα σου για μένα

Μετάφραση : ΣΤ . Ν . ΚΟΥΜΑΝΟΥΔΗ

Υψιλον : Tristan Tzara / Ο Υπερρεαλισμός

και ο μεταπόλεμος