Γιώργος Τζωρτζάκης

Είδα τον χάρο ζωντανό

κάλπαζε , Καβαλλάρης

μπρος από τα άρματα στο Αλαμέιν

μπρος απ'των Καρχηδόνιων τους Ελέφαντες

στα τείχη της αιώνιας πολης

στην Λέοπολντς-Βιλλ , στο Λάο-μι

στο Ντιέν-μπιέν Φου

Τσέτης ντυμένος στο Ισμήρ

στον Καύκασο Ουσσάρος

στην Ουκρανία Κοζάκος

στο Μαρακές Ζουάβος .

Καθολικός τη νύχτα του Αγίου Βαρδολομαίου

σαρκαστικά γελούσε μακελλάρης .

Είδα τον χάρο ζωντανό

πεζός σερνοπατούσε

στις Σιβηρίας τις στέππες

στις Γουιάννας τα κάτεργα

στα ερείπια της Βαστίλλης

στου Μισσούρι και του Μισσισίππη τις

φυτείες

στα 1864 στη Λουιζιάνα

του Στρατηγού Λη εφόραγε στολή

στα Καλάβρυτα , στο Πακιστάν , στη Μπιάφρα

στης Γαληνότατης δημοκρατίας τις γαλέρες .

Σε σοφρωνιστικά απρόσωπα ιδρύματα

και σε λευκά θεραπευτήρια νοσηλείας

να περπατεί κουράστηκε και να καλπάζει

Κουράστηκε σ'όλη τη γη να τρέχει

μήπως κι'αποστάσει

μια νύχτα μπήκε σ'ένα BAR

είδε νεκρούς τους ζωντανούς

φοβήθηκε και βγήκε

Νίκος Εγγονόπουλος

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΕΣΘΗΡ ΜΠΕΣΣΑΛΕΛ

- Και η Εστέρ ;

- Τώρα έρχεται ... η δύστυχη ...

ALBERTO SAVINIO  Ο Λορέντζος Μαβίλης

σαν ξαναεπιστρέψω

στη Θεσσαλονίκη

από την κόλαση

δεν θε ν'αφήσω τους αγαπητούς μου

τους Οβραίους πάλι να με ζουρλάνουνε

με τα

(( είδες Σολομωνίκο -τάδε σύνταγμα -

είδες Μωυσή -στον τάδε λόχο

τάδε διμοιρία - ή

ίσως να εσυνάντησες τον Αβραμίκο πουθενά ; ... ))

και άλλα ...

θα τους αρπάξω απ'τα μούτρα

τους αγαθούς τους πονεμένους ανθρώπους

και με φωνές και με σκουξίματα

θα επιμείνω να μου πουν

αν συνάντησαν πουθενά

ποτέ

- και τώρα που να βρίσκεται ;

την Εστερίκα

τη Ρίκα

τ'αστερι το λαμπρό

στα πρώτα ερωτικά μου χρόνια τα νεανικά

τα μικρατά μου !

ω ! το κελεπούρι του μεγάλου παρισινού βιβλιοπωλείου !
η χαριτωμένη γαλλιδούλα !
( με βαθειές ρίζες - όμως -
εις γην Χαναάν )
ω ! η υπέροχη γαρδένια
τ'άσπρο μου γιασεμί
με τα μαύρα βελούδινα
σπανιόλικά της
μάτια

ω ! ο ποιητικός απόηχος
των γιοφυριών πάνω στο Σηκουάνα
η φουντωτή ανθισμένη καστανιά
των μακρυών λεωφόρων
η μαγευτική γλυσίνα
των ανακτορικών πάρκων
η άκρως δονούμενη
θεσπέσια άρπα του Δαυίδ !

μα πως την έχασα
την άφατη την 
ευτυχία
απ'τα χέρια μου !
οι δίνες της ζωής υπήρξαν η αιτία ...

παντού και πάντα την αναπολώ
πάντα τη σκέφτομαι
κι'ο νους μου τώρα και πάντα είναι
κοντά της

μήπως να μετανάστεψε - ως ποθούσε -
στο
(( Ερέτζ Ισραέλ )) ;
μήπως μου την εκάμαν 
λουλουδάκι
οι απαίσιοι Νατσήδες ;
ή μήπως τώρα νάναι κάπου να μαραίνεται
και να μη 
με θυμάται ;

 ΣΤΗΝ

ΚΟΙΛΑΔΑ

ΜΕ ΤΟΥΣ

ΡΟΔΩΝΕΣ

σ . -140 , 41, 142 -

Maya Angelou