Γιώργος Μπλάνας

ΣΤΑΣΙΩΤΙΚΟ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΟ ΠΕΜΠΤΟ

                                                                              Γιάννης Γαϊτης , 1952 το τραγούδι της γης

Η πύλη του Άδη: σκοτεινή

πορσελάνη και ατσάλι

γναθοχειρουργικό.

Μπροστά η λύσσα αυτοπροσώπως:

κεφάλι, μάτια, ρύγχος, δόντια κάπρου·

πόδια καμήλας, η ουρά λεπτή με καμάκι

ωκεάνιο στην άκρη· σάρκα: η σάρκα

δέκα αιώνες άνεμος σκαφτιάς

στη φλούδα πεύκου

και τα μαλλιά σχοινιά πλεγμένα αγχόνες

να σέρνονται στη γη,

να προκαλούν την πέτρα και την σκόνη,

κύματα στείρα να σηκώνονται, να πνίγουν

ολόκληρα νησιά με τα σκυλιά και τα παιδιά τους

κι ο φτωχός, για την χρεία ή για το χρέος,

να πουλάει το χωράφι και το αμπέλι

να σπουδάσει τα παιδιά του:

τυφλά, σκουριασμένα,

σαν άχρηστα εργαλεία

(οι Λευκάδιοι στα 1357,

επιμένοντας πως η βία δεν είναι

η φαινομενική αφετηρία του κράτους,

αλλά το συστατικό του αξίωμα – και συνεπώς

πως όσο διαλεκτικά

κι αν σκέφτεται ένας φιλόσοφος

-στην Ιένα ή οπουδήποτε αλλού-

μπορεί να είναι σκατόψυχος )

...............................................................................

....................................... γραμματέας ή φύλακας

η λύσσα: «Πού πηγαίνεις ζωντανέ;

Δεν άκουσες τίποτα για Έννομη Τάξη;»

................................................................................

.......... κόλαση ολοζώντανη ...................................

καθένας με τα κέρδη του και τις απώλειές του

κι όλοι μαζί μια πίστη

―καθολική, αδιαίρετη―

στην παντοδύναμη, ελεύθερη αγορά·

δαίμονες, στρατιές, με βασιλιάδες,

δούκες, άρχοντες, διοικητές, προέδρους —

γλεντοκοπούσαν, έκαιγαν,

έγδερναν, κομμάτιαζαν

χαμένες ψυχές – μαζί κι ο Δάντης

πάνοπλος να προσπαθεί να κρατήσει

ένα κοπάδι Γιβελίνους στον λάκκο τους,

κραυγάζοντας: «Φίδια,

κατράμι και σκορπιοί

το κέρδος σας, καθάρματα.

Πού ακούστηκε αυτοκράτορας μ’ ένα μάτι.

Σπουδαία ανακάλυψη πως τα ελάφια

πηγαίνουν πάντα στην πηγή.

Οι λύκοι; Πού πηγαίνουν

οι λύκοι, άθεοι;»

Και θέριζε σαν τα σπαρτά

τα χέρια που αρπάζονταν

από το χείλος της αβύσσου...

. . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . ένας αβράκωτος (1789, ολογράφως

Ένα-Επτά-Οκτώ-Εννέα) κρατώντας

στα χέρια το κεφάλι του:

«Άσε τις λέξεις ήσυχες, ηλίθιε Ιταλέ.

Ξέρουν τι κάνουν.

Δεν χρειάζονται τον πάπα σου

ούτε άλλη πάθηση. Σε κοροϊδεύουν.

Μόνο το δάσος θα μείνει

και τα κόκαλα των χαμένων στο δάσος,

απ’ τα στιχάκια σου».

Το μεσημέρι πετούσε νωθρά

από νύστα σε νύστα. Επάνω,

οι θάμνοι καίγονταν βαθιά

στις ρίζες τους, τα φύλλα έπαιρναν

μιαν όψη πυρίμαχη, έτοιμη να κομματιάσει την άπνοια,

με την πρώτη ζωντανή παρουσία στο μαρμαρωμένο φως.

Πάνω στη στέγη, ένα παγόνι, σκεφτόταν

κάτι ορθογώνιο. Ζύγισε για μια στιγμή

τη βαρύτητα της μέρας

κι ύστερα εισέβαλε άργυρος

αρχαίος στην κωνοφόρα επικράτεια

των τζιτζικιών.

. . . . . . . . . . . . . . . . .

Περίμεναν τους τραγουδιστές.

. . . . . . . . . . . . . . . . .

Αυτοί γύριζαν τον κόσμο με μια μεγάλη λύρα που ακουγόταν σαν δόρυ σε χάλκινο στέρνο και τραγουδούσαν τις περιπέτειες παλιών ηρώων. Κάποτε είχαν πολλή δουλειά, αλλά την εποχή εκείνη σπάνια τους άκουγαν. Είχαν ήδη εμφανιστεί οι λιμοκοντόροι λυρικοί με τα μικρά, ζωηρά τραγούδια τους. Οι λύρες τους ήταν μικρότερες, στολισμένες με χρυσάφι και έβγαζαν ζαχαρωμένους ήχους. Οι δύστυχοι οι παλιοί τραγουδιστές, παρόλη την επιβλητικότητά τους, έφταναν στο σημείο ν’ αντικαθιστούν τους παλιούς ήρωες με τους νεόπλουτους νοικοκύρηδες, για να βγάλουν το ψωμί τους -γέροντες ψηλοί με μακριές γενειάδες, φαρδιά στήθη και γεροδεμένα χέρια να τρώνε σαν ζητιάνοι στην άκρη του δρόμου ή να μετρούν και να μοιράζονται λίγα νομίσματα...

. . . . . . . . . . . . . . . . .

Άρχισαν. Κάτι ξέφυγε

και χάθηκε ασφυκτικά μες στο λιοπύρι.

. . . . . . . . . . . . . . . . .

Δυο άντρες σέρνονταν ανάμεσα σε πτώματα. Ένας άλλος ερχόταν προς το μέρος τους. Τον έπιασαν. Μιλούσαν σιγά, κοφτερά. Ο ένας από τους δυο που σέρνονταν έβγαλε το σπαθί του. Ένα κεφάλι έπεσε στη σκόνη. Ύστερα μακελειό. Άλογα προσπαθούσαν να ξεφύγουν. Στρατιώτες ξυπνούσαν και πάλευαν ν’ αρπάξουν τα όπλα απ’ την νύστα τους. Ένας δεν ξύπνησε καν. Τον σκότωσαν στον ύπνο. Ήταν ο Ρήσος, βασιλιάς της Θράκης –Κρίμα!- Το κεφάλι ήταν του Δόλωνα. Τα ερπετά: Οδυσσέας και Διομήδης. Πολιτικοί. Επαγγελματίες ψεύτες. Όταν δεν έκλεβαν περιουσίες, έκλεβαν συνειδήσεις. Παλιά υπόθεση η σαπίλα των ανθρώπων. Μόνο η τρέλα και το αλόγιστο θάρρος φέρνουν πού και πού μιαν αύρα απ’ τη μεριά του ευλογημένου σκότους...

. . . . . . . . . . . . . . . . .

Κάτι σαν φίδι γλίστρησε

στην ξύλινη ακτή της αντηλιάς...

. . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . γυμνή.

Τα χείλια της φεγγάρι πορφυρό.

Ανάμεσα στα πόδια της, πηγάδι όπου οι λέξεις

νερό και φύλλα τρεμάμενα γλυκά και βαθιά...

Βαθιά όσο που μούσκευαν οι ρίζες απουσία

κι έσταζαν σε τόπο φρικτό, κάτω απ’ τη γη

τρόμο απέραντο και αγωνία κι απελπισία.

Σπήλαια αμέτρητα. Άλλα πέτρα χιονισμένη

κι άλλα μέταλλο φλεγόμενο. Τριγύριζαν.

Κι άλλοι πάγωναν κι έπεφταν οι σάρκες τους

κι άλλοι καίγονταν κι άνοιγε το δέρμα τους

κι τρέχε ποτάμι το αίμα...

. . . . . . . . . . . . . . . . .

Ερημιά. . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . .

ο υποσαχάριος γιος ενός ένδοξου ΧΕΙΜΩΝΑ

―δόλιο κατοικίδιο, χορτασμένο

ψόφια πλεονεξία : μια σταλιά

ξεδοντιασμένη λύσσα―

προσπαθούσε να τρομάξει την σκιά του,

τρομαγμένος απ’ την σκιά του: «Προπαντός

όχι βία. Ο τοκετός

ξεκινά αυθόρμητα, με κεφαλική προβολή,

απομακρύνει από το σώμα της Ιστορίας

το βιώσιμο έμβρυο, σαν περίττωμα.

Τι είναι αυτά. Τι είναι αυτά τα πράγματα.

Πόσες φορές η κυοφορούσα Ιστορία

δεν πέθανε στα χέρια αυτής

της γριάς επαρχιώτισσας μαμής;

Με την καισαρική τομή. . . . . .

Με την καισαρική τομή, λέγω,

αποφεύγονται οι πόνοι του τοκετού

(ολική ή μερική αναισθησία)

δεν τραυματίζεται ο θεσμός

του πατριωτικού αιδοίου

και ο κίνδυνος να πάθει κάτι το νεογέννητο

είναι πολύ μικρός. Πολύ φοβ[ού]μαι . . .

Πολύ φοβ[ού]μαι, λέγω,

πως το σύνολο των παραγωγικών σχέσεων

ΔΕΝ αποτελεί την οικονομική δομή της κοινωνίας,

την πραγματική βάση, που πάνω σ’ αυτήν

υψώνεται ένα νομικό και πολιτικό οικοδόμημα,

που σ’ αυτό αντιστοιχούν ορισμένες μορφές

της κοινωνικής συνείδησης,

αλλά ένα φάντασμα,

που είχε την ατυχία

να βρίσκεται στη Μόσχα το 1989...»

. . . . . . . . . . . . . . . . .

Ο ένδοξος Γουέλφος μετρούσε

στίχους και νομίσματα.

Τόσα χρυσά, τόσες τερτσίνες.

Σύνολο: τρεις κύκλοι αθλιότητας,

με 100% τόκο, ακόμα και Δόγης.

Κάπου-κάπου σήκωνε το κεφάλι.

Στην οροφή της κόλασης

φρέσκο του Περουτζίνο:

η τοκογλυφία αισθητική κατηγορία,

τουλάχιστον μέχρι να φτάσουν

οι μοντερνιστές και να γυρίσουν τα πάντα

ανάποδα: η αισθητική, τοκογλυφία,

σκουπίδια , σκουπίδια, ασύστατοι.

Το γεγονός πως δεν φοράτε μάσκες δεν σημαίνει

πως δεν θα πληρώσετε τις αμαρτίες σας

με τόκο, με τόκο...

. . . . . . . . . . . . . . . έχωνε

κανένα νόμισμα στο στόμα του

και προσπαθούσε ν’ απαγγείλει...

«Ne meo e amin i noa via...»

Άδικος κόπος. Στην πύλη,

η λύσσα ένοιωσε το ξύλο του κορμιού της

να δυσανασχετεί. Έβηξε και σκέφτηκε

πως εκείνη η περιβόητη στήλη άλατος

ήταν σίγουρα ο Λοτ.

«Ψέματα, ψέματα όλα»,

τσίριξε. «Το δέρμα

δεν το ρώτησε κανείς».

Ξαφνικά,

γύρισε και κοίταξε πίσω:

ένα κατάρτι και στη κορφή

ένα πήλινο πουλί

που έκρωζε: «Ψυχή!»

Η Αποστασία των Διανοουμένων

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις σας προσκαλούν την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου, ώρα 19:00 στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά:

Η Αποστασία των Διανοουμένων

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

Βασίλης Καραποστόλης, καθ. Πανεπιστημίου

Σταύρος Λυγερός, δημοσιογράφος

Στάθης Σταυρόπουλος (Στάθης), σκιτσογράφος

και ο συγγραφέας του βιβλίου

στην αίθουσα Ρήγας Βελεστινλής (Ξενοφώντος 4, 6ος όροφος, πλ. Συντάγματος)

Σοδειά 14ο Τεύχος

 

σοδειά [τριμηνιαίο έντυπο για τη Λογοτεχνία]

ISSN 2241-2212

Δελτίο Τύπου

Σας ενημερώνουμε, ότι το τεύχος 14 του περιοδικού «Σοδειά», βρίσκεται ήδη στα σημεία διανομής όλης της χώρας.

Και αυτή τη φορά, η εκδοτική ομάδα επιδίωξε να παραδώσει στο τυπογραφείο ένα τεύχος κατά το δυνατόν υψηλών προδιαγραφών, με πλουραλισμό στην ύλη και υψηλής αισθητικής σχεδίασης. 

Με εκτίμηση

Η Εκδοτική Ομάδα

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

 

ΤΕΥΧΟΣ 14 [Δεκέμβριος 2012 – Φεβρουάριος 2013]

04 [άρθρο-μελέτη] Το κάτοπτρο του Φασισμού της Νίκης Ηλιοπούλου

07 [πεζό] Το μάτι της Κασσάνδρας Αλογοσκούφη

08 [κινηματογράφος] It’s a Wonderful Life – F.Capra κριτική από τον Γιώργο Ρούσσο

11 [πεζό] Ένα μπλουζ που δε γράφτηκε του Ματθαίου Ματθαιάδη

12 [διήγημα] Η Μάρθα και ο Πέτρος της Θεοδώρας Τζόκα

14 [διήγημα] Ο Ιπποπόταμος και η Δυσδαιμόνα της Μαρίας Ροδοπούλου

16 [μικρή ιστορία] Μια καρδιά στο χιόνι της Δήμητρας Σταυράκη

19 [παραμύθι] Εσκεμμένα ατελές της Ματίνας Αναγνωστοπούλου

21 [σατυρογράφος] Τι δεν καταλαβαίνεις; του Ζιζανίου

22 [ανθολογία ελλήνων ποιητών] Βρεττάκος, Σικελιανός, Βάρναλης. - [σ]

24 [ποιητικός λόγος] 12 ποιήματα των: Θοδωρή Βοριά, Γιάννη Τόλια, Αθανάσιου Πάσχου, Δημήτρη Δικαίου, Ελένης Κοφτερού, Αλέξανδρου Σάντο, Νίκου Σφαμένου, Μαρίνας Κουτσογιάννη, Νικόλαου Κυριακίδη, Ευαγγελίας Πατεράκη, Αλέξανδρου Κατσούδα, Τζένης Κουφοπούλου.

30 [μεταφράσεις] a.Aad - b.Abdollahi - c.Castera του Babak Sadegh Khanjani

31 [βιβλίο] Νέες Εκδοτικές Απόπειρες - Χειμώνας 2012-13: Dead End Ν.Γ Λυκομήτρος [εκδ.Vakxikon] – Έρως Ονειρευόμενος Αθανάσιος Πάσχος [εκδ.Γαβριηλίδη] – Η εμμηνόπαυση της ύαινας Φίλιππος Αγγελής [εκδ.Περίπλους] – Το τετράδιο της Μάγια Ιζαμπέλ Αλιέντε [εκδ.Ωκεανίδα] – Αντικουλτούρα Χουάν Κάρλος Κρέιμερ [εκδ.Γνώση] – Αναρχισμός Μάρκος Μάγερ [εκδ.Γνώση] – Η ομορφιά της Λίστας Ουμπέρτο Έκο [εκδ.Καστανιώτη] – 70 ερωτικά W.R.Yeats [εκδ.Εστία] – Το παλάτι Άνταμ Ουίλλιαμς [εκδ.Ωκεανίδα].

Czesław Miłosz

Το τραγούδι του τέλους του κόσμου

Τη μέρα του τέλους του κόσμου πετάει μια μέλισσα

Πάνω απ'τα κάρδαμα των Καπουτσίνων .

Μπαλώνει ο ψαράς τα δίχτυα του ,

Πηδούν στη θάλασσα τα χαρούμενα δελφίνια .

Τα νεαρά σπουργιτάκια τιτιβίζουν στις υδρορροές

Και το φίδι κατέχει το χρυσό του δέρμα , που έτσι κι αλλιώς του ανήκει .

Τη μέρα της συντέλειας του κόσμου ,

Περπατούν οι γυναίκες κάτω

Από τις ομπρέλες του ήλιου ,

Κι ο μεθυσμένος κοιμάται κάπου στην άκρια του γρασιδιού

Και οι οπωροπώλες διαλαλούν στους δρόμους τα εμπορεύματά τους

Κι η βάρκα με τα κίτρινα πανιά τριγυρνάει το νησί

Κι ο ήχος του βιολιού κρέμεται στον αέρα

Και των αστεριών η πορεία περνάει από δίπλα μας ,

Μα αυτοί που σκέφτονταν βροντές κι αστραπές

Σίγουρα απογοητεύτηκαν ,

Καθώς κι εκείνοι που ανάμεναν

Σήματα αρχαγγέλων δέχονται πια πως δεν συνέβη

Εκείνο που ανάμεναν .

Κι όσο κανείς ήλιο και φεγγάρι πάνω του θωρεί

Κι οι σκούρκοι στα ρόδια περπατούν

Κι όσο τα γαλαζοαίματα παιδιά γεννιούνται

Κανένας δεν πιστεύει

Πως έχει αυτό συντελεστεί .

Μόνο ο γκριζόμαλλος γέρος ,

Που θα μορούσε προφήτης να είναι ,

Μα δεν είναι ,

Αφού άλλο να κάνει έχει ,

Δηλώνει δένοντας ντομάτες :

Μια άλλη συντέλεια του κόσμου δεν θα υπάρξει ,

Μια άλλη συντέλεια του κόσμου δεν θα ξανάρθει !

Μετάφραση : Σωτήρης Ε. Γυφτάκης

λεξίτυπον 2007 

Σκίτσο : Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος

 

  Piosenka o końcu świata

 
W dzień końca świata
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć.
Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Młode wróble czepiają się rynny
I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.W dzień końca świata
Kobiety idą polem pod parasolkami,
Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa,
Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa
I noc gwiaździstą odmyka.
A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już.
Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem,
Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,
Powiada przewiązując pomidory:
Innego końca świata nie będzie,
Innego końca świata nie będzie.

Ocalenie, 1945

wiersze.doktorzy.

 

Γιάννης Τσαρούχης

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΡΕΝΟΥΑΡ

1972 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Λάδι σε χρυσωμένο ξύλο ( Ιδιωτική συλλογή )

Με της τετραφωνίας τη χαρά που ανθίζει απότομα

ένα πρωί σα λουλούδι που στάζει μέλι στα χρόνια των

παιδιών , με το βύθος που ρίχνει στις ψυχές το χρυσο -

ρουμπινί πουλί και το κουκουνάρι του δέντρου των Χρι -

στουγέννων , με τα γαλαζοπράσινα λεμόνια και τις πε -

ταλούδες του δέντρου , με τα λευκά μπαμπάκια των πε -

θαμένων και των ζωντανών , με τις κούνιες και τα τριαν -

τάφυλλα , με τη θάλασσα που είναι δίπλα στον ουρανό σα

σκέψις , με τις κιθάρες που ανακαλύπτουν τα μαθηματι -

κά μέσα στο κουρείο , με τις μελαχρινές σημειώσεις που

παίρνει κάθε ψυχή ζεστή με μελανί μολύβι , με την κάθε

λογής χάντρα , πρασινόχρυση , χρυσοκίτρινη και χρυσο -

ρουμπινένια και χρυσολουλακιά , με το βάθος της από -

λυτης ευτυχίας , με το εξόγκωμα της απόλυτης πίστης ,

με το γάλα στα χείλη , με τη βαθύτητα του μωρού που

βυζαίνει , με το φιλοσοφικό τέλειο μετεωρισμό της γυ -

ναίκας που θηλάζει , με το μέλι της βιολέτας , με την

σκόνη της πεταλούδας , με τον αργό καπνό της ψυχής , 

τον παχύ πηχτό και ατέλειωτο , με τις υδραυλικές εμφα -

νίσεις των μηρών , με τα συμφωνικά χυσίματα της κό -

μης , με την αστραπή της κοιλιάς , με τον εσπερινόν αέρα

του γυμνασιόπαιδος , με το λαιμό του πουκαμίσου , με το

χώμα του κήπου , με τις μυρωδιές του δυοσμαρί και

των σαλιγκαριών , με την θερμή αιωνιότητα των πήλι -

νων αγαλμάτων της ταράτσας , με της κόρης το άλυτο

μυστικό .

΄Οταν οι θεοί επιτρέψανε να βυθιστεί ο άνθρωπος σε

κάθε βαθιά σκιά ευτυχίας μαύρης και κόκκινης και κίτρι -

νης , όταν δέσανε με χρυσάφι κάθε φως για να μη φύγει , 

όταν στερεώσανε τη σάρκα στο θρόνο της ψυχής , όταν

βάλανε το δίχτυ της ψυχής κάτω από τα παιχνίδια της

σάρκας για να μην πέσει και χτυπήσει , όταν φτάσανε

μ'ένα πιάσιμο την ανατολή με τη δύση σαν σφυρί με το

δρεπάνι , όταν το εκατόφυλλο τραντάφυλλο επροσκυνήθη -

κε σαν σύμβολο της ψυχικής εξάψεως που είναι πνοή και

ορμή και θαύμα και σπίρτο και δροσερή φλόγα αθάνατη .

΄Οταν εμεγάλωσε η κοιλιά των βυζαντινών και άνοι -

ξε το αιδοίο της πίστεως σαν αρμονικό σκατό , όλες οι

μουσικές , όλες οι μουσικές ζωντανές και ζεστές με το

απεριόριστο μέλλον , η μουσική της Πολωνίας , η μου -

σική της άπω Γαλλίας , και άπω Γερμανίας , της Αγγλίας , 

της Ισπανίας , του Θιβέτ , των Θηβών , της Μεσσηνίας , 

της Ολλανδίας και του Τυρόλου , και όλες αυτές οι μου -

σικές που πέσανε φυσιολογικά από την κοιλιά των βυζαν -

τινών άρχισαν να χαμογελούν με την αθωότητα του υψω -

μένου πέους και να ενώνονται από δυοσμαρί στο

χώμα σαν τις βαθιές μυρωδιές του περιβολιού , σαν το

φεγγάρι που νύχτα και μέρα μένει πάνω από κάθε παιδί

που το κοιτά όπου και να βρίσκεται το παιδί . Θαυμάσιε

χωρισμέ που ενώνεις , απαίσια ένωση που σκοτώνεις το 

μίσχο που ανθίσανε σαν καλαθίσκοι όλοι οι άνθρωποι ,

αυτοί που έρχονται κι αυτοί που φεύγουν .

1937

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1934-1937

ΑΓΡΑ

σ . - 90 , 91 -

Νίκος Φωκάς

ΤΕΡΑΣ   ΠΟΝΤΙΚΟΣ

΄Ηταν σα λαγός , αλλά με συμπεριφορά

Ποντικίσια -στην πραγματικότητα δεν ξέραμε

Ούτε τη συμπεριφορά του , ούτε το μεγεθός του :

Εξαφανιζόταν που τον έβλεπες , κι έμενες με την αίσθηση

Ενός ίσκιου , ενός χαμένου ποιήματος .

Αυτονόητο πως έπρεπε να εξοντωθεί

Γιατί οι ίσκιοι και τα ποιήματα -το ξέρουμε -τρελλαίνουν ...

Φάκες , γάτες , ποντικοφάρμακα -όλα δοκιμάστηκαν .

Πέρασε κι ο παπάς να κάνει ένα αγιασμό .

Τέλος αναγκασστήκαμε να βάλουμε φωτιά στο σπίτι .

Τον είδαμε να διασχίζει μέσα στις φλόγες τις πρασιές

Μ'εφιαλτικά πηδήματα , σα μες στο στόμα γιγαντιαίας γάτας .

΄Ηταν και πάλι ποίημα , αν θέλετε .

΄Οχι το σκοτεινό , τ'αλλόκοσμο ανατρίχιασμα,

Μ'αυθεντική απεικόνιση της γήινης φρίκης .

1972

ΕΡΜΕΙΑΣ

σ . -31-

Βιβλίο :Η υπόγεια διάβαση για τα κρατικά βραβεία

Το θέμα των Κρατικών Βραβείων που δίνονται σε βιβλία , έχει πολλές παραμέτρους ,

πολλά ερωτήματα και πολλά ελαττώματα . Υπάρχουν κάποιες  διαβάσεις ,

για να φτάσει ο υποψήφιος βραβειολήπτης στη βράβευση . Πρέπει να κάμει πολλές

ενέργειες . Να βγάλει , βασικά , ένα βιβλίο . Μετά να επισκεφθεί πολλούς παρουσιαστές

βιβλίων και κριτικούς λογοτεχνίας ( μέσα ή έξω από εισαγωγικά ) για να αποσπάσει έναν

επικαλυμμένο από υποκειμενισμό και συναλλαγή , όχι πάντα οικονομική , δημόσιο έπαινο

μέσω του Τύπου . Να βάλει λυτούς και δεμένους , που λέει ο λόγος , για να πετύχει

κάποια προβολή ή συνέντευξη στα διάφορα ραδιοτηλεοπτικά μέσα . Να φροντίσει να

γνωρίσει τα μέλη της Επιτροπής σε κάποιο σχεδιασμένο πάρτυ ή πρόσκληση σε

ταβέρνα διά μέσου κοινού φίλου . Αποστολή κάποιων δώρων σε κάποιες ευκαιρίες

( γενεθλίων , εορτών κ.λ.π.) . Και αναζήτηση κάποιου εντύπου που με κείμενό του θα

θεοποιεί ένα -ένα όλα τα μέλη της Επιτροπής ( συχνά χωρίς να διαβάσει τα βιβλία τους ,

όπως κι εκείνοι τα δικά του . Και τέλος χρησιμοποιήση κάποιου κομματικού μηχανισμού

-όχι απαραίτητα κυβερνητικού .

Δε χρειάζεται το βιβλίο του να είναι αριστούργημα . Αρκεί νάχει κάποια πολυτέλεια .

Και καλλιτεχνικό εξώφυλλο . Μ'όλα αυτά μπορεί να γίνει - προσωρινά έστω -

επώνυμος , αφού σ'αυτό το είδος το μέτρο είναι η μετριότητα . Κι όπως λέει ο Μιχάλης

Μπουρμπούλης << Το φλερτ των λογοτεχνών με τη διαφήμιση είναι ένα θύμα ταμπού , ένα

ηθικό πρόβλημα απέναντι απέναντι στην καθαρόαιμη συγγραφή >> .

Ο Νίκος Μπακουνάκης εξάλου , εκφράζοντας την συγκατάνευσή του για τη νέα

επιτροπή απονομής του Κρατικού Βραβείου << γεμίζει ελπίδες ότι κάτι θ'αλλάξει σ'

αυτόν τον κουρασμένο , ταλαιπωρημένο , αλλά πάρα πολύ χρήσιμο θεσμό και για τους

συγγραφείς και για τους αναγνώστες και γενικότερα για τα λεγόμενα λογοτεχνικά ή 

πνευματικά ήθη της χώρας >> .
Το ηθικό καθένας το βλέπει διαφορετικά . Αλλά αν αυτή η απονομή -όπως γίνεται -
έχει το ηθικό βάρος , ήθελα νάξερα πόσο βάρος έχει το ανήθικο . Πρέπει να
διευκρινίσουμε πως δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα , όσο ο θεσμός .
Και αςμου απαντήσουν οι βραβειοδότες και  οι βραβειολήπτες  :  Διαβάζονται όλα τα
υποψήφια για βράβεύση βιβλία ή γίνεται επιλογή ; Τα αριστουργηματικά βιβλία για
παράδειγμα του Ιάκωβου Ρήγα από την Αντίκυρα , του Γιώργου Πολυράκη από τη
Θεσσαλονίκη ή του Γιάννη Πουγούνια από την Κάλυμνο , της Ιφιγένειας Διδασκάλου
από την Καστοριά , τα ξέρουν οι Επίτροποι και θα τα διαβάσουν για να τα κρίνουν και
ν'αποφασίσουν .  ΄Η μήπως αυτοί οι Επίτροποι , οι οποίοι Επίτροποι , περιστρέφονται
γύρω από δέκα -δεκαπέντε ονόματα συγγραφέων , αλλά και εκδοτών που συναγελάζονται
στο γνωστό στέκι διανοουμένων του Κολωνακίου ;
Η καλύτερη απάντηση είναι αυτή που έδωσε στο Μπακανάκη , μέλος της Επιτροπής ,
όταν τον ρώτησε << αν προοιωνίζονται από τη νέα Επιτροπή ενδιαφέρουσες κρίσεις >> .
<< Η νεκροψία θα το δείξει >> , είπε ο Επίτροπος , με ειλικρίνεια , που μόνο η αυθόρμητη
απάντηση τη δίνει -χωρίς πρότερη σκέψη . Δηλαδή θα << θαφτούν >> πολλοί συγγραφείς .
Και σε διαμαρτυρίες κάποιων , θα γίνει εκταφή και νεκροψία , για να φανεί πως
απονέμεται η Δικαιοσύνη . Δηλαδή οι κριτικοί του απορριφθέντος βιβλίου ή του μη
αναγνωσθέντος , κριθέντος ή μη κριθέντος θα κάνουν ενώπιον του ενδιαφερομένου , τη
δέουσα για την περίσταση συζήτηση διά το << θανόν >> βιβλίον . Μα είμαστε στα καλά μας ;
Μπορούν να διαβαστούν όσα βιβλία εκδίδονται από ανθρώπους που έχουν την άλλη ,
κανονική , δουλειά τους ; Τη Τζίνα Πολίτου , τη Φρατζίσκη Αμπατζοπούλου , τον ΄Εκτορα
Κακναβάτο , τον Αναστάση Βιστωνίτη , το Γιώργο Βέλτσο και τον Δημήτρη Δημητρούλη ,
αγνώστων λοιπών στοιχείων . Αυτοί δηλαδή κρίνουν . Και κάποτε κρίνονται για τις 
αποφάσεις τους .
Ας μην τοποθετούμε τους Επιτρόπους μέσα από τις παρέες . Μέσα στο συμβούλιο ,
γίνονται παρέα . Κάποτε σε άλλη Επιτροπή ο καθένας πρότεινε κι ένα όνομα ( φίλου του
ασφαλώς ή συναλλακτικού ) το έγραφε σ'ένα χαρτί , το δίπλωνε , κι όλα τα χαρτιά τα
έβαζαν σ'ένα κουτί και τράβαγε ένας στα τυφλά .΄Οποιο όνομα έβγαινε με το τράβηγμα
έπαιρνε το ΄Α Βραβείο . ΄Υστερα τράβηγμα για το Β' κ.λ.π. Πολλά τραβήγματα δηλαδή .
Κωμικά πράγματα σ'ένα σοβαρό θέμα αυτά τα τραβήγματα .
Το συμπέρασμα είναι πως ο τελικός λόγος της κατευθυνόμενης διαφήμισης και
παντός τύπου προβολής και εντυπώσεων που στοχεύει στην απονομή των Κρατικών
Βραβείων είναι ένα από τα διάφορα << μαγειρέματα >> για να σερβιριστεί σε κάποιους
ο ιδρώτας του αγρίως φορολογούμενου λαού υπό τύπο τιμητικών Βραβείων . Τιμητικών
με υπόστρωμα πνευματικής ατιμίας .
Τι πρέπει να γίνει ; θα ρωτήσει κάποιος καλοπροαίρετος ή μη , κάποιος αρμόδιος
υπουργός που είναι πάντα ή σχεδόν πάντα αθώος του εγκλήματος . Απλούστατα να
καταργηθεί ο θεσμός , γιατί είναι αδύνατο να λειτουργήσει σωστά . Γιατί είναι αδύνατο
να μπούνε στη διαδικασία της κρίσης όλα τα βιβλία που κυκλοφορούν . Κι αφού δε
μπορούν να πείσουν κανέναν , ούτε τους βραβευθέντες , ούτε τους εκδότες ούτε τον
κοινό άνθρωπο , πνευματικό ή όχι , πως μ'αυτόν τον τρόπο  εξυπηρετούνται τα
<< λεγόμενα λογοτεχνικά ή πνευματικά ήθη της χώρας >> .
Η αλήθεια είναι πως τα Κρατικά Βραβεία , όπως και οι Τιμητικές Συντάξεις έχουν
γίνει μπάχαλο -και οι αρμόδιοι , αν και το βλέπουν και το ξέρουν , δεν κάνουν τίποτα .
΄Οχι από την ηλίθια συμπεριφορά τους , αλλά γιατί θέλγονται με το << δε βαριέσαι >> ,
και πάσχουν από την αθεράπευτη γραφειοκρατική και σαδιστική νόσο .


Πνευματική Ζωή τεύχος 157

Βενετία Μακρυνώρη

 

 

 Θ Ε Α Τ Ρ Ι Κ Ο

 

 

 

 

ΟΡΟΦΟΣ 13 - BY VENNIS MAK

Πράξη πρώτη.

Δεκατρείς όροφοι.

Όλα όσα κανείς δεν χρειάζεται ας τα φέρει σε εμένα.
Όλη μου η ζωή υπήρξε μιά υποψία κατεβάσματος στην κόλαση.
Εσείς το ονομάζετε υπόγειο.
Εγώ το φωνάζω ρηχή συνάντηση.
Δεν θυμάμαι ηδονικές συγκινήσεις που είχα, μα ξεχύνομαι σαν ολάκερο φορτίο σε μιά ελπίδα που σκαρφαλώνει στο μισοσκόταδο - και την κοιτάζω κάνοντας κύκλους.

 

Δεκατρείς όροφοι.

Κάποτε τον έξω κόσμο , τότε που τον άκουσα, πιστός ακόμη στο ανθρώπινο είδος,
φορούσε επίσημο ένδυμα, με υποδεχόταν, εγώ ήμουν βελος και σπαθί και η οργή ρωτούσε αναπάντητα...
-Ποιο το έπαθλο;
Τα πεζοδρόμιά τους απο εδώ που κοιτάζω, μοιράζουν έρωτες δωρεάν.
Πάρε κόσμε δυστυχία!
Μα αυτό δεν είναι τίμιο...
Πιστεύω μόνο σε μπούτια που ανοίγουν, κοιμήσου πάλι παλιοκαριόλη.
Και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Α! Τα σκαλιά πρέπει να απαγορευτούν διά ροπάλου!
Ίσως προσκυνήσω πάλι με την πρώτη ευκαιρία, την καύλα μου αφτιασίδωτη και πυρακτωμένη.
Για τώρα όμως...
Μιά τέλεια τελεία και η έξοδος κινδύνου ένα- ένα σκαλί.

Δεκατρείς όροφοι.


Ετοιμάσου. Βγαίνεις.

Γιώργος Βλάχος : [ Με μια ρουπία ... ]

Με μια ρουπία να κουρνιάζει
στην τσέπη ,
με την Ινδία ερωτευμένη ,
με τον Γάγγη να κυλάει στο αίμα ,
με τον χρόνο ασίκη
να με κοιτάει στα μάτια
και τη γυναίκα έρωτα ,
να καλπάζει ,
εγώ ο πιο ασήμαντος
που είδες ,
έσπασα το φράγμα
και έτη φωτός αναρριχήθηκαν
στη πυραμίδα των βουρλισμένων
μου στίχων :
Ο Αλέξανδρος δεν αναπαύεται ποτέ .
Δεν είναι θνητό παράσιτο στην Τ.V .
καρφωμένο .
Δεν είναι διαπλεκόμενη σαπουνόπερα
στου χρόνου τη φούσκα .
Δεν είναι Givanchy κινητήρας
και αρώματα BMW .
Είναι :
΄Εφηβος άνεμος ,
έναστρος ποδηγέτης ,
αριστοκράτης του έρωτα ,
προσάναμα της γήινης
θλίψης .
Με τη μητέρα σελήνη στρατολογήθηκαν
σε αιώνια μνεία .

Γιώργος Βλάχος
δεν έχω visa για την ελευθερία 

σ . - 18 -

Παντελής Μπουκάλας

ΠΕΤΡΑ  ΠΑΤΡΙΔΑ

Χαρακτικό Ι - Στεφανάκις '98

Πέτρα πατρίδα

Πότε το άγαλμα μιας ανέκδοτης ωραιότητας

και πότε ο λίθος

στην κεφαλή των τέκνων σου εμφύλιος

Πέτρα πατρίδα

Πότε νησί που ανθεί ορθόπλωρο

και πότε θήκη τάφου

Πότε ψωμί να ξεγεννάς

πότε τα δόντια μας να τα συντρίβεις

Πέτρα πατρίδα

Πότε ένα όρος που μαστεύει τα ουράνια

πότε τροχός το δρεπάνι που οξύνει

το έμπορο

πότε το τείχος που μας κλείνει

έξω απ'το ήρεμο

Και πάντοτε το ποίημα που με υποσκελίζει

Πέτρα πατρίδα

Πότε γυμνή εξορία

και πότε ο τόπος όπου συνάζονται οι πολλοί

και κλώθουν παραμύθια ελευθερίας

Πότε της φλόγας μήτρα

πότε ο λίθος όπου βηματίζει η δημοκρατία

πότε του Προμηθέα το εγκάρθειτο άλγος

Κι άλλοτε πάλι γραφή απόκρημνη

που σε πετάμε πίσω μας

μην και μας κάψει το νόημα του μαύρου σου

Κι ανέρχονται τότε όντα της γης

ο ΄Ελλην η Μελανθώ η Πρωτογένεια ο Αμφικτύων

να υπάρξουν το ερωτήμά τους το πύρρειο

<< Και σα βουβή , και σαν τυφλή ,

και σαν το λίθο στέκεις >>

μητρίδα μου

οπού με θέλει ποταμό

μα εμέ καρκίνος μ'έχει της δίψας

και του πέλαγου τ'ατρύγητου ο πόθος

Εύφορη των δακρύων

αγαπημένη όσων δεν σε κατέχουν

και των κατόχων σου νόμισμα

Κυλάς και τρέχεις χάμου -

μ'αλλιώς , χαμένη θά 'σουν

( Απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο

Οπόταν πλάτανος << εκδ . ΄Αγρα >> )

Λίθινη Εποχή
εκδόσεις ΙΔΜΩΝ 

΄Εκτωρ Κακναβάτος

ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΟΥ ΑΣΥΝΕΧΟΥΣ

Σε καμιάν εξέλκωση του Χρόνου , είπε

Ούτε κι όταν ελόγου Του υποτροπιάζει

κι εξαλλάσσεται σε πελταστή .

Καμιά δεν ύπαρξε ως τώρα ταχύτητα

τόσο ελλόγιμη , είπε

΄Οσο η χιλιοστή εκσπερμάτωση του Δωδωναίου Διός ...

΄Ηταν το ανεπανάληπτο εκείνο do . Η περίφημη σε οκτάβα latina

που αμόλυσε στα ύψη ο alto tenore , ο τελευταίος απ'τους Τρώες Poplius

Vargilius Maro . Και τούτο , όταν ένιωσε να ολισθαίνει προς τον ορθολογι -

σμό .

΄Ηταν που εκστασιάστηκε , όχι μόνο που τα λόγια του εκτινάχτηκαν ως

αλλοδαπά αδρόνια κυνηγώντας καταπόδας την ηχώ στα φαράγγια του

Καλλίδρομου , μα πιο πολύ , απ'το υπέρβαρο continuo από τις επιθετικές α -

γριομέλλισες που κλείσαν την μπασιά , στην πιο ένδοξη στενωπό της γης , ό -

που κάποτε ολίγιστοι , μα ΄Ελληνες , εστόρεσαν κ.τ.λ . Κι ίσως να ζήλεψε

που είναι ακόμα πυρωμένη από την άψα της μάχης , της εκείνης , ... που δε λέ -

ει να καταλάγιάσει . Κι ας πάει να λένε οι γεωλόγοι για θερμοπηγές .

Είχαμε μείνει από λάστιχο στις Θερμοπύλες , Νικημένοι οι Γότθοι κατη -

φόρισαν με τ'αγελάδια τους τα φαράγγια του ΄Αδη παρακάμπτοντας την α -

νελέητη Ορθοδοξία και τον ελαιώνα της , ότι δίχως ΄Αμφισα δεν θα ύπαρχε

βυρσοδεψία .

Στα ύψη ορτίκια κι άλλα πτηνάρια πελασγικά χλεύαζαν τα επίγεια ... ό -

πως και έγινε πιο ύστερα με κάτι φρικιά του Ουρανού κατά την ταφή του κό -

μητα Orgaz που συνεχίζεται ως ουράνιο πηδάλιο καλλιφωνίας .

Το τοπίον έλυωνε μέσα σ'ασημένιο φως λόγω που μας δινόταν ακάλυ -

τος ο μηρός της Οίτης .

Ομπρέλα τεύχος 64

Χαρακτικό Γιάννης Στεφανάκις

από -ΑΚΑΡΕΙ-