ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΡΕΝΟΥΑΡ
1972 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
Λάδι σε χρυσωμένο ξύλο ( Ιδιωτική συλλογή )
Με της τετραφωνίας τη χαρά που ανθίζει απότομα
ένα πρωί σα λουλούδι που στάζει μέλι στα χρόνια των
παιδιών , με το βύθος που ρίχνει στις ψυχές το χρυσο -
ρουμπινί πουλί και το κουκουνάρι του δέντρου των Χρι -
στουγέννων , με τα γαλαζοπράσινα λεμόνια και τις πε -
ταλούδες του δέντρου , με τα λευκά μπαμπάκια των πε -
θαμένων και των ζωντανών , με τις κούνιες και τα τριαν -
τάφυλλα , με τη θάλασσα που είναι δίπλα στον ουρανό σα
σκέψις , με τις κιθάρες που ανακαλύπτουν τα μαθηματι -
κά μέσα στο κουρείο , με τις μελαχρινές σημειώσεις που
παίρνει κάθε ψυχή ζεστή με μελανί μολύβι , με την κάθε
λογής χάντρα , πρασινόχρυση , χρυσοκίτρινη και χρυσο -
ρουμπινένια και χρυσολουλακιά , με το βάθος της από -
λυτης ευτυχίας , με το εξόγκωμα της απόλυτης πίστης ,
με το γάλα στα χείλη , με τη βαθύτητα του μωρού που
βυζαίνει , με το φιλοσοφικό τέλειο μετεωρισμό της γυ -
ναίκας που θηλάζει , με το μέλι της βιολέτας , με την
σκόνη της πεταλούδας , με τον αργό καπνό της ψυχής ,
τον παχύ πηχτό και ατέλειωτο , με τις υδραυλικές εμφα -
νίσεις των μηρών , με τα συμφωνικά χυσίματα της κό -
μης , με την αστραπή της κοιλιάς , με τον εσπερινόν αέρα
του γυμνασιόπαιδος , με το λαιμό του πουκαμίσου , με το
χώμα του κήπου , με τις μυρωδιές του δυοσμαρί και
των σαλιγκαριών , με την θερμή αιωνιότητα των πήλι -
νων αγαλμάτων της ταράτσας , με της κόρης το άλυτο
μυστικό .
΄Οταν οι θεοί επιτρέψανε να βυθιστεί ο άνθρωπος σε
κάθε βαθιά σκιά ευτυχίας μαύρης και κόκκινης και κίτρι -
νης , όταν δέσανε με χρυσάφι κάθε φως για να μη φύγει ,
όταν στερεώσανε τη σάρκα στο θρόνο της ψυχής , όταν
βάλανε το δίχτυ της ψυχής κάτω από τα παιχνίδια της
σάρκας για να μην πέσει και χτυπήσει , όταν φτάσανε
μ'ένα πιάσιμο την ανατολή με τη δύση σαν σφυρί με το
δρεπάνι , όταν το εκατόφυλλο τραντάφυλλο επροσκυνήθη -
κε σαν σύμβολο της ψυχικής εξάψεως που είναι πνοή και
ορμή και θαύμα και σπίρτο και δροσερή φλόγα αθάνατη .
΄Οταν εμεγάλωσε η κοιλιά των βυζαντινών και άνοι -
ξε το αιδοίο της πίστεως σαν αρμονικό σκατό , όλες οι
μουσικές , όλες οι μουσικές ζωντανές και ζεστές με το
απεριόριστο μέλλον , η μουσική της Πολωνίας , η μου -
σική της άπω Γαλλίας , και άπω Γερμανίας , της Αγγλίας ,
της Ισπανίας , του Θιβέτ , των Θηβών , της Μεσσηνίας ,
της Ολλανδίας και του Τυρόλου , και όλες αυτές οι μου -
σικές που πέσανε φυσιολογικά από την κοιλιά των βυζαν -
τινών άρχισαν να χαμογελούν με την αθωότητα του υψω -
μένου πέους και να ενώνονται από δυοσμαρί στο
χώμα σαν τις βαθιές μυρωδιές του περιβολιού , σαν το
φεγγάρι που νύχτα και μέρα μένει πάνω από κάθε παιδί
που το κοιτά όπου και να βρίσκεται το παιδί . Θαυμάσιε
χωρισμέ που ενώνεις , απαίσια ένωση που σκοτώνεις το
μίσχο που ανθίσανε σαν καλαθίσκοι όλοι οι άνθρωποι ,
αυτοί που έρχονται κι αυτοί που φεύγουν .
1937
ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1934-1937
ΑΓΡΑ
σ . - 90 , 91 -
