Βεργινάδης Λιανός

[ U . S . S .]

UNITED  SURREAL  STATES

( σημειώσεις για ένα και χίλια μανιφέστα )

ο υπερρεαλισμός

είναι ο μοναδικός -ισμός

-άξιος πράξης και όχι λόγου-

που θα μπορούσε να αναδημιουργήσει τον 21ον αιώνα

δίπλα στον γενικό κανόνα << δεν υπάρχουν κανόνες >>

-αφού << τίποτα δεν είναι ιερό >> διότι τα πάντα είναι ανίερα

καθώς όλα είναι καθιερωμένα-

συνυπάρχει

ο διαβήτης ( που κύκλους κάνει )

της αναγκαίας ελευθερίας και της ελευθέριας αναγκαιότητας

για να αλλάξουμε τον εαυτό μας

ενώ αλλάζουμε τη ζωή μας και τους κόσμους

προς τη γενικευμένη απελευθέρωση

από τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό

των ανθρώπων της φύσης και των κόσμων

προς τον συμβουλιακό ελευθεριακό κομμουνισμό

η ποίηση αποτελεί στάση ζωής από όλους προς όλους
στη διάρκεια της καθημερινής ύπαρξης - της μόνης υπαρκτής
ο υπερρεαλισμός υπήρξε υπάρχει και θα υπάρχει
ως η κατ'εξοχήν πολιτική πράξη
όπου η πολιτική είναι το κίνημα της καθολικής θέσμισης της κοινωνίας
και όχι η πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας
από μια νέα γραφεικρατία διανοουμένων
επαγγελματιών πολιτικών

δια του υπερρεαλισμού επανευρίσκεται συνεχώς
η υπερπραγματικότητα της πραγματικότητας
πέραν από τις κανονικότητες
τους μόνιμους ρόλους και τα στερεότυπα
πέραν από τους διαχχωρισμούς και τους χωρισμούς
υλικούς ταξικούς εθνικούς αισθητικούς
σεξιστικούς κοινωνικούς πολιτιστικούς
ψυχικο-ψυχολογικούς και λογοκριτικούς
όπου αναφύεται η δημιουργικότητα
μέσα από την ασυνείδητη << Νέα Γη >>
τις τυχαίες συναντήσεις ανθρώπων και πραγμάτων
το ζωντανό όνειρο
το δίχως τέλος χιούμορ και το παραμυθένιο τού θαυμαστού
τον έρωτα Οίνο-Βάκχο-Απόλλωνα
τη διαλεκτική προσωκρατική μέθοδο και τη σουφική-ζεν λειτουργική
τη διαρκή συμβολική αλχημεία και μαγεία
την ιερά υλοψυχο-ανάλυση  εξομολόγηση
για την επανενοποίηση των κόσμων των ανθρώπων
μέσα ( και ) από τις διαφορετικότητες
μακριά από τις σύγχρονες δυστοπίες
μέσα τις θεωρητικές ουτοπίες
και τις δήθεν προηγούμενες και ερχόμενες ευτοπίες
ΠΡΟΣ  ΜΙΑ  ΜΥΘΟΤΟΠΙΑ  ΤΩΝ  ΠΡΟΣΩΠΩΝ
διότι δεν υπάρχει σωτηρία κατά μόνας
και ούτε σώζεται ο μοναχός

Βεργινάδης Λιανός


ο υπερρεαλισμός
[NADREALISMUS]
υπάρχει
ως συλλογική δυναμική αυτοοργάνωση
ως ελεύθερη πρωτοβουλία
-όταν η προσωπικότητα αναδεικνύεται μέσα ( και ) από τη συλλογικότητα -
ως συμμετοχή στο διαρκές δούνε και λαβείν
της μεταφοράς και αποδοχής εμπειριών
που συνέβησαν θα συμβούν ή δεν θα υπάρξουν ποτέ
δια των πρακτικών της σωτηρίας μεθόδου
<< κάτσε γιόγκα ! >> και << φάε κάτι ! >>
διά του συνεχούς καθημερινού κολλάζ της ζωής μας
και του αδιάκοπου λεττριστικού γλωσσικού παιχνιδιού
της αυτόματης γραφής λόγου και ανάγνωσης
και της διαρκούς στιχοπλοκής ως mantra της εδώθε-φυσικής
διά των δεκαπεντασύλλαβων δοκιμασιών και χαικού δοκιμών 
και της αέναης μουσικής άσκησης και αναπνοής ζωής
διά της γυμναστικής ζωγραφικής επίδειξης
διά των ανεξάρτητων εκτός εμπορίου και μη αγοραίων δραστηριοτήτων
πέραν των καλλιτεχνικών δημιουργιών
χρησιμοποιώντας τις << μηχανές >>
του ρώσικού κυβοφουτουρισμού και του γερμανικού dada
- << μηχανές >> που εγκατελείφθησαν προσωρινώς
για να επαναχρησιμοποιηθούν στο δικό μας τωρινό μέλλον -
πέραν από << γαλλισμούς >> διεθνή κέντρα γραμματείες και κεντρικές επιτροπές
ψάχνοντας τις καταχωμένες υπερπραγματικότητας
στην Ελλάδα στα ελληνικά στις άλλες γλώσσες και στο Κόσμο
για την ανακάλυψη του ανακαλυφθέντος


ΟΛΗ  Η  ΕΞΟΥΣΙΑ  ΣΤΑ  ΣΟΒΙΕΤ
ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ
ΤΟΥ  ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ
ΚΑΙ  ΤΗΣ  ΑΓΑΠΗΣ



ΚΛΗΔΟΝΑΣ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2006 ΤΕΥΧΟΣ 1
 σ . 81 , 82 ,83

Θάνος Φωσκαρίνης

ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

αν μπορούσα τουλάχιστον να κοιμηθώ

μες στ'ανοιχτό λαρύγγι του βασιλικού

ν'ανασάνω τόσο που τα χέρια των Ναζί να μη με φτάνουν

αλλά η ευλογία του παπά Ησαΐα των Σαλώνων όπως ,  ναι , όπως

χαϊδεύει τα όπλα γεμίζοντας τους κάλυκες ιαματικό λευκό

και να μην είμαι των οδών ο ελκόμενος

μήτε -προς Θεού -γέρος

αλλ'αφότου δίψασα για κρήνες και ρυάκια

να 'χω πλάι μου τη Θηρεσία Μακρή , Κόρη των Αθηνών , 1810

και τα παιδιά της παλατινής ανθολογίας

αν μπορούσα τουλάχιστον να ξαπλωθώ

πάνω στα χείλη της θείας Γκάρμπο

και να μη σκιάζομαι όσους αφήνουν

πάχνη ρολογιών μες στα καμένα σπίτια

ούτε αλλιώς να μπαίνουν στο λαιμό μου κόκκαλα νεκρών

με τη καρδιά μου κείνη λέω την κακομοίρα Ιλιάδα

όλο να τρεμουλιάζει και όλο να ταράττεται

αν μπορούσα τουλάχιστον να ξαπλωθώ

στην αθλιότητα πάνω δίνοντας βίο νέο και άγιο

Γιατί ναι σίγουρα πρέπει κι εγώ να μαρτυρήσω το Καλόν υπακούοντας όμως το

Χείριστον πρώτα για να ξέρω καλά πόσες λέξεις θα 'χω να δώσω γράμμα ένα

πίσω να μην ξεμείνει καθώς θα μπαίνουμε στα Νίπτρα

[ Βαλπαντάνα ( 1986 ) ]

περιοδικό : δυτικές ἰνδίες

Μάιος 2003

Θεόδωρος Μπασιάκος

ΟΜΗΡΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΡ. 11

 

 

Η γραβάτα του Γιεσένιν στο λαιμό μιανού σκύλου

Η σκιά των παιδιών π'αγαπιούνται μπρος στις πόρτες

της νύχτας

΄Ενα φάλτσο ρεφρέν μιας μπάντας αόμματων κουρελήδων

στο σταυροδρόμι

- τζουμ πατρακ μπουμ ( ί  ι  ι ι ι ί ) μπουμ -

Ο κηλεπίδεσμος του φορτοεκφορτωτή

Μια λεκάνη ζεστό νερό για το ποδόλουτρο της πωλή -

τριας

΄Ενα φάλτσο ρεφρέν ...

Τα καλάσνικωφ του μαχητή της αντίστασης στη Φα -

λούτζα

Η πέτρα που πετάει στα ελικόπτερα ο 8ρονος παλαι -

στίνιος

΄Ενα φάλτσο ρεφρέν ...

σ . 31

Λιλή Ζωγράφου : Ο ηλιοπότης Ελύτης

Είναι ωραίο να συνειδητοποιείς κάποια στιγμή

πως , μια γέννηση που συνέβη με χιλιάδες άλλες ,

απομονώνεται κι απκτά τη σημασία δώρου .

Δώρα , στους λαούς που τους γεννούν , είναι

οι ποιητές , οι ζωγράφοι , οι γλύπτες , οι μουσικοί .

Δώρο μας είναι κι ο Ελύτης , που γεννήθηκε

πριν εξήντα χρόνια . Μια μεγάλη ποιητική φυ -

σιογνωμία της Ελλάδας .

Ο Οδυσέας Ελύτης γεννήθηκε στα 1911 , στο

Ηράκλειο της Κρήτης από γονιούς Μυτιληνιούς .

Πολύ νέος , στα 1935 , είκοσι τεσσάρων χρό -

νων δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα στο πε -

ριοδικό << Νέα Γράμματα >> .

Στα 1940 κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο

<< Προσανατολισμοί >> .

Στα 1943 ακολουθεί δεύτερη ποιητική συλλο -

γή << ΄Ηλιος ο Πρώτος >> .

Στα 1945 , το τρίτο βιβλίο << ΄Ασμα ηρωικό και πέν -

θιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας >> .

Ακολουθούν δεκατέσσερα χρόνια σιγής και 

στα 1959 έρχεται το << ΄Αξιον Εστί >> κι αμέσως με -

τά οι << ΄Εξη και μια τύψεις για τον ουρανό >> .

Μάταια όμως θα ψάξουμε για εργασίες σχε -

τικές με το έργο του , είτε θέλουμε να το μελετή -

σουμε , είτε να κάνουμε μιαν άλλη εργασία πάνω 

σ'αυτό . Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα .

 - Γιατί ;

Στον τόπο μας συμβαίνει κάτι άγρια θλιβερό .

Η σιωπή αρχίζει εκεί που ο δημιουργός δεν

χρειάζεται πια επιείκια . Αν και , για να ακριβο -

λογούμε , ο Ελύτης δεν χρειάστηκε ποτέ επιεί -

κεια . Σ'έναν άλλο τόπο , που το κατεστημένο δεν

θά 'τρεμε από την ορμητική απειλή της νιότης ,

οι << Προσανατολισμοί >> θά'χαν χαιρετιστεί σαν η

Αναγέννηση στην Ελληνική ποίηση .

Αλλά δεν αγαπούμε την Ελλάδα . Δεν έχουμε

περηφάνεια , γι'αυτό δεν έχουμε πνευματική

φυσιογνωμία και κατά συνέπεια , ούτε προσω -

πικότητα . Ούτε για ν'αγαπήσουμε αυθόρμητα έ -

να έργο τέχνης , ούτε για να διακηρύξουμε την 

πίστη μας σ'έναν δημιουργό αλλά ούτε και για

να απορίψουμε κάποιον .

Ως πότε όμως , αναρωτιόμαστε , θα υποκρινό -

μαστε ταπεινοφροσύνη , θρηνώντας για το χαμηλό

και καθυστερήμένο πνευματικό μας επίπεδο , ενώ

στην πραγματικότητα το διατηρούμε εμείς οι ίδιοι

τόσο χαμηλά , προβάλλοντας ό, τι πιο ασήμαντο φυ -

τρώνει στη γη μας ; Και παράλληλα κρατούμε

στην αφάνεια όλες τις αληθνά εκρηκτικές δυ -

νάμεις των νέων , με την ελπίδα πως θα γλυτώ -

σουμε απ'αυτούς . Αμ την ξέρουμε δα την κατα -

λυτική δύναμη της σιωπής μας ! Τα τείχη που

τους απομονώνουμε θα τους λογικέψουν και θα

τους λογικέψουν και θα προσχωρήσουν κι αυτοί

κάποτε στο κατεστημένο .

- Κι αν προσχωρήσουν ;

Θα τους αγνοήσουμε ώσπου να πεθάνουν .

΄Οταν στα 1948 κυκλοφόρησε ο Σάρτρ το βι -

βλίο του << Situations II >> διαπίστνε πως οι Γάλ -

λοι βγήκαν μ'ένα τρομερό κόμπλεξ κατωτερότη -

τας από την ήττα του '40 . << Χτυπούσαμε τη γρο -

θιά μας στο τραπέζι , γράφει , σημασία δεν ν μας έδι -

ναν . Επικαλούμαστε το περασμένο μεγαλείο της

Γαλλίας . Μα ακριβώς είναι περασμένο , μας απαν -

τούσαν >> .

Και για να τους παρηγορήσουν , τους θαύμαζαν 

ανεπιφύλαχτα και γενναόδορα για τη λογοτεχνική

τους ικμάδα που έδωσε τόσα αξιόλογα έργα , 

ακόμη και στην τραγική περίοδο της κατοχής .

Ποτέ πριν , λέει ο Σάρτρ , οι Ην. Πολιτείες ,

η Αγγλία και άλλες 20 χώρες δεν έδειξαν πιο

θερμό ενδιαφέρον για τους συγγραφείς μας . Και

Ποτέ οι συγγραφείς και οι μυθιστοριογράφοι μας

δεν προσκλήθηκαν σε τόσο πολλά μέρη , δεν φι -

λοξενήθηκαν , δεν μίλησαν και δεν έφαγαν τόσο

καλά , όσο στα χρόνια αυτά της ηθικής μας κατά -

πτωσης . Βέβαια , λεέι , πολλοί θα προτιμούσαν να

μας εκτιμούν οι ξένοι για τα κανόνια , τις βιομη -

χανίες  μας και τις πολιτικές μας προσωπικότητες .

Αλλά επειδή διψούσαμε τόσο για εκτίμηση , βο -

λευόμαστε με το λογοτεχνικό θαυμασμό που μας

πρόσφεραν ! Και επειδή στα χρόνια της κατοχής ,

άλλοι από τους λογοτέχνες μας είχαν πεθάνει ,

άλλοι παρακμάσει κι άλλοι συνεργαστεί με τον 

κατακτητή , βάλαμε μπροστά τη βιομηχανία νέων

πνευματικών προσωπικοτήτων ! Μαζεύαμε άρον

άρον τους νέους συγγραφείς , τους φουρνίζαμε σε

εκκολαπτικές μηχανές , τους ωριμάζαμε τεχνητά ,

για να βγάλουμε στα γρήγορα καινούριες μεγά -

λες μορφές που θα μας εκπροσωπούσαν στις Λόν -

ντρες , τη Στοκχόλμη και την Ουάσιγκτον . Ποτέ

μεγαλύτερος κίνδυνος δεν απείλησε τη λογοτε -

χνία μας , φώναξε τότε ο Σάρτρ .

Αυτά στη Γαλλία !

Νά 'χαμε και στην Ελλάδα τον ίδιο καημό ! Εδώ

είμαστε επιεικείς στα πρωτόλεια , μέχρι και 

γενναιόδωροι ! Αλλά έτσι και υοψιαστούμε αξία ,

συνείδηση , καλλιέργεια και τη συνέπεια όλων

αυτών , υπερηφάνεια και αυτοσεβασμό , δεν μας

παίρνεις λέξη . Υψώνουμε τείχη σιωπής .

΄Οταν ο Ελύτης ήταν νεόκοπος ποιητής , γρα -
φτηκαν κάτι λίγα γι 'αυτόν . Ο σεβαστός Τίμος
Μαλάνος του αφιέρωσε στα 1943 * ένα δοκίμιο
12 σελίδων , από τις οποίες οι 10 αναφέρονταν στον
υπερρεαλισμό , τον Ελυάρ και τον Μοντερλάν
και οι 2 - και πολλές του - αφορούσαν τον ΄Ελ -
ληνα Ελύτη . Αρκετές πάντως για να χωρέσουν
το φόβο του κριτικού , που << τα ποιήματα ( του
Ελύτη ) παρουσιάζουν συνήθως κάτι το παρα -
φορτωμένο και μ ά τ α ι ο ... Αλλά αυτό το α -
συγκράτητο παιχνίδι του Ελύτη που θα πάει ; >>
Αναρωτιέται ο κριτικός εναγώνια . << ΄Αλοτε , ομο -
λογεί , διψούσα για λίγον Ελύτη στο Καβαφικό
έργο . Σήμερα θα είχα να ζητήσω από το έργο του
άφθαστου αυτού φαντασιοκόπου , λίγον Καβάφη >> .
Ανθρώπινα τα λάθη . Αλλά δυστυχώς , τα λά -
θη παίρνουν το μέγεθος εκείνου που διαπράττει .
΄Ετσι κάποτε και ο Μπιελίνσκι βιάστηκε ! Κι
έγραψε πως ποτέ ο Ντοστογιέφσκι δεν θα γινό -
ταν τόσο μεγάλος όσο μια Γεωργία Σάνδη ! Κι 
ευτυχώς που δεν έγινε .
΄Οχι , πως με τον παραλληλισμό αμφισβητώ το
μέγεθος του Καβάφη , αλλά την όσφρηση του κρι -
τικού , αυτή ναι .
Υπάρχουν ακόμη ένα -δυό κριτικά κείμενα ,
πάντα για την πρώτη ποιητική περίοδο του Ελύ -
τη , και μετά , Σιωπή !

Στα 1965 δημοσιεύεται στο περιοδικό << Επο -
χές >> ( τ. 29 -Σεπτέμβριος ) μια φιλολογική α -
νάλυση του καθηγητή Δ.Ν. Μαρωνίτη << Πρώτα
φιλολογικά προλεγόμενα στο ΄Αξιον Εστί του
Ελύτη >> . ΄Οπως εξηγεί και ο ίδιος ο συγγραφέας ,
με το δοκίμιό του αυτό << προσπαθεί να ορίσει πε -
ρισσότερο ένα πλαίσιο και λιγότερο το περιεχό -
μενό του >> .
Ο Ελύτης χαιρετίζει με αληθινή χαρά το γεγονός ,
γιατί είναι ήδη βαθιά πληγωμένος από τα τείχη
της σιωπής γύρω από το έργο του . Σε μια συνέ -
ντευξή του στην εφημερίδα Βήμα ( 31 Οκτωβρίου
1965 ) λέει :

<< Είναι περίεργο μα την αλήθεια , αυτό που συμ -
βαίνει στον τόπο μας με την κριτική . ( ... ) ... στην Ελ -
λάδα ο αριθμός εκείνων που κάνουν κριτική ολοένα
λιγοστεύει . Και πως , κι εκεινών που μας έχουν απο -
μείνει , η εργασία παρουσιάζει μια τόσο τρομακτική
ανεπάρκεια ( ... ) Αν στην Ελλάδασυμβαίνει το φαι -
νόμενο να ξεκινούν πολλοί και να φτάνουν λίγοι , κατά
ένα μεγάλο μέρος οφείλεται , νομίζω , στο βαθμιαίο
μαρασμό που παθαίνει ο καλλιτέχνης , καταδικασμένος
να σβήνει , χωρίς τη χαρά μιας ανταπόδοσης ηθικής
ή υλικής , μέσα στη γύρω του παγερότητα και αδιαφορία ...>>

Στην ίδια αυτή συνέντευξη ο Ελύτης θα πει 
και τούτο το υπέροχο , αλλά τόσο τραγικό :

<< Δεν λυπάμαι τους ποιητές που έμειναν χωρίς
κοινόν , λυπάμαι το κοινόν που έμεινε χωρίς ποιητές >>



* Κριτικά Δοκίμια 1943 -Αλεξάνδρεια


" Υπάρχει και στην ποίηση παράγκα ''
Διογένης Γαλήνης

Μαρία Κατσοπούλου

Σ' όσους είναι στα κελιά

Μ Ε Τ Α Μ Ο Ρ Φ Ω Σ Η

Μεταβάλλομαι διαρκώς

Στροβιλίζομαι στο γαλαξιακό οργασμό ενός βρέφους

Γελάω με τ'άστρα τ'ουρανού σου

Και φεύγω στο Διάστημα με τη μαγική μου σκούπα

Η  Μ Π Α Λ Α Ρ Ι Ν Α

Η μικρή μπαλαρίνα

χορεύει πάντα στο σκοτάδι

μπροστά σ'έναν πορνόγερο με χοντρό μουστάκι

Δεν τον βλέπει , αλλά ξέρει πως είναι εκεί

Μυρίζει τη λάγνα του ανάσα

ανακατεμένη με φτηνά τσιγάρα κι αλκοόλ

Κάθε βράδυ ονειρεύεται ότι το σκάει

με τον μολυβένιο της στρατιώτη

μα πάντα κάτι τυχαίνει και δεν τα καταφέρνει

Απόψε της ανανέωσαν τις μπαταρίες

Θα χορευει χωρίς σταματημό μέχρι να ξεράσσει 

Α Κ Υ Ρ Ο

Η φέτα ενός πορτοκαλιού

Η ρόδα ενός ποδηλάτου

Ο ιστός μιας αράχνης

Ο λαβύρινθος του μυαλού σου

Γαμώ τη φαντασία σου που τρέχει

Κι εγώ δεν την προφταίνω

Α Θ Ο Ρ Υ Β Ο   Μ Π Α Μ

Το πάτωμα πιέζει τα πόδια μου

Οι τοίχοι με συνθλίβουν σαν πελώριες Συμπληγάδες

Καθεμία παίρνει κι από μισό κομμάτι μου

Εύχομαι να ήμουν μηρμύγκι

Να σήκωνα στην πλάτη μου το βάρος του κόσμου

Εύχομαι να ήμουν λιοντάρι

Να τίναζα απ'τη χαίτη μου τη σκόνη του κόσμου

Κι ο κόσμος ...

Μια τεράστια σφαίρα νιτρογλυκερίνης

Την κατάπια κι ησύχασα

Α Σ Ε Β Ε Ι Α

<< Η ηθική είναι η αναπηρία του εγκεφάλου >>

Είχε πει ο Ρεμπώ

Έτσι λοιπόν κι εγώ διασκεδάζω

Δείχνοντας ασέβεια στο κοινό

Και χλευάζοντας τις κριτικές επιτροπές

Με χυδαία ντεκολτέ 

Σ Τ Η  Φ Υ Λ Η Σ  Κ Υ Ρ Ι Α Κ Η  Ξ Η Μ Ε Ρ Ω Μ Α Τ Α

Περπατούσα στη Φυλής Κυριακή ξημερώματα

και σκεφτόμουν την Ελένη

΄Αναψα τσιγάρο και συνάντησα μια πόρνη

Ελένη την έλεγαν κι αυτήν

Κοίτα να δεις πόσο μικρός είναι ο κόσμος

Γέμισε πουτάνες

Κώστας Ριτσώνης

    4  ανέκδοτα ποιήματα

1

Αυτοί  οι  μαύροι  μετανάστες

έγιναν  νερουλάδες  στην  Ελλάδα

στο  χέρι  έχουν  πλαστικά  μπουκάλια

στο  κεφάλι  ένα  σαρίκι

< για  τον  ήλιο

και  για  το  καυσαέριο >

Πουλούν  νερά  στους  οδηγούς

που  περιμένουν  μες  στη  ζέστη

πότε  θ’ ανάψει  το  φανάρι

τους  δροσίζουν

κι  όλο  μαυρίζουν

2

Πάλι  σφάξαν  τα  πρόβατα

κι  αυτό  το  Πάσχα

Τώρα  η  μεγάλη  σούβλα

σουβλίζει  το  αρνί

Και  η  μικρή

το  κοκορέτσι

3

Χρόνια  λαχταρούσε  αγάπη

η  ανυπόμονη  καρδιά

κι  όπως  λέει  το  παλιό  τραγούδι

έκανε  τικ  τακ

κι  όλο  περίμενε

Όμως  απόψε

τακ  τακ

κάποιος  της  χτυπά  την  πόρτα

4

Τα  ποίηματα  δε  γράφονται

με  παπιγιόν

Πρέπει  να  χύσετε

το  αίμα  σας

Φροσούλα Κολοσιάτου

Με δυνατότερο φακό

Κατεβαίνει

Μέσα σε σύννεφο σκόνης

Ο πανάρχαιος ίλλιγγος

Ανάμεσα

Πάμφωτοι νεογέννητοι κόσμοι

Η έννοια του χρόνου στα κύτταρα

Να παίξω σ'αυτή την πιθανότητα

Σε σκόρπια περιστατικά με δεσμούς και συγγένεια

Μακρινή μητρική προστασία

Δόξα και θάνατος

Ξεπερνάει τη στιγμή

Μια κλεψύδρα

Στολισμένη σε μαρμάρινους ερωτιδείς

Πέτρα από σκέψη και θλίψη


Κβαντικές πυγολαμπίδες

Στο παιχνίδι των παγκοσμιοποιημένων επικοινωνιών
Την αφαλάτωση των άστρων
Θα την παρουσιάση η ψηφιακή τηλεπαρουσιάστρια
Σε κάποια από τα site του κυβερνοχώρου
Ιστορίες Φραγκεστάιν γεννάει η πρόοδος της εποχής μας
Της καταστάσεως πρέπει να επιληφθούν
Ειδικοί επιστήμονες
Πάγοι από το πουθενά γεμίζουν το χώρο
Οι άστεγοι χωράνε μόνο σε γκέτο
Και η παράσταση μεταλλαγμένων αρχίζει
Το σημερινό παιδομάζωμα το προστατεύουν
οι διοξίνες της τρομοκρατίας
Τραυματιοφορείς του ΟΗΕ μεταφέρουν
Στις πρωτεύουσες του κόσμου τους άθλιους του 2000
Βάτραχοι πάνε στο διάστημα
Κρυφομιλάνε ώρες με μια μοντέρνα νεύρωση
Που εξαπλώνεται και καλύπτει τα πάντα
Σε διαφήμιση γίγαντα με πήλινα πόδια
Μια έγνοια βαθιά θολώνει το βλέμμα του ήλιου
Μια απουσία ...
Που έχει πάντα την ίδια γεύση

Αργύρης Μαρνέρος

ΖΩΟΦΙΛΟΣ

Εγώ υπήρξα πάντα ζωόφιλος

Αγαπητέ μου έλα μέσα

Στη κουζίνα να σου δείξω

Πόσο τρυφερά πόσο απαλά

Τα πλάθω εγώ τα μπιφτέκια

ΠΟΣΟΣΤΑ

Θέλουμε ποσοστά

Απ'το  γάλα μας

Φώναζαν τα πρόβατα

Θα είμαι γενναιόδωρος

Μαζί σας είπε ο τσέλιγκας

Θα σας δώσω ποσοστά

Από το κρέας σας .

ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΠΙΒΑΤΗΣ

Μια βάρκα μόνο χάρτινη

Θα σωθεί κάποια μέρα

Από αυτόν τον πλανήτη

Μια βάρκα καμωμένη

Από τα χέρια ενός παιδιού

με μοναδικό επιβάτη

Την παιδική του αθωότητα .

Ο ποιητής ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ για την ποίηση του ΑΡΓΥΡΗ ΜΑΡΝΕΡΟΥ :

<< Πρόκειται για ένα είδος σκωπτικής σαρκαστικής σατιρικής ποίησης που η 

εκφραστική της απλότητα θυμίζει τον γάλλο Πρεβέρ .

Ο ποιητής αρκετά πικραμένος δεν γελοιοποιεί , αποκαλύπτει τη γελοιότητα του

ψεύδους , της υποκρισίας , της εξαπάτησης των λαών .

Είναι και αυτό είδος ποίησης που την αναγκαιότητά της δημιουργεί η ασυναρτησία

της εποχής μας παραχωρώντας της ένα σοβαρό πόστο >> .

΄Ενα βράδυ σε μια ποιητική βραδιά , στο Θησείο , μου έδωσε , ο φίλος Αργύρης

τα ποιηματά του σε φωτοτυπίες θα αναρτηθούν όλα σταδιακά .