ΠΑΡΙΣΙ , ΟΧΤΩΒΡΗΣ 1936
 |
Ο Βαλιέχο λίγες ημέρες μετά από την εξοδό του από
το νοσοκομείο του Παρισιού , στο δάσος του Φοντενεμπλό ( 1926 ) |
Απ ' όλα αυτά είμαι μονάχα εγώ εκείνος που φεύγει .
Φεύγω από τούτο το παγκάκι , απ' τα βρακιά μου ,
απ' τη μεγάλη θέση μου , απ' τις πράξεις μου ,
από τον αριθμό μου ανοιγμένο απ' άκρη σ' άκρη ,
απ' όλα αυτά είμαι μονάχα εγώ εκείνος που φεύγει .
Από τα Ηλύσια Πεδία ή όταν στρίβει
πίσω ο παράξενος δρομάκος της Σελήνης ,
πάει η εκφορά μου , φεύγει η κούνια μου ,
και κυκλωμένο από τον κόσμο , διαλυμένο , μόνο ,
το ανθρώπινό μου ομοίωμα στρίβει πίσω
και διώχνει τις σκιές του μία-μία .
Και ξεμακραίνω απ' όλα , γιατί όλα
μένουν για να δημιουργήσουν το αλλοθί μου :
το παπούτσι μου , η κουμποτρυπά του , ως κι η λάσπη του
κι ως και η τσάκιση του αγκώνα
του ίδιου του κουμπωμένου μου πουκάμισου .
Μετάφραση : Ρήγας Καππάτος
Cesar Vallejo
ποιητικά άπαντα
σ . - 388- 389 -
De todo esto yo soy el único que parte.
De este banco me voy, de mis calzones,
de mi gran situación, de mis acciones,
de mi número hendido parte a parte,
de todo esto yo soy el único que parte.
De los Campos Elíseos o al dar vuelta
la extraña callejuela de la Luna,
mi defunción se va, parte mi cuna,
y, rodeada de gente, sola, suelta,
mi semejanza humana dase vuelta
y despacha sus sombras una a una.
Y me alejo de todo, porque todo
se queda para hacer la coartada:
mi zapato, su ojal, también su lodo
y hasta el doblez del codo
de mi propia camisa abotonada.
