ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ '' ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ ''
ΚΙ' ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
( CEUVRES POSTHUMES )
 |
| Το φέρετρο σπάει από τον εντεταλμένο Αστυφύλακα . Ο Νόμος είναι Νόμος . |
|
|
|
Φωτογραφία , Κώστα Αναγνωστάκη
<< Λοιπόν γελώ πολλές φορές κλαμώντα
τους με μισούσι να γελούν θωρώντα... >>
Δεν με σκοτίζει τι θα πουν πια ή τι θα πω
κι 'αν επιστρέψεις σύντομα απ'το ταξίδι αυτό
που πόσο ακόμα θα κρατήσει
θα βρεις έναν Ταχτσή
ελλαττωμένον κατά το ήμισυ
εσού απόντος
ήρθαν δίσεκτες χρονιές
δριμύτερους χειμώνες κανένας δεν θυμήθηκε -και όχι
απ'τη συνήθη εξιδανίκευση του παρελθόντος
τα μάτια μου τα χάρισα για να μπολιάσουν καστανιές
<< Θυμάμ'εκείνη τη βραδυά
που βγήκαμ'απ'το σινεμά ... >>
στάθηκες και μ'αγόρασες ένα χωνάκι κάστανα ...
εκείνοι που μ'αγάπησαν δεν τραγουδάνε πια
τι ησυχία που ακολουθεί
πάντα
το χέρι ή το μαχαίρι
δεν ξέρω αύριο τι μας περιμένει
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΙΓΩΤΕΡΑ , ΕΙΝ' Η ΩΡΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ
συγγνώμην σας ζητώ , ώ συγγνώμην
μα σ'έναν τόπο σαν κι'αυτόν -καταλαβαίνετε ...
είν'το βραδάκι έτσι γλυκό !
σφύριζα κάποιο τραγουδάκι , και σκεπτώμουνα -
πως όλα πια τα βάλαμε στο υποκοριστικό
μα έχουν κι'οι νεκροί κάποιο σκοπό !
πρόσεξε κύριε -σας προειδοποιώ !
συγγνώμην - ήθελα να πω αυτός ο λόφος πέρα και από το κίτρινο
φεγγάρι από πάνω του -
στις στέγες των σπιτιών παραμονεύουνε
ώρα την ώρα , οι Σειρήνες , να περάσει
ο Οδυσσέας στο αεροπλάνο του
κι'αυτό σωστό , κι'αυτό πολύ σωστό
το είχα προς στιγμήν ξεχάσει
μα σ'έναν τόπο σαν κι'αυτόν ! -
σας καληνύχτισα λοιπόν
πηγαίνω τώρα στο '' Βυζάντιο '' να σιωπήσω
σας το υπόσχομαι : ποτέ , ποτέ πια δεν θα τραγουδήσω
θα κάτσω σ'ένα τραπεζάκι
και θα ζητήσω από τον Μπάμπη ένα νεράκι
τώρα
το τάβλι και τα πούλια
ο Αυγερινός , ο Θόδωρος κι' ο Χρήστος
γειά σας !
ά ,τέρατα
τα χείλια σας και τα κατάμαυρα μαλλιά σας !
δεν θέλω πια να μου μιλάτε
το βλέπω : μ 'αγαπάτε , μ'εκτιμάτε
προωθείτε τα συμφεροντά σας
ά πουλημένοι !
έναν καφέ -ένα πουκάμισο -ευχαρίστως !
μα είν' η καρδιά μου αλλού δοσμένη
κι' όμως το ξέρεις
ότι σε λίγο θα κυλήσεις
σαν την μπαλίτσα του μπιλιάρδου
το ξέρω
θα ρίξω πάλι ζάρια και θα φέρω -
ΣΙΩΠΗ !
την ημέρα των νεκρών -
καλά - θα πάψω
τώρα το βλέπω καθαρά : ό,τι κι'αν γράψω
δεν ωφελεί πια
ό, τι κι'αν κλάψω
τι ησυχία που ακολουθεί
πάντα
το χέρι ή το μαχαίρι
μονάχα ο Ιωσήφ
απάνω κάτω
αδημονεί
βρήκαμε ψύλλους μεσ'στη φάτνη
υπομονή
η ώρα του είναι :όπου νάναι θα φανεί
ο μέγας σοφιστής μας : είναι ή όχι
απατεών
θα τον ρωτήσουμε , ο συντάκτης
του ωροσκοπίου στη '' ΒΡΑΔΥΝΗ '' ...
τι ησυχία
και μόνο το '' Βυζάντιο '' ξαγρυπνεί
σαν ένοχη συνείδηση
αυτή η φοβερή μανία της αυτοκρατορικής -
θέλω ναπω : ΑΥ-ΤΟ-ΚΑ-ΤΑ-ΣΤΡΟ-ΦΗΣ
θα βγάλω μια φωτογραφία της στιγμής
καρδιά !
ποτέ δεν είχες φωτογένεια
μα τώρα πια δεν έχει σημασία
λίγο νεράκι φέρε μου βρε Μπάμπη -όχι υγεία
μάθετε ν'αποφεύγετε τους διανοούμενους
αυτός εδώ είν 'ανδροπρεπής και μουσικοσυνθέτης
του λόγου του πρώην ποιητής
νυς χαρτοκλέπτης
α , λεονταράκι μου , ήσουνα , λέει κομμουνιστής
μα υπέγραψες δήλωση
ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΜΕΝΟΥΣ
μ'έπιασε πάλι εκείν' η ζάλη
κάτι στο χέρι δόστε μου , κάτι στο χέρι
να μη αρπάξω την καρέκλα απ'το ποδάρι
και του τη φέρω στο κεφάλι
μη με κτυπάτε
ΣΑΣ ΣΥΧΑΙΝΟΜΑΙ
τιποτα πια μη με ρωτάτε
δεν ξέρω αν θα ξανάβγει το φεγαρι
έχω κομάρα -κι 'είν 'αργά
θα φύγουν ένα ένα τα γκαρσόνια
ο ιδιοκτήτης να κατεβάσει τα ρολά
τι ησυχία που ακολουθεί
τι ησυχία ...
κι'αυτό το Σύνταγμα
σα να μην είναι πια πλατεία .
 |
Ο Χρηστάκης την ώρα που αφίνει το καπάκι του φέρετρου του Βυζαντίου .
21 Αυγούστου 1971 ώρα 2 μετά τα μεσάνυχτα . |
|
Φωτογραφία , Κώστα Αναγνωστάκη
