Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013
Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013
Ωδή στο Νέλσον Μαντέλα
Ραγίζει η πόρτα του κελιού σου , κάθε νύχτα
κόβουνν τα κάγκελα τον ουρανό στα εφτά .
Μα , αυτό που πίστεψες , δεν πιάνεται σε δίχτυα
κι ούτε οι έμποροι το πουλάν στην αγορά .
Κι ενώ μια ατέλειωτη σειρά , μαύρων συντρόφων
σου ανοίγει δρόμο να περάσεις θριαμβευτής
εσύ φυτεύεις την ελπίδα των ανθρώπων
στ' άγιο λιβάδι , μιας αλλιώτικής ζωής ...
Και ζωγραφίζεις στου καιρού την ακουαρέλα
την Αφρική σαν μια πεντάμορφη κοπέλα ,
Νέλσον Μαντέλα , Νέλσον Μαντέλα !
Σαν ανεβαίνεις τα σκαλιά προς την αλήθεια
μες ' στις σημαίες τυλιγμένος της οργής ,
το μέλλον τρέχει σαν παιδί , μέσα στα στήθια ,
σκίζει τη νύχτα , σαν μαχαίρι της αυγής ...
Κοίταξε γύρω σου , ιερές φωτοβολίδες
αυτά τα μάτια ενός λαού που ξαγρυπνά
όσα είν ' τ' αστέρια , τόσες είναι κι οι ελπίδες ,
στης λευτεριάς το πανηγύρι που αρχινά...
Και ζωγραφίζεις στου καιρού την ακουαρέλα
την Αφρική , σαν μια πεντάμορφη κοπέλα ,
Νέλσον Μαντέλα , Νέλσον Μαντέλα !
Στίχοι : Δημήτρης Ιατρόπουλος
( Της Χαλιμάς τα παραμύθια )
σ. - 234 -
Του Γιώργου Κατσαρού
με το Λάκη Χαλκιά
απ ' το έργο '' ΑΦΡΙΚΗ ΤΩΡΑ ''
Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013
Pierre Reverdy
Η μαύρη όχθη
Ο κόσμος καταρρέει σε κρουνούς κάτω από την παλιά
του αρχιτεκτονική . Υπάρχουν αίθουσες συμποσίων , αίθουσες
χορού , υπάρχουν αίθουσες βασανιστηρίων . Εκκωφαν -
ντικοί θόρυβοι , μάζες μαύρων καπνών μέσα σε όλες τις γωνιές
και στα κλειστά κεφάλια που περιστρέφονται σαν ουρές πα -
γωνιού κάτω από τις αχτίδες στο υψυλής έντασης ρεύμα της
δόξας . Ανάμεσ' απ' τα παράθυρα που ανοίγουν επάνω στη νύ -
χτασαν βγαλμένα μάτια καμιά δεν εισδύει αχτίδα , ούτε νεύ -
μα , ούτε ματιά , οι κραυγές ανεβαίνουν στον ουρανό και πε -
φτουν ξανά παγωμένες , σβησμένες σαν σπίθες που εκκενώ -
νονται μέσα σε κρύα αυτιά παιδιών που είναι πιότερο από γυ -
μνά και ζητιανεύουν το θάνατο στο λιθόστρωτο . Υπάρχουν
σκυλιά που στριγγλίζουν τρέχοντας , άσαρκες κοπέλλες και
το πικρό τραγούδι που ανεβαίνει απ' το ρυάκι κάτω απ' τά πό -
δια των πολύ βιαστικών διαβατών . Ο πλούτος βρίσκεται μες
στον αέρα ενώ ξυστά στο έδαφος το πλήθος κάτω απ' τή βρο -
χή απλώνει τα κουρέλια του . ΄Ενα αμάξι περνά σαν αχτίδα
ευτυχίας μέσα σ' αυτή τη ζοφερή μάζα όπου επιμένει ένα αυ -
λάκι αστραφτερό καθώς σχισμή σ' ένα μετάξινο παραπέτα -
σμα . Πιότερο από πληγή κάποια αστραπή διακόπτοντας την
άλυσο των βημάτων που παρασύρει το πεζοδρόμιο μέσα
στον ρύπο της νύχτας .
Μετάφραση : Τάκη Βαρβιτσιώτη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)