Φώτης Γερασίμου

Καντ

΄Ηταν ανάγκη να περνάς κάθε βράδυ

από εκείνο το δρομολόγιο ;

Θα σου βρίσκαμε κι εμείς ένα δρομολόγιο

που θα σου άρεσε .

Κι αν σε ζάλιζαν την άνοιξη οι μυρωδιές

απ' τη χλωρή ατμόσφαιρα

και διέκοπταν τους συλλογισμούς σου

οι φωνές των παιδιών

θα βάζαμε τις γλάστρες μέσα

και τα παιδιά θα τα μαζεύαμε νωρίς .

Και αναπόσπαστος να σκέφτεσαι

τη γενική θεωρία του Υψιλού

όπως θα ξανανοιγόταν ο διάδρομος του γαλαξία

ανάμεσα στα φωτισμένα παράθυρα

και τα ξέπνοα γελέκια των πορνών

αργά

κατεβαίνοντας

την οδό Πιπίνου .

Από τη συλλογή : γεύμα στη χλόη

σελ - 27 -

Giorgos Vlachos : LEYLA

Όταν ο μήνας Ιούλης

διέσχιζε με ποδήλατο

τη λεωφόρο Τ .Vladimirescu

στη Σινάγια

ο Ντενεμπόλα με κόκκινο

χιτώνα σταυροπόδι

πάνω από την επανάσταση

δίδασκε ιστορία

στα κεράσια

Η Leyla μαία απ'τη Νταμιέττα

απευθύνεται στους νόμους του Κέπλερ :

με την πανσέληνο ασυμβίβαστη

δεν αναγνωρίζω τη μεσημβρινή διάβαση

του ήλιου

το στίγμα πορείας

το ύψος των άστρων

σήμερα 11.07.1980

ξεγεννώ μέσα από τη μήτρα

του θηλυκού Δούναβη

το χαμόγελο

και τα μάτια 

του έρωτα

31.07.2013

Γιώργος Βλάχος

LEYLA
 
as month July
crossed Avenue T. Vladimirescu
on a bicycle
 in Sinaia
 

Denebola
 in a red
cloak cross-legged sitting
 over Revolution
was teaching History
to the cherries
 
 Leyla, a midwife from Damietta
 refers to the Kepler Laws :
 with Fullmoon uncompromising
I do not recognize the midday crossing
 of the Sun
its True Heading
 the height of the stars
today 07.11.1980
right from within female Danube's womb
 I bare
the smile and the eyes
 of cupid .



 George Vlachos 

Translation :  Christos Rodoullas Tsiailis

http://www.dailymotion.com/video/x1z8em0_giorgos-vlachos-2-leyla_music

https://www.poemhunter.com/poem/leyla/

Karl Marx's Pussy

Karl Marx’s Pussy

let us imagine Karl Marx’s pussy
compressed into a chair at the British library
shielded by a heavy overcoat thrown over the lap
and beneath that a pair of linen trousers
beneath that, plain white panties
the pussy lips slightly parted, like a mouth about to speak
humid but not exactly wet
this mild excitement caused by a crucial passage
in Hegel’s logic – could it be, thinks Marx,
that the dialectical movement of history can
be understood as the unfolding self-abolition
of the totality to which it is immanent? Marx’s pussy
flexes involuntarily, the word ‘pussy’ implies a totality
made up of labia, clitoris and so on, it would be incorrect
to describe it as a hole, just as communism is not
merely a critique of suffering but the real movement
that abolishes the present state of things – the deep
pink of the interior of Marx’s pussy is not exactly
red, the pussy is not yet sufficiently lubricated
to accept the entry of proletarian revolution,
one faction advises stimulation of the clitoris
while another describes this as ‘vanguardist’
yes, it would be better for Marx’s pussy to get wet
on its own account, without extra inducements, with
the deep sodden wetness that is the wetness of real
desire, the unmistakeable wetness of wanting,
the wetness of a necessary love

πηγή :http://72.30.186.

Χλόη Κουτσουμπέλη

ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΕΚΕΙΝΟ

  

Σπύρος Βασιλείου : Ενθύμιον Αιγίνης , Αυγοτέμπερα σε ξύλο

Τον καιρό εκείνο περίεργα πουλιά
ανάδευαν με τις φτερούγες τους τον βούρκο
οι κάτοικοι έβρισκαν πούπουλα στην σούπα
τεράστιοι αρουραίοι κυκλοφορούσαν στις αυλές
λευκοί αφέντες πυροβολούσαν τους εργάτες
πίσω από την έπαυλη άντρες με περιβραχιόνια
έριχναν την Κασσιανή στα άχυρα
ήταν μαύρη και αμαρτωλή
και ούτε μύρα ούτε λιβάνι ξέπλεναν το σώμα της.
Τον καιρό εκείνο ακόμα και τα πουλιά
σιωπηλά πετούσαν μακριά γι αλλού.

Διογένης Γαλήνης

Γιάννης Τσαρούχης : Καφενείον ο Παρθενών

Είμαι η Φωκαίας

η Φυλής

η Φιλελλήνων

το

Α

και

Ω

των

Ελλήνων

΄Οταν

στο 

νούμερο

μηδέν

της

Αχαρνών

πωλείται

η

Ελλάς

και

ο

Παρθενών

Διογένης Γαλήνης

πρώτη δημοσίευση

Christos Rodoullas Tsiailis

Νέες Οδηγίες # 17 Μαδημένα Περιστέρια
(πεζό ποίημα σε πενηντάλεξα)  

Σε όλα τα χωριά, σε πύργιους περιστερώνες, τρίγωνα πορτοπαράθυρα, από την αγωνία της απόδρασης απ’ τους ανθρώπους μισοφαγωμένα, ετούτα μέχρι να θρέψουν τρέφονται. Περιστέρια. Της υπαίθρου ο αέρας από ζωμό θα ευωδιάσει. Λευκότητα. Με τέτοιο ρόλο στη ζωή, στο θάνατο με τέτοια χρήση, ποια έννοια ακριβή είπατε, ακριβώς, ότι συμβολίζουν ;
 

Μιας πόλης τα χρώματα, με νέα φτερά αλλάζουν. Με πετάγματα χορεύουν οι σκιές στην άγονη άσφαλτο της λεωφόρου. Στων κτιρίων τα αετώματα, γκρίζα, μαύρα ή καφέ θα μοιάσουν. Περιστέρια. Ημέρα τα φιλοξενούν πολύοσμες πλατείες, τις νύκτες σφάζουνε τα. Ελεγεία. Τροφή πάνε να ψάξουν, ψίχουλα εδώδιμα, τα ίδια γίνονται αστέγων ευρετή.
 

Από τα περιστέρια-πολίτες ετούτα, κάποια αντέχουν και σε συνετές μαγείρισσες δεν καταλήγουν. Είναι που απ’ την ύπαιθρο φίλοι μαδημένοι σε συσκευασία καταφθάνουν. Η αγορά ανθίζει, με τέτοια φρεσκάδα προοδεύει. Η ανάγκη της μοντέρνας πρωτεΐνης στα ακριβά εστιατόρια και στων προαστίων τις παραμεθόριες κουζίνες θριαμβεύει. Ζεστές σούπες καταλήγουν σε ανάγλυφα στομάχια.
 

Τα αετώματα αντηχούν τον παιάνα του ανελέητου μαζώματος στους περιστερώνες. Τα κοράκια κι οι νυφίτσες το άγριο έργο συνεχίζουν. Τα λευκά φτερά δεν τρώγονται, με ηχηρά στροβιλίσματα σε σωρούς μαζεύονται. Ογκώνονται. Της πόλης ο αέρας αλλάζει. Έντονα ανάμεσα στις χιλιάδες ευωδίες, σάπια σούπα βρωμάει, σαν μέρες που δεν ήρθαν ακόμη. 

Γιώργος Βλάχος : [ Ιστορία δε διάβασα ποτέ ... ]

Ιστορία δε διάβασα ποτέ
Δεν έμαθα να ξεφυλλίζω 'φημερίδα
Δεν διδάχτηκα γραφή και ανάγνωση
σε σχολεία κατευθυντήρια
Δεν είδα το χέρι του Σωτήρα
να με αγγίζει
Δεν μου γεμίζει το μάτι κανένας
΄Οταν στο στάδιο Ειρήνης και συνουσίας
όργανα συνδικαλιστικά αποχαυνώνουν το αύριο.

Είμαι το παιδί του νεροχύτη ετών 46
Είμαι ο τυφλός επαίτης
της οδού Πανεπιστημίου
Είμαι το δηλητηριασμένο
περιστέρι μπροστά στον '' ΄Αγνωστο ''
Είμαι ο δακτύλιος
Είμαι η κλήση της τροχαίας
Είμαι το αεριούχο που πάει με όλα
Είμαι η κοιμωμένη σε Ευρώπη κοιμισμένη
Είμαι το μέλλον ανάθεμα
Είμαι η μπαγκέτα της εξουσίας
στ'αποθετήριο εξουσιών
Είμαι το πακέτο της ιστορίας που τη φακέλωσαν
Είμαι το κάτουρο του Ιμπεριαλισμού
σε ναρκοπέδιο αιώνιας νύχτας
Είμαι ο βράχος του Γιβραλτάρ
που ατενίζει υποβρύχια τραγούδια
και αέρηδες κούφιους
Είμαι ο ποιητής στ'απόσπασμα
βράδυ με πανσέληνο
Είμαι ο νερουλάς του καπιταλισμού
Είμαι το τραγούδι των πειρατών στο Μακασάρ
Είμαι κηλίδα πετρελαίου ανοιχτά της Αυστραλίας
Είμαι Κολομβιανός παραχαράκτης
Είμαι λαθρέμπορος στον Αμαζόνιο
Είμαι 13χρονη πόρνη στη Μανίλα
 Είμαι το καμένο δάσος

δεν είμαι το καμένο χαρτί .

Γιώργος Βλάχος

δεν έχω visa για την ελευθερία

σ . - 17 - 

Σόνια Ζαχαράτου

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΝΑΣ «ΕΧΘΡΟΣ» ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» θα ανεβεί το θεατρικό έργο «Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ», 17, 18, 19 και 24, 25, 26 Μαΐου.

Μια γυναίκα όμηρος. Το παιδί της. Η νύχτα. Ο εχθρός σε απόσταση αναπνοής. Ο θάνατος...

 «Ο Εχθρός μου» είναι ένα έργο πολιτικό, ένα έργο βαθιά ανθρώπινο, υπαρξιακό. Οι ήρωές του έρχονται αντιμέτωποι με τη βία και το φόβο, με τις επιθυμίες και τα όνειρά τους. Η συναισθηματική φόρτιση διατρέχει όλο το έργο. Η εκδίκηση, η οργή, το μίσος, το δέος μπροστά στο θάνατο και το προδικασμένο αύριο είναι το «σκηνικό» της ζωής τους, είναι ο αναπότρεπτος εσωτερικός εφιάλτης τους. Ωστόσο, και η συγχώρηση, και η μνήμη, και η εμπιστοσύνη, και η ανάγκη για αγάπη, και η αγάπη για ζωή, και αυτά είναι όλα εκεί. Τι μπορεί, λοιπόν, να συμβεί ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, μια παγωμένη νύχτα που δεν μοιάζει με καμία προηγούμενη της ζωής τους;

Το έργο, που αναπτύσσεται και πλέκεται σε δύο παράλληλους μονολόγους, πλημμυρίζει από εικόνες ομορφιάς, καθώς οι δύο «εχθροί» -έρμαια αποφάσεων άλλων- έρχονται κοντά, ξεχνώντας την άβυσσο που τους χωρίζει. «Ο Εχθρός μου» είναι εμπνευσμένος από την τραγωδία που εκτυλίχθηκε στο σχολείο του Μπεσλάν της βόρειας Οσετίας, το 2004, όπου σκοτώθηκαν 385 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 186 παιδιά.

Κείμενο:                                 Σόνια Ζαχαράτου

Σκηνοθεσία:                           Δημήτρης Καντιώτης

Ερμηνεύουν:                          Γεωργία Ζώη, Βαγγέλης Στρατηγάκος

Μπαγιάν παίζει η μουσικός:  Ξένια Τσέλιγκα

Σκηνικά – κοστούμια:            Ηλίας Λόης

Φωτισμοί:                               Χριστίνα Θανάσουλα

Μακιγιάζ:                               Μαίρη Κασούμη

Φωτογραφίες:                         Κώστας Λυκαβηττός

Παραγωγή:                             Linos Pro.

Ελένη Κοφτερού

Όταν χάλασε το πλυντήριο

Έσυρα την παλάμη μου
στο ξεβαμμένο τοιχάκι
του πλυσταριού
είδα τη γιαγιά μου
με τ' αναψοκοκκισμένα
μάγουλα
να τραγουδά
στου ποταμού την ούγια
τα στήθη της ανεβοκατέβαιναν
γλυκό ανάσας πανηγύρι
κι εγώ φορούσα
στο κεφάλι
πολύχρωμο μαντήλι
μπαλόνι παιδικό
μ΄αφήσανε να στύψω
τα ασπρόρουχα
εκείνος
ο συνεσταλμένος καταρράχτης
που δρόσισε τα πόδια τους
το πρώτο ποίημά μου 

Κι ύστερα στην ταράτσα
άσπρο δάσος φυτέψαμε
για να τρομάξει το σκοτάδι
κλεφτά φιλιά σου έδινα
ανάμεσα στα δέντρα τα λευκά
και τα σεντόνια
γίνηκαν πανιά της θάλασσας
τα φανελάκια
τ' ουρανού ευχές
μα τα φιλιά σου
ήτανε πάντα φιλιά...

Τι απογοήτευση το πρωινό!
τον μάστορα δεν έβρισκα
μα προπαντός δεν ήξερα
πως να' βρω τα φιλιά σου...

Κ.Γ.Καρυωτάκης

ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ

[ 1927 ]

Es metus ille foras praeceps Acheruntis agendus

funditus humanam qui vital turbat ab imo .

Και πρέπει να διωχτεί μακριά , με το κεφάλι πρώτο ,

εκείνος ο φόβος του Αχέροντα , που συθέμελα ταράζει

την ανθρώπινη ζωή από τα βάθη .

LUCRETIUS

<< Την τρίτη συλλογή του έλεγε από το 1923 να την εκδώσει , χωρίς τίτλο , με μια
νεκροκεφαλή στο ξώφυλλο και δυο κόκαλα ' χιαστί ' κάτω απ'αυτή και με
την ακόλουθη λεζάντα :

Με το Μηδέν και το ΄Απειρο 
να συμφιλιωθούμε . 

 Εσχεδίασε μάλιστα ο ίδιος το σκίτσο που παραθέτουμε >> ( ΄Απαντα , 1938 , σελ. xxxix ) .

Αξίζει να παρατηρηθεί πως η νεκροκεφαλή εγγράφεται στο σχήμα του μη-

δενικού , ενώ τα κόκαλα συμπίπτουν με το αλγεβρικό σημείο του απείρου .