Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Λιλή Ζωγράφου : Ο ηλιοπότης Ελύτης











Είναι ωραίο να συνειδητοποιείς κάποια στιγμή
πως , μια γέννηση που συνέβη με χιλιάδες άλλες ,
απομονώνεται κι απκτά τη σημασία δώρου .
Δώρα , στους λαούς που τους γεννούν , είναι
οι ποιητές , οι ζωγράφοι , οι γλύπτες , οι μουσικοί .
Δώρο μας είναι κι ο Ελύτης , που γεννήθηκε
πριν εξήντα χρόνια . Μια μεγάλη ποιητική φυ -
σιογνωμία της Ελλάδας .

Ο Οδυσέας Ελύτης γεννήθηκε στα 1911 , στο
Ηράκλειο της Κρήτης από γονιούς Μυτιληνιούς .
Πολύ νέος , στα 1935 , είκοσι τεσσάρων χρό -
νων δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα στο πε -
ριοδικό << Νέα Γράμματα >> .
Στα 1940 κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο
<< Προσανατολισμοί >> .
Στα 1943 ακολουθεί δεύτερη ποιητική συλλο -
γή << ΄Ηλιος ο Πρώτος >> .
Στα 1945 , το τρίτο βιβλίο << ΄Ασμα ηρωικό και πέν -
θιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας >> .
Ακολουθούν δεκατέσσερα χρόνια σιγής και 
στα 1959 έρχεται το << ΄Αξιον Εστί >> κι αμέσως με -
τά οι << ΄Εξη και μια τύψεις για τον ουρανό >> .

Μάταια όμως θα ψάξουμε για εργασίες σχε -
τικές με το έργο του , είτε θέλουμε να το μελετή -
σουμε , είτε να κάνουμε μιαν άλλη εργασία πάνω 
σ'αυτό . Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα .
 - Γιατί ;
Στον τόπο μας συμβαίνει κάτι άγρια θλιβερό .
Η σιωπή αρχίζει εκεί που ο δημιουργός δεν
χρειάζεται πια επιείκια . Αν και , για να ακριβο -
λογούμε , ο Ελύτης δεν χρειάστηκε ποτέ επιεί -
κεια . Σ'έναν άλλο τόπο , που το κατεστημένο δεν
θά 'τρεμε από την ορμητική απειλή της νιότης ,
οι << Προσανατολισμοί >> θά'χαν χαιρετιστεί σαν η
Αναγέννηση στην Ελληνική ποίηση .
Αλλά δεν αγαπούμε την Ελλάδα . Δεν έχουμε
περηφάνεια , γι'αυτό δεν έχουμε πνευματική
φυσιογνωμία και κατά συνέπεια , ούτε προσω -
πικότητα . Ούτε για ν'αγαπήσουμε αυθόρμητα έ -
να έργο τέχνης , ούτε για να διακηρύξουμε την 
πίστη μας σ'έναν δημιουργό αλλά ούτε και για
να απορίψουμε κάποιον .
Ως πότε όμως , αναρωτιόμαστε , θα υποκρινό -
μαστε ταπεινοφροσύνη , θρηνώντας για το χαμηλό
και καθυστερήμένο πνευματικό μας επίπεδο , ενώ
στην πραγματικότητα το διατηρούμε εμείς οι ίδιοι
τόσο χαμηλά , προβάλλοντας ό, τι πιο ασήμαντο φυ -
τρώνει στη γη μας ; Και παράλληλα κρατούμε
στην αφάνεια όλες τις αληθνά εκρηκτικές δυ -
νάμεις των νέων , με την ελπίδα πως θα γλυτώ -
σουμε απ'αυτούς . Αμ την ξέρουμε δα την κατα -
λυτική δύναμη της σιωπής μας ! Τα τείχη που
τους απομονώνουμε θα τους λογικέψουν και θα
τους λογικέψουν και θα προσχωρήσουν κι αυτοί
κάποτε στο κατεστημένο .
- Κι αν προσχωρήσουν ;
Θα τους αγνοήσουμε ώσπου να πεθάνουν .

΄Οταν στα 1948 κυκλοφόρησε ο Σάρτρ το βι -
βλίο του << Situations II >> διαπίστνε πως οι Γάλ -
λοι βγήκαν μ'ένα τρομερό κόμπλεξ κατωτερότη -
τας από την ήττα του '40 . << Χτυπούσαμε τη γρο -
θιά μας στο τραπέζι , γράφει , σημασία δεν ν μας έδι -
ναν . Επικαλούμαστε το περασμένο μεγαλείο της
Γαλλίας . Μα ακριβώς είναι περασμένο , μας απαν -
τούσαν >> .
Και για να τους παρηγορήσουν , τους θαύμαζαν 
ανεπιφύλαχτα και γενναόδορα για τη λογοτεχνική
τους ικμάδα που έδωσε τόσα αξιόλογα έργα , 
ακόμη και στην τραγική περίοδο της κατοχής .
Ποτέ πριν , λέει ο Σάρτρ , οι Ην. Πολιτείες ,
η Αγγλία και άλλες 20 χώρες δεν έδειξαν πιο
θερμό ενδιαφέρον για τους συγγραφείς μας . Και
Ποτέ οι συγγραφείς και οι μυθιστοριογράφοι μας
δεν προσκλήθηκαν σε τόσο πολλά μέρη , δεν φι -
λοξενήθηκαν , δεν μίλησαν και δεν έφαγαν τόσο
καλά , όσο στα χρόνια αυτά της ηθικής μας κατά -
πτωσης . Βέβαια , λεέι , πολλοί θα προτιμούσαν να
μας εκτιμούν οι ξένοι για τα κανόνια , τις βιομη -
χανίες  μας και τις πολιτικές μας προσωπικότητες .
Αλλά επειδή διψούσαμε τόσο για εκτίμηση , βο -
λευόμαστε με το λογοτεχνικό θαυμασμό που μας
πρόσφεραν ! Και επειδή στα χρόνια της κατοχής ,
άλλοι από τους λογοτέχνες μας είχαν πεθάνει ,
άλλοι παρακμάσει κι άλλοι συνεργαστεί με τον 
κατακτητή , βάλαμε μπροστά τη βιομηχανία νέων
πνευματικών προσωπικοτήτων ! Μαζεύαμε άρον
άρον τους νέους συγγραφείς , τους φουρνίζαμε σε
εκκολαπτικές μηχανές , τους ωριμάζαμε τεχνητά ,
για να βγάλουμε στα γρήγορα καινούριες μεγά -
λες μορφές που θα μας εκπροσωπούσαν στις Λόν -
ντρες , τη Στοκχόλμη και την Ουάσιγκτον . Ποτέ
μεγαλύτερος κίνδυνος δεν απείλησε τη λογοτε -
χνία μας , φώναξε τότε ο Σάρτρ .
Αυτά στη Γαλλία !
Νά 'χαμε και στην Ελλάδα τον ίδιο καημό ! Εδώ
είμαστε επιεικείς στα πρωτόλεια , μέχρι και 
γενναιόδωροι ! Αλλά έτσι και υοψιαστούμε αξία ,
συνείδηση , καλλιέργεια και τη συνέπεια όλων
αυτών , υπερηφάνεια και αυτοσεβασμό , δεν μας
παίρνεις λέξη . Υψώνουμε τείχη σιωπής .

΄Οταν ο Ελύτης ήταν νεόκοπος ποιητής , γρα -
φτηκαν κάτι λίγα γι 'αυτόν . Ο σεβαστός Τίμος
Μαλάνος του αφιέρωσε στα 1943 * ένα δοκίμιο
12 σελίδων , από τις οποίες οι 10 αναφέρονταν στον
υπερρεαλισμό , τον Ελυάρ και τον Μοντερλάν
και οι 2 - και πολλές του - αφορούσαν τον ΄Ελ -
ληνα Ελύτη . Αρκετές πάντως για να χωρέσουν
το φόβο του κριτικού , που << τα ποιήματα ( του
Ελύτη ) παρουσιάζουν συνήθως κάτι το παρα -
φορτωμένο και μ ά τ α ι ο ... Αλλά αυτό το α -
συγκράτητο παιχνίδι του Ελύτη που θα πάει ; >>
Αναρωτιέται ο κριτικός εναγώνια . << ΄Αλοτε , ομο -
λογεί , διψούσα για λίγον Ελύτη στο Καβαφικό
έργο . Σήμερα θα είχα να ζητήσω από το έργο του
άφθαστου αυτού φαντασιοκόπου , λίγον Καβάφη >> .
Ανθρώπινα τα λάθη . Αλλά δυστυχώς , τα λά -
θη παίρνουν το μέγεθος εκείνου που διαπράττει .
΄Ετσι κάποτε και ο Μπιελίνσκι βιάστηκε ! Κι
έγραψε πως ποτέ ο Ντοστογιέφσκι δεν θα γινό -
ταν τόσο μεγάλος όσο μια Γεωργία Σάνδη ! Κι 
ευτυχώς που δεν έγινε .
΄Οχι , πως με τον παραλληλισμό αμφισβητώ το
μέγεθος του Καβάφη , αλλά την όσφρηση του κρι -
τικού , αυτή ναι .
Υπάρχουν ακόμη ένα -δυό κριτικά κείμενα ,
πάντα για την πρώτη ποιητική περίοδο του Ελύ -
τη , και μετά , Σιωπή !

Στα 1965 δημοσιεύεται στο περιοδικό << Επο -
χές >> ( τ. 29 -Σεπτέμβριος ) μια φιλολογική α -
νάλυση του καθηγητή Δ.Ν. Μαρωνίτη << Πρώτα
φιλολογικά προλεγόμενα στο ΄Αξιον Εστί του
Ελύτη >> . ΄Οπως εξηγεί και ο ίδιος ο συγγραφέας ,
με το δοκίμιό του αυτό << προσπαθεί να ορίσει πε -
ρισσότερο ένα πλαίσιο και λιγότερο το περιεχό -
μενό του >> .
Ο Ελύτης χαιρετίζει με αληθινή χαρά το γεγονός ,
γιατί είναι ήδη βαθιά πληγωμένος από τα τείχη
της σιωπής γύρω από το έργο του . Σε μια συνέ -
ντευξή του στην εφημερίδα Βήμα ( 31 Οκτωβρίου
1965 ) λέει :

<< Είναι περίεργο μα την αλήθεια , αυτό που συμ -
βαίνει στον τόπο μας με την κριτική . ( ... ) ... στην Ελ -
λάδα ο αριθμός εκείνων που κάνουν κριτική ολοένα
λιγοστεύει . Και πως , κι εκεινών που μας έχουν απο -
μείνει , η εργασία παρουσιάζει μια τόσο τρομακτική
ανεπάρκεια ( ... ) Αν στην Ελλάδασυμβαίνει το φαι -
νόμενο να ξεκινούν πολλοί και να φτάνουν λίγοι , κατά
ένα μεγάλο μέρος οφείλεται , νομίζω , στο βαθμιαίο
μαρασμό που παθαίνει ο καλλιτέχνης , καταδικασμένος
να σβήνει , χωρίς τη χαρά μιας ανταπόδοσης ηθικής
ή υλικής , μέσα στη γύρω του παγερότητα και αδιαφορία ...>>

Στην ίδια αυτή συνέντευξη ο Ελύτης θα πει 
και τούτο το υπέροχο , αλλά τόσο τραγικό :

<< Δεν λυπάμαι τους ποιητές που έμειναν χωρίς
κοινόν , λυπάμαι το κοινόν που έμεινε χωρίς ποιητές >>



* Κριτικά Δοκίμια 1943 -Αλεξάνδρεια


" Υπάρχει και στην ποίηση παράγκα ''
Διογένης Γαλήνης

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Μαρία Κατσοπούλου



Σ' όσους είναι στα κελιά






Μ Ε Τ Α Μ Ο Ρ Φ Ω Σ Η

Μεταβάλλομαι διαρκώς
Στροβιλίζομαι στο γαλαξιακό οργασμό ενός βρέφους
Γελάω με τ'άστρα τ'ουρανού σου
Και φεύγω στο Διάστημα με τη μαγική μου σκούπα



Η  Μ Π Α Λ Α Ρ Ι Ν Α


Η μικρή μπαλαρίνα
χορεύει πάντα στο σκοτάδι
μπροστά σ'έναν πορνόγερο με χοντρό μουστάκι
Δεν τον βλέπει , αλλά ξέρει πως είναι εκεί
Μυρίζει τη λάγνα του ανάσα
ανακατεμένη με φτηνά τσιγάρα κι αλκοόλ
Κάθε βράδυ ονειρεύεται ότι το σκάει
με τον μολυβένιο της στρατιώτη
μα πάντα κάτι τυχαίνει και δεν τα καταφέρνει

Απόψε της ανανέωσαν τις μπαταρίες
Θα χορευει χωρίς σταματημό μέχρι να ξεράσσει 


Α Κ Υ Ρ Ο


Η φέτα ενός πορτοκαλιού
Η ρόδα ενός ποδηλάτου
Ο ιστός μιας αράχνης
Ο λαβύρινθος του μυαλού σου
Γαμώ τη φαντασία σου που τρέχει
Κι εγώ δεν την προφταίνω


Α Θ Ο Ρ Υ Β Ο   Μ Π Α Μ


Το πάτωμα πιέζει τα πόδια μου
Οι τοίχοι με συνθλίβουν σαν πελώριες Συμπληγάδες
Καθεμία παίρνει κι από μισό κομμάτι μου
Εύχομαι να ήμουν μηρμύγκι
Να σήκωνα στην πλάτη μου το βάρος του κόσμου
Εύχομαι να ήμουν λιοντάρι
Να τίναζα απ'τη χαίτη μου τη σκόνη του κόσμου
Κι ο κόσμος ...
Μια τεράστια σφαίρα νιτρογλυκερίνης
Την κατάπια κι ησύχασα
Α Σ Ε Β Ε Ι Α

<< Η ηθική είναι η αναπηρία του εγκεφάλου >>
Είχε πει ο Ρεμπώ
Έτσι λοιπόν κι εγώ διασκεδάζω
Δείχνοντας ασέβεια στο κοινό
Και χλευάζοντας τις κριτικές επιτροπές
Με χυδαία ντεκολτέ 



Σ Τ Η  Φ Υ Λ Η Σ  Κ Υ Ρ Ι Α Κ Η  Ξ Η Μ Ε Ρ Ω Μ Α Τ Α


Περπατούσα στη Φυλής Κυριακή ξημερώματα
και σκεφτόμουν την Ελένη
΄Αναψα τσιγάρο και συνάντησα μια πόρνη
Ελένη την έλεγαν κι αυτήν
Κοίτα να δεις πόσο μικρός είναι ο κόσμος
Γέμισε πουτάνες

Κώστας Ριτσώνης



    4  ανέκδοτα ποιήματα


1

Αυτοί  οι  μαύροι  μετανάστες
έγιναν  νερουλάδες  στην  Ελλάδα

στο  χέρι  έχουν  πλαστικά  μπουκάλια
στο  κεφάλι  ένα  σαρίκι

< για  τον  ήλιο
και  για  το  καυσαέριο >

Πουλούν  νερά  στους  οδηγούς
που  περιμένουν  μες  στη  ζέστη
πότε  θ’ ανάψει  το  φανάρι

τους  δροσίζουν
κι  όλο  μαυρίζουν


2

Πάλι  σφάξαν  τα  πρόβατα
κι  αυτό  το  Πάσχα

Τώρα  η  μεγάλη  σούβλα
σουβλίζει  το  αρνί
Και  η  μικρή
το  κοκορέτσι




3

Χρόνια  λαχταρούσε  αγάπη
η  ανυπόμονη  καρδιά

κι  όπως  λέει  το  παλιό  τραγούδι
έκανε  τικ  τακ
κι  όλο  περίμενε

Όμως  απόψε
τακ  τακ
κάποιος  της  χτυπά  την  πόρτα


4

Τα  ποίηματα  δε  γράφονται
με  παπιγιόν
Πρέπει  να  χύσετε
το  αίμα  σας


Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Φροσούλα Κολοσιάτου



Με δυνατότερο φακό

Κατεβαίνει
Μέσα σε σύννεφο σκόνης
Ο πανάρχαιος ίλλιγγος
Ανάμεσα
Πάμφωτοι νεογέννητοι κόσμοι
Η έννοια του χρόνου στα κύτταρα
Να παίξω σ'αυτή την πιθανότητα
Σε σκόρπια περιστατικά με δεσμούς και συγγένεια
Μακρινή μητρική προστασία
Δόξα και θάνατος
Ξεπερνάει τη στιγμή
Μια κλεψύδρα
Στολισμένη σε μαρμάρινους ερωτιδείς
Πέτρα από σκέψη και θλίψη


Κβαντικές πυγολαμπίδες

Στο παιχνίδι των παγκοσμιοποιημένων επικοινωνιών
Την αφαλάτωση των άστρων
Θα την παρουσιάση η ψηφιακή τηλεπαρουσιάστρια
Σε κάποια από τα site του κυβερνοχώρου
Ιστορίες Φραγκεστάιν γεννάει η πρόοδος της εποχής μας
Της καταστάσεως πρέπει να επιληφθούν
Ειδικοί επιστήμονες
Πάγοι από το πουθενά γεμίζουν το χώρο
Οι άστεγοι χωράνε μόνο σε γκέτο
Και η παράσταση μεταλλαγμένων αρχίζει
Το σημερινό παιδομάζωμα το προστατεύουν
οι διοξίνες της τρομοκρατίας
Τραυματιοφορείς του ΟΗΕ μεταφέρουν
Στις πρωτεύουσες του κόσμου τους άθλιους του 2000
Βάτραχοι πάνε στο διάστημα
Κρυφομιλάνε ώρες με μια μοντέρνα νεύρωση
Που εξαπλώνεται και καλύπτει τα πάντα
Σε διαφήμιση γίγαντα με πήλινα πόδια
Μια έγνοια βαθιά θολώνει το βλέμμα του ήλιου
Μια απουσία ...
Που έχει πάντα την ίδια γεύση

Αργύρης Μαρνέρος





ΖΩΟΦΙΛΟΣ

Εγώ υπήρξα πάντα ζωόφιλος
Αγαπητέ μου έλα μέσα
Στη κουζίνα να σου δείξω
Πόσο τρυφερά πόσο απαλά
Τα πλάθω εγώ τα μπιφτέκια


ΠΟΣΟΣΤΑ

Θέλουμε ποσοστά
Απ'το  γάλα μας
Φώναζαν τα πρόβατα
Θα είμαι γενναιόδωρος
Μαζί σας είπε ο τσέλιγκας
Θα σας δώσω ποσοστά
Από το κρέας σας .


ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΠΙΒΑΤΗΣ

Μια βάρκα μόνο χάρτινη
Θα σωθεί κάποια μέρα
Από αυτόν τον πλανήτη
Μια βάρκα καμωμένη
Από τα χέρια ενός παιδιού
με μοναδικό επιβάτη
Την παιδική του αθωότητα .


Ο ποιητής ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ για την ποίηση του ΑΡΓΥΡΗ ΜΑΡΝΕΡΟΥ :
<< Πρόκειται για ένα είδος σκωπτικής σαρκαστικής σατιρικής ποίησης που η 
εκφραστική της απλότητα θυμίζει τον γάλλο Πρεβέρ .
Ο ποιητής αρκετά πικραμένος δεν γελοιοποιεί , αποκαλύπτει τη γελοιότητα του
ψεύδους , της υποκρισίας , της εξαπάτησης των λαών .
Είναι και αυτό είδος ποίησης που την αναγκαιότητά της δημιουργεί η ασυναρτησία
της εποχής μας παραχωρώντας της ένα σοβαρό πόστο >> .


΄Ενα βράδυ σε μια ποιητική βραδιά , στο Θησείο , μου έδωσε , ο φίλος Αργύρης
τα ποιηματά του σε φωτοτυπίες θα αναρτηθούν όλα σταδιακά .

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Γιώργος Βλάχος : [ Σε κατακόκκινη παραλία κοιμήθηκα ... ]

 
 Monet , Η παραλία του Ετρετά 1883 Παρίσι ,Μουσείο Ορσέ .



Σε κατακκόκινη παραλία κοιμήθηκα
με τρεις μούσες και έναν έρωτα .
Και είδα
νύχτα , δονκιχωτική ,
να καταπίνει τον έρωτα σε φιάλη
του Internet ,
αποξηραμένα τραγούδια
να μαστιγώνουν το Πεκίνο ,
σκουπιδοσάκουλα ηγέτες
να πεοθηλάζουν
ηδονιζόμενοι
του καπιταλισμού τη συγχώνευση ,
τον Χριστό επαίτη
σε φανάρι
της Λεωφόρου Ακρόπολης ,
διευθυντήρια
να ρουφάνε την ιστορία με vodka
και να την αφοδεύουν στο Βόλγα .

Είδα την ιστορία να πίνει τα χάπια της ,
είδα αποικίες να πίνουν τα χάπια τους ,
είδα τον έρωτα να πίνει τα χάπια του
για να' χει στύση .
Είδα κι εμένα να καταπίνω τα χάπια μου
για να' χει στύση ο πλανήτης .

1.7.2000 

Γιώργος Βλάχος
δεν έχω visa για την ελευθερία

σ . - 22σ . - 22 -

Γιώργος Βλάχος : [ Συντρόφισσα γραφομηχανή ...]





Συντρόφισσα γραφομηχανή ,

σπείρε στον άνεμο ,

στον έρωτα ,

στην πόλη που γεννήθηκα ,

στίχους αρματωμένους

και μια δωδεκάδα

αναρχικούς λεβέντες .


Σπείρε μια δωδεκάδα
αναρχικούς λεβέντες .


δεν έχω visa για την ελευθερία 

σ . - 23 -

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Σόνια Ζαχαράτου : Τα νερά στα μάτια σου

               

Ένας από τους ελάχιστους έρωτες που η μνήμη τους αντέχει στο  πέρασμα των αιώνων είναι αυτός  του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού με τον νεαρό Αντίνοο. Το αφήγημα Τα νερά στα μάτια σου περιγράφει το ακραίο πάθος και τη σαρωτική δύναμη αυτού του έρωτα, που συγκλόνισε έναν αυτοκράτορα. Παρακολουθεί τους δύο εραστές στην απροσδόκητη γνωριμία τους, στις μακρινές περιπλανήσεις τους, στις μεθυστικές απολαύσεις τους, στις φιλοσοφικές αναζητήσεις τους, στις νυχτερινές, ερωτικές, έναστρες διαδρομές τους, στην άκρατη ζήλια και την καταστροφή που αναπόφευκτα επιφέρει. Και ταξιδεύει τον αναγνώστη στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: στη Βιθυνία, στην αρχαία Ρώμη και στην αρχαία Αθήνα, στην Ελευσίνα και στα Ιερά Μυστήρια, στην Αίγυπτο και στη μεταφυσική σιωπή της ερήμου, στα νερά της Μεσογείου και του Νείλου.
Τα νερά στα μάτια σου είναι μια βαθιά ερωτική εξομολόγηση, ένα αισθησιακό αφήγημα, που λαμβάνει υπόψη τη μία εκδοχή θανάτου του Αντίνοου, την αυτοκτονία, καθώς υπάρχει και η εκδοχή της δολοφονίας του από τον περίγυρο του Αδριανού.


Αποσπασμα απο το βιβλιο


Πόλεμος για δύο ήταν κι αυτός, υπόγειες φωνές, βουβές φωνές, κόκκινα φιλιά, μαύρα φιλιά, λόγια  μισά, λόγια σκοτεινά, σκοτεινές  και οι αντανακλάσεις του ιδρώτα μας στο απέναντι θαμπωμένο κάτοπτρο.
Άδειαζε το φεγγάρι το γαλάζιο του στα λευκά σεντόνια και στα γιασεμιά τού παραθύρου, άδειαζαν και ξαναγέμιζαν παλίρροιες πόθου κι έρωτα τα σώματά μας που μοσχοβολούσαν απολλώνια δάφνη και θυμάρι, τα σώματά μας που έκρυβαν θύελλες πάθους και μαζί παγίδες απόγνωσης.
Το πρόσωπό σου δεν ήταν αυτό που έως τότε ήξερα, την αλαζονική σου έκφραση δεν την είχα ξαναδεί και δεν μπορώ να την ξεχάσω, την κουβαλώ πάντα σε μια γωνιά μου.
Εσύ δεν ήσουν εσύ, ήσουν ο τιμωρός, εγώ δεν ήμουν  εγώ, ήμουν ο ικέτης, ήμασταν δυο  ξένοι σε μια μάχη που οι όροι της όμως συνεχώς ποδοπατιώνταν κι ανατρέπονταν, όπου γινόσουν εσύ ο ικέτης κι εγώ ο τιμωρός, σε μια μάχη μέχρις εσχάτων…
(…)
Την επομένη, χωρίς να σηκώσεις το βλέμμα για να με κοιτάξεις, χωρίς να μου απευθύνεις καν το λόγο, μου χάρισες ένα χρυσαετό.
Δεν σε ευχαρίστησα.
Σου είπα μόνο


«αφιέρωμα κάνω τον χρυσαετό, Αδριανέ, στων
ματιών σου τα νερά. Αφιέρωμα στο θαύμα των νερών σου»



Η Σόνια Ζαχαράτου είναι δημοσιογράφος. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.


Εργογραφία:

Ο εχθρός μου, θεατρικό, εκδ. Μπαρτζουλιάνος, 2012
Ρόδινη Στάχτη –Μαρία Θηρεσία Καρλότα, ιστορικό αφήγημα, εκδ. Εξάντας, 2011
Τρεις νύχτες του Αυγούστου (και μία ημέρα), μυθιστόρημα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2009
Πανσέληνος παρά κάτι, πεζοποιήματα, εκδ. Αστάρτη, 1989
Συμμετοχή στη συλλογική έκδοση Μάρμαρα του Παρθενώνα– Ιστορία μίας κλοπής ή η κλοπή της Ιστορίας (2ο βραβείο για την ελληνική γλώσσα από την Asociacion Cultural Helenica «Nostos» για το διήγημα «Το πένθος της σελήνης») edit. Trama, 2010