 |
|
ΣΥΝΤΟΜΑ ΠΙΑ Θ' ΑΦΑΝΙΣΤΩ
Σύντομα πια θ' αφανιστώ μ' όλο μου τ' άχτι
΄Οπως των ζώων τα χνάρια σ' ένα δάσος μακρινό .
Απ' τα δικά μου έχει απομείνει μόνο στάχτη
Μα κάποια μέρα θάπρεπε να κάνω το λογαριασμό .
Σα νέο βλαστάρι το παιδιάστικο κορμί μου
Από καυτές καπνιές έχει για πάντα ξεραθεί ,
Η θλίψη έχει τσακίσει την όρθια ψυχή μου
Καθώς γυρνώ ξανακοιτάζοντας τη ζωή .
Κάποτε , ταξιδεύοντας σε παράξενα μέρη ,
Η επιθυμία μου έμπηξε τα δόντια στο κορμί
Και τώρα η θλίψη , να , πού μ' έχει φέρει .
Α, να μην είμαι ακόμη ένα δεκάρχονο παιδί .
Μου τάλεγε η μητέρα μου και τότε εγώ γελούσα ,
Τα λόγια της δεν τ' άπερνα στα σοβαρά ,
Μετά , ορφανός , χωρίς ααγάπη τριγυρνούσα
Κι ο αφέντης με κορόιδευε στη μύτη μου μπροστά .
Α , νιότη , πως μου φάνταζες , πράσινη λάμψη , θέ μου ,
Δάσος αιώνια πράσινο μ' αστειρετη ευωδιά
Και τώρα ακούω περίλυπος στο πέρασμα του ανέμου
Να βογγούν , να τροβιλίζουν τα ολόγυμνα κλαδιά .
ΕΝΑΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΜΟΝΟ
Ο στίχος μου έναν αναγνώστη μόνο θέλει ,
Μονάχα αυτόν που μ'αγαπάει και με γνωρίζει ,
Αυτόν που εδώ μέσα στο τίποτε αρμενίζει
Σα μάντης ξέρει , ό,τι μες στ' αύριο ανατέλλει .
Γιατί η σιωπή παρουσιάστη στα ονειρά του
Συχνά μ'ανθρώπινη μορφή , κ' εκεί στα βάθη ,
Πλάι-πλάι η τίγρις και το τρυφερούλι ελάφι
Αργοπορούνε πότε-πότε στην καρδιά του .
1937
( μετάφραση Γιάννη Ρίτσου )
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΥ
Στ' ατέλειωτα , κρύα πελάγη
πλέουν βουβά ήπειροι , πάγοι .
Πάρα παπάμ , παρά παπάπαμ...
πλέουν βουβά ήπειροι , πάγοι .
Μεσ' σε τσουκάλια κουνουπίδια
ζούμε λερά , πεθαίνουμε ίδια .
Πάρα παπάμ , παρά παπάπαμ...
ζούμε λερά πεθαίνουμε ίδια .
Ποια λύπη σε βαραίνει τόσο ;
Νάχα ένα ρούχο να σου δώσω .
Πάρα παπάμ , παρά παπάπαμ...
νάχα ένα ρούχο να σου δώσω .
Δε θλίβεται , χτυπάει , νικάει
όποιος για τον αγώνα πάει .
Πάρα παπάμ , παρά παπάπαμ...
όποιος για τον αγώνα πάει...
( μετάφραση Κώστα Ασημακόπουλου )
