Θεόδωρος Μπασιάκος : Ποιήματα

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΟΥ ΑΧΑΪΡΕΥΤΟ

Ἕνα ὄνειρο τέλεψε

Ἄλλο ὄνειρο ἀρχινάει

Ἀντίο, ἀντίο χτεσινοὶ γραφειοκράτες

Χαίρε- ὤ! χαίρετε σημερινὰ λαμόγια

Κ’ ἐσὺ κότσυφα τραγουδιστῆ

Ἀλήτη τῶν χτεσινῶν μου ὄνειρων / καὶ τῶν σημερινῶν.

ΓΙΟ-ΓΙΟ BLUES

Ἕνας σακάτης ἀπὸ τὸ Σεράγιεβο

τὴν ἀγάπη μας ψωμοζητάει στὸ μετρὸ

Καὶ μιὰ πεταλουδίτσα τῆς νύχτας

τὸ κορμί της πουλάει γιὰ ἕνα «χαρτάκι»

Κ’ ἕνας βλαμμένος, ξεδοντιάρης, εὐτυχὴς

πάει παίζοντας τὸ γιό-γιό του

            ― γιό-γιό-γιό… κ.τ.λ. ―

Καὶ δύο χρηματιστές, τὴ μπριτζόλα τους τρῶνε

γιὰ τῆς φωνῆς μου τὴν ἀξία συζητώντας

Κ’ ἐγὼ νὰ τοὺς ἀκούω δὲ μπορῶ, μ’ ἀηδιάζουν!

Ἀπ’ τὴ τζαμαρία, ἔξω κοιτάζω

           τὸν βλαμμένο μὲ τὸ γιό-γιὸ

 ― πάει παίζοντας τὸ γιό-γιό… κλπ. κλπ. ―

ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ

   Στὸν ἀείμνηστο Μῆτσο Ἀλεξανδρόπουλο

« Ὅλες τὶς πόρτες ξέρω τῶν μελιχρῶν ναῶν

   Μ’ εὐλάβεια μπαίνω καὶ πράττω τὰ κανονισμένα

   Τὴν Ὡραία Κυρία ἐκεῖ …  …  …»

                                                                        Αλ. Μπλοκ

Γιὰ 2, 3 ποτιράκια ποὺ τὴν κεράσαμε

                           ― χαλάλι της ―

χτὲς βράδυ, στὸ μπὰρ μὲ τὶς ρωσσίδες

ἡ  Ὡραία Κυρία

μᾶς ἀπήγγειλε / στὰ ρώσσικα, ἀπὸ στήθους

στίχους

τοῦ Πούσκιν

τοῦ Μπλὸκ

καὶ

τῆς Τσβετάγιεβα / ἡ ἀγκαπιμιένιι μυ πιίτρια! μᾶς λέει

Ἐγὼ  ( καιρό ’χα νὰ βρεθῶ σὲ πραγματικὴ ποιητικὴ βραδυά )

Δὲν τὸ κρύβω, συγκινήθηκα.

ΟΧΙ

" Ό χ ι ! "

                     BLaise Cendrars                                                                                                    

Καὶ πάλι ὄχι!

Δὲν ἔχω οὔτε καὶ θέλω μαζύ σας πάρε-δῶσε

Στὴν πίτα τῶν μεγάλων ἔργων σας

                               μερτικό, μερσί, νὰ λείπει

Ἀπ’ ἔξω, κάλλιο

μὲ τὸ σκυλολόϊ τῶν πληβείων

νὰ χάβω μύγες καὶ νὰ κάνω χάζι τὶς λακκοῦβες

στὰ σταυροδρόμια

ὁποὺ συχνά-πυκνὰ τσακίζουνε τ’ ἁμάξια τους

καὶ κάποτε τὰ μοῦτρα τους οἱ μεθυσμένοι μας

κ’ οἱτουρίστες, ποὺ περνᾶνε μ’ ὕφος νεο-ἀποικιοκρατῶν.

ΟΥΡΑΝΟΣ

     Στὴν Μάσα

«Δῶστε μας πίσω τὸν οὐρανό !»

                                             Γκέο Μίλεφ

Τὴν πατρίδα μας

                         στὸν οὐρανὸ

νὰ χτίσουμε ἀπ’ τὴν ἀρχὴ

ξανὰ

τὶς κοινότητές μας

σπίτια κήπους χωράφια

νὰ καλλιεργοῦμε

τὸ στάρι τὸ σταφύλι τὰ γράμματα

ξανὰ

κ’ ἕνα ἐργοστάσιο νὰ δουλεύουμε

νὰ φκιάνουμε χιόνι τὶς χῆνες μαδώντας

ξανὰ

καὶ τὴ δημοσιὰ νὰ ἔρχονται

τὰ τσίρκα νὰ μᾶς ξετρελαίνουνε

νὰ φεύγουν νὰ φεύγουμε μαζύ τους κ’ ἐμεῖς

( οἱ καλύτεροι ἀπὸ μᾶς )

γι’ ἄλλους

                          πέρα οὐρανούς .

Jozsef Attila : 3 Ποιήματα

ΣΥΝΤΟΜΑ ΠΙΑ Θ' ΑΦΑΝΙΣΤΩ

Σύντομα πια θ' αφανιστώ μ' όλο μου τ' άχτι

΄Οπως των ζώων τα χνάρια σ' ένα δάσος μακρινό .

Απ' τα δικά μου έχει απομείνει μόνο στάχτη

Μα κάποια μέρα θάπρεπε να κάνω το λογαριασμό .

Σα νέο βλαστάρι το παιδιάστικο κορμί μου

Από καυτές καπνιές έχει για πάντα ξεραθεί ,

Η θλίψη έχει τσακίσει την όρθια ψυχή μου

Καθώς γυρνώ ξανακοιτάζοντας τη ζωή .

Κάποτε , ταξιδεύοντας σε παράξενα μέρη ,

Η επιθυμία μου έμπηξε τα δόντια στο κορμί

Και τώρα η θλίψη , να , πού μ' έχει φέρει .

Α, να μην είμαι ακόμη ένα δεκάρχονο παιδί .

Μου τάλεγε η μητέρα μου και τότε εγώ γελούσα ,

Τα λόγια της δεν τ' άπερνα στα σοβαρά ,

Μετά , ορφανός , χωρίς ααγάπη τριγυρνούσα

Κι ο αφέντης με κορόιδευε στη μύτη μου μπροστά .

Α , νιότη , πως μου φάνταζες , πράσινη λάμψη , θέ μου ,

Δάσος αιώνια πράσινο μ' αστειρετη ευωδιά

Και τώρα ακούω περίλυπος στο πέρασμα του ανέμου

Να βογγούν , να τροβιλίζουν τα ολόγυμνα κλαδιά .

ΕΝΑΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΜΟΝΟ

 Ο στίχος μου έναν αναγνώστη μόνο θέλει ,

Μονάχα αυτόν που μ'αγαπάει και με γνωρίζει ,

Αυτόν που εδώ μέσα στο τίποτε αρμενίζει

Σα μάντης ξέρει , ό,τι μες στ' αύριο ανατέλλει .

Γιατί η σιωπή παρουσιάστη στα ονειρά του

Συχνά μ'ανθρώπινη μορφή , κ' εκεί στα βάθη ,

Πλάι-πλάι η τίγρις και το τρυφερούλι ελάφι

Αργοπορούνε πότε-πότε στην καρδιά του .

1937

( μετάφραση Γιάννη Ρίτσου )

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΥ

Στ' ατέλειωτα , κρύα πελάγη

πλέουν βουβά ήπειροι , πάγοι .

Πάρα παπάμ , παρά παπάπαμ...

πλέουν βουβά ήπειροι , πάγοι .

Μεσ' σε τσουκάλια κουνουπίδια

ζούμε λερά , πεθαίνουμε ίδια .

Πάρα παπάμ , παρά παπάπαμ...

ζούμε λερά πεθαίνουμε ίδια .

Ποια λύπη σε βαραίνει τόσο ;

Νάχα ένα ρούχο να σου δώσω .

Πάρα παπάμ , παρά παπάπαμ...

νάχα ένα ρούχο να σου δώσω .

Δε θλίβεται , χτυπάει , νικάει

όποιος για τον αγώνα πάει .

Πάρα παπάμ , παρά παπάπαμ...

όποιος για τον αγώνα πάει...

( μετάφραση Κώστα Ασημακόπουλου )  
 

 

When the poets whistle

https://www.poemhunter.com/poem/when-the-poets-whistle/

Η Γιάφκα του 21ου

https://www.poemhunter.com/poem/21-23/

Ο Αμετανόητος Παύλος Σιδηρόπουλος

                                                            

                                                                  Ο ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ 

  (στίχοι: Πανος Ηλιοπουλος

            μουσική: Στέλιος Βαμβακάρης)


Είμαι έξω απ’ το σύστημα
Εδώ και λίγα χρόνια
Κι από κανένα δεν ζητώ
Παράσημα γαλόνια

Είμαι έξω απ' το σύστημα
Με όνειρα βαρβάτα
Κι άσε να λεν για μια μικρή
Γατούλα με γραβάτα

Εγώ δεν θέλω ζήτω
από τα πτώματα
Γιατί ειμ' εθισμένος
Στα παραπτώματα

Είμαι έξω από το σύστημα
Γλυκιά μου πιτσιρίκα
Σε γουστάρω δίχως προίκα
Δίχως ένσημα και ΙΚΑ

Εγώ δεν θέλω ζήτω
από τα πτώματα
Γιατί ειμ' εθισμένος
Στα παραπτώματα

Diogenis Galinis 2 poems

 

 
 

 

When the poets whistle

 

The banks rob

blackmail

rampage

and the

poets

whistle

 

 

 

The Revolution of the sewage

 

The Intellectual Elite of

the revolution

Rejects all poems by

Diogenis Galinis

- Hurrah (!) to the

revolution of the

sewage

 

 

Translation: Christos Rodoullas Tsiailis                          

Φουτουριστικό 21ου του Διογένη Γαλήνη

Ο

Δικηγόρος

ήτο

η

καρδιά

του παρακράτους

΄Εδρα είχεν ο χαφιές κοντά

στην Ιπποκράτους .

Λάτρευε

τους

φουσκωτούς

τις

φουσκωτές

τους

κλώτσους

και

τις

κλώτσες

΄Ωσπου

ένα

βράδυ

΄ΑΓΙΟ

τον

φύτεψε

ο

ποιητής

σε δώδεκα γαλότσες

Diogenis Galinis

9.10.2019

https://www.poemhunter.com/poem/21-4/

Διογένης Γαλήνης : ΄Οταν οι ποιητές σφυρίζουν

 

 

 

https://www.poemhunter.com/poem/-15185/

Αntonin Artaud

Aνοιχτή επιστολή στον αιδεσιμότατο Laval 3

Κύριε ,

Είναι θαυμάσιο τ ' ότι μου αναγνωρίζετε το δικαίωμα

μιας ολοκληρωτικής έκφρασης της ατομικότη-

τας μου όσο κι αν είναι ιδιάζουσα

και

αν μοιάζει ετερογενής .

Αλλ' υπάρχει κάτι που δε λέτε

και που αποτελεί μια ουσιαστική επίφύλαξη σ' αυτό

το δικαίωμα έκφρασης και είναι τ' ότι σεις ο ίδιος

ήσαστε

και είστε

δεμένος με δυο τυπικά

ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ

είναι τ' ότι όταν προφέρατεε αυτές τις λέξεις ,

στην πραγματικότητα ήσασταν

δεμένος με τα δυο τυπικά

που σας παρέλυαν τα χέρια

με τη συγκατάθεσή σας ,

είναι τ' ότι όπως όλοι οι παπάδες

ήσασταν

και είστε δεμένος

με τα δυο τυπικά

του καθαγιασμού

και των αγίων

της λειτουργίας .

Είναι τ' ότι όπως όλοι οι καθολικοί παπάδες

κείνο το ίδιο πρωινό είχατε πει τη λειτουργία ,

και στην ιερουργία της τελετής

που ονομάζετε λειτουργία

υπεισέχονται

καταρχήν

αυτά τα δυο τυπικά που αποτελούν ένα εμπόδιο

και που για μένα

έχουν την αξία ενός πραγματικού

κακουργήματος .

Ο καθαγιασμός

και

τα άγια

είναι επιζήμια

σε μια διάταξη ιδιάζουσα

αλλά

ανώτερη

που συσσωρεύει , αν μπορώ να το πω έτσι ,

τη ζωή

που διοχετεύει όλες τις πνευματικές δυνάμεις

σε μια μοναδική κατεύθυνση όπου όλο αυτό που

είναι σώμα

καταντάει

να μην είναι τίποτε

και δε μένει τίποτ' άλλο από μια κάποια

ψυχική ζωή

εντελώς απελευθερωμένη

αλλά τόσο ελεύθερη ,

που όλα τα φαντάσματα

του πνεύματος ,

του καθαρού πνεύματος

μπορούν να εκτονωθούν ελεύθερα και είναι κει που

πραγματοποιείται η φριχτή και καταρρακτώδης

εξάπλωση

της κατακλυσμικής ζωής

των δαιμονισμένων θηρίων

που είναι ό,τι ακριβώς

πολεμάμε

γιατί η άτιμη σεξουαλική ζωή βρίσκεται πίσω από

τις ελεύθερες εξαπλώσεις του πνεύματος

και είναι αυτό που

απελευθέρωσαν

χωρίς να τ' ομολογήσουν

ο καθαγιασμός

και

τα άγια

της λειτουργίας .

Υπάρχει ένα αηδιαστικό

φούντωμα της νοσηρής

ζωής του είναι

που το καθαρό σώμα

απορρίπτει

αλλά που

το καθαρό πνεύμα

δέχεται

και η λειτουργία

με τις τελετουργίες της

επιδιώκει .

Και είναι αυτό το φούντωμα που διατηρεί τη σημερινή

ζωή του κόσμου

στα πνευματικά υπεδάφη

στα οποία δε σταματάει να βυθίζεται .

Υπάρχει , όμως κάτι που η γενική συνείδηση

δε θα καταλάβει ποτέ ,

και είναι τ' ότι ένα σώμα λιανισμένο και χτυπημένο ,

κομματιασμένο και ξανασυνθεμμένο

από το βάσανο και τον πόνο της σταύρωσης

όπως το πάντα ζωντανό σώμα του Γολγοθά ,

θα είναι ανώτερο από το πνεύμα

το εγκαταλειμμένο στα φαντάσματα της εσωτερικής

ζωής

που δεν είναι παρά η μαγιά και το στάρι

όλων των φαντασμαγορικών και αηδιαστικών κτη-

νωδιών .

Laval , Δομινικανός ιερέας .

Μετάφραση : Λυδία Κουβάτσου

Πρέβεζα : Χρήστος Λεττονός