Libertat (Cançon de nèrvi)

Ανδρέας Εμπειρίκος

ΟΧΙ ΜΠΡΑΖΙΛΙΑ ΜΑ ΟΚΤΑΝΑ
 

Όταν διά της πίστεως και της καλής θελήσεως, αλλά και από επιτακτικήν, αδήριτον ανάγκην δημιουργηθούν αι προϋποθέσεις και εκτελεσθούν όχι οικοδομικά, ή ορθολογιστικά, μα διαφορετικά τελείως έργα, εις την καρδιά του μέλλοντος, εις την καρδιά των υψηλών οροπεδίων και προ παντός μέσ' στην καρδιά του κάθε ανθρώπου, θα υπάρξη τότε μόνον η Νέα Πόλις και θα ονομασθή πρωτεύουσα της ηνωμένης, της αρραγούς και αδιαιρέτου Οικουμένης.
Άγνωστον αν η παλαιά, που εκτείνεται προ του ωκεανού στα πόδια του κατακορύφου βράχου που μοιάζει με το Τζέμπελ-αλ-Ταρέκ, άγνωστον αν θα εγκαταλειφθή, ή αν θα υφίσταται καν στα χρόνια εκείνα, ή αν, απέραντη και κενή, θα διατηρηθή ως δείγμα μιας ελεεινής, μιας αποφράδος εποχής, ή ως θλιβερόν μουσείον διδακτικόν, πλήρες παραδειγμάτων προς αποφυγήν. Εκείνο που είναι βέβαιον είναι ότι η Νέα Πόλις θα οικοδομηθή, ή μαλλον θα δημιουργηθή, και θα είναι η πρωτεύουσα του Νέου Κόσμου, εις την καρδιά του μέλλοντος και των ανθρώπων, μετά χρόνια πολλά, οδυνηρά, βλακώδη και ανιαρά, ίσως μετά από μίαν άλωσιν οριστικήν, μετά την μάχην την τρομακτικήν του επερχομένου Αρμαγεδδώνος.
Δεν θα εξετάσω τας λεπτομερείας. Είναι μακράν ακόμη η εποχή, ώστε από τούδε να τας γνωρίζωμεν καταλεπτώς, ή «a priori». Αυτό που με ενδιαφέρει απολύτως - και θα έπρεπε να ενδιαφέρη όλους - είναι ότι η Νέα Πόλις θα ολοκληρωθή, θα γίνη. Όχι βεβαίως από αρχιτέκτονας και πολεοδόμους οιηματίας, που ασφαλώς πιστεύουν, οι καημένοι, ότι μπορούν αυτοί τους βίους των ανθρώπων εκ των προτέρων να ρυθμίζουν και το μέλλον της ανθρωπότητος, με χάρακες, με υποδεκάμετρα, γωνίες και «ταυ», μέσα στα σχέδια της φιλαυτίας των, ναρκισσευόμενοι (μαρξιστικά, φασιστικά, ή αστικά), πνίγοντες και πνιγόμενοι, να κανονίζουν.
Όχι, δεν θα κτισθή η Νέα Πόλις έτσι΄ μα θα κτισθή απ' όλους τους ανθρώπους, όταν οι άνθρωποι, έχοντες εξαντλήσει τας αρνήσεις, και τας καλάς και τας κακάς, βλέποντες το αστράπτον φως της αντισοφιστείας - τουτέστι το φως της άνευ δογμάτων, άνευ ενδυμάτων Αληθείας - παύσουν στα αίματα και στα βαριά αμαρτήματα χέρια και πόδια να βυθίζουν, και αφήσουν μέσα στις ψυχές των, με οίστρον καταφάσεως, όλα τα δένδρα της Εδέμ, με πλήρεις καρπούς και δίχως όφεις - μά τον Θεό, ή τους Θεούς - τελείως ελεύθερα ν΄ ανθίσουν.
Ναι, ναι (αμήν, αμήν λέγω υμίν), σας λέγω την αλήθειαν. Η Νέα Πόλις θα κτισθή και δεν θα είναι χθαμαλή σε βαλτοτόπια. Θα οικοδομηθή στα υψίπεδα της Οικουμένης, μα δεν θα ονομασθή Μπραζίλια, Σιών, Μόσχα, ή Νέα Υόρκη, αλλά θα ονομασθή η πόλις αυτή Οκτάνα.

Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθή ευλόγως: «Μα τι θα πη Οκτάνα ;»
Δίκαιον το ερώτημα και η απάντησις θα έλθη γρήγορα. Όμως διά να γίνη πλήρως νοητή, ρίξετε πρώτα μέσα σας μια καλή ματιά και ευθύς μετά ρίξετε άλλη μία τριγύρω σας δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω. Έπειτα κλείστε τα μάτια σας για μια στιγμή και ανοίξτε τα αποτόμως, ανοίγοντας διάπλατα και τις ψυχές σας. Η απάντησις θα βρίσκεται μπροστά σας, όχι μονάχα νοητή, μα και απτή - σώμα περικαλλές και έμψυχον και σφύζον.
Και τώρα (αμήν, αμήν) λέγω υμίν:
Οκτάνα , φίλοι μου, θα πη μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.
Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.
Οκτάνα θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.
Οκτάνα θα πη ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.
Οκτάνα θα πη η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνη αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασίαν του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.
Οκτάνα θα πη το «εγώ» «εσύ» να γίνεται (και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ») εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελή την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται.
Οκτάνα θα πη η ενόρασις και η διαίσθησις εκείνη, που επιτρέπουν σωστά να νοιώθης, να καταλαβαίνης όλην την αγωνίαν των αλγούντων, τα λόγια τα συμβολικά του Ιησού, όλην την σκέψιν των αθέων, τας αστραπάς των προφητών και όλην την σημασίαν των τηλαυγών εκλάμψεων του Ζαραθούστρα.
Οκτάνα θα πη (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν) θα πη πάση θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος, εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι άνευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς.
Οκτάνα θα πη εν πλήρει αθωότητι Αδάμ, εν πλήρει βεβαιότητι Αδάμ-συν-Εύα.
Οκτάνα θα πη οι άνθρωποι άγγελοι να γίνουν, αλλ' άγγελοι με φύλον φανερόν, συγκεκριμένον.
Οκτάνα θα πη επί γης Παράδεισος, επί της γης Εδέμ, χωρίς προπατορικόν αμάρτημα, πέραν πάσης εννοίας κακού, με ελευθέραν εις πάσαν περίπτωσιν παντού και την αιμομιξίαν.
Οκτάνα θα πη απόλυτος ενότης πνεύματος και ύλης.
Οκτάνα θα πη διατήρησις επαφής και στα απώτερα σημεία των εξελίξεων με πάσαν πηγήν που όντως αποτελεί των αρχετύπων της ζωής ιερή μια νερομάνα.
Οκτάνα θα πη παν ότι μάχεται τον θάνατον και την ζωήν παντού και πάντοτε διαφεντεύει.
Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων.
Οκτάνα θα πη , όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανώς Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνον εν τέλει θα ημπορέση διά της κατανοήσεως, διά της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε διά της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήση, να εκκαθαρίση επιτέλους!
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.
Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.
Οκτάνα θα πη αγάπη.
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.
Οκτάνα θα πη η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν το σπέρμα.
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη, απόλυτος μη συμμόρφωσις με ό,τι αντιστρατεύεται, ή μάχεται, ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα.
Οκτάνα θα πη μη συμμετοχή και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.
Οκτάνα θα πη ό,τι στους ουρανούς και επί της γης ηκούετο, κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν υπερκοσμίου τηλεβόα, ο Άγγελος Κυρίου εβόα.
Ιδού με ολίγα λόγια, αλλά σαφή, ιδού τι θα πη, φίλοι μου, Οκτάνα.
Και τώρα θα προσθέσω:
Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμο αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ' αυτόν στον Άννα, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ως ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή - ΟΚΤΑΝΑ!

                        

 Γλυφάδα, 20. 8. 1965 


σ . - 75 , 76 , 77 , 78 ,79

Διογένης Γαλήνης

Φωτ : Γιώργος Βλάχος , Οδός Σωζοπόλεως 22 Δεκ 2013

Δεν γουστάρω Like

Likes

κ.λ.πά

πρωθυπουργό 

γελοίο

τα

γένια

του

παπά

1.1.2014

Γιάννης Ναούμης

Ξένιος ημέρα

Μπάμπης Βούτος , σχέδιο μολύβι

Γοργόφτερη απόψε

είναι η νύχτα .

΄Ανοιξε δρόμους δύσβατους

κι έφερε μπρός μου

σώματα που αγάπησα ,

στιγμές που με βασάνισαν ,

τα παιδικά μου χρόνια ,

κι από το αύριο ,

φέρνει ποιητές

όλοι μαζί ζωντανοί κι αναστημένοι

έρχοται γελώντας και τραγουδώντας

της νιότης τους τραγούδια .

Να ο Παλαμάς κι ο Κάλβος ,

ο Φιλύρας , ο Καβάφης κι ο Καρυωτάκης ,

ο Καββαδίας κι ακόμα ο Σαχτούρης ,

να κι ο Καρούζος .

Καλώς τους , καλώς τους

τους φωνάζω .

Κοπιάστε , φίλοι μου , κοπιάστε

στην αυλή μου .

΄Εχει λέξεις για όλους ...

περιοδικό : νέο επίπεδο 

τεύχος 13-14 

1992

Νίκος Καββαδίας

Ο ΠΙΛΟΤΟΣ ΝΑΓΚΕΛ 

Στον ποιητή Ν. Ράντο

Ο Νάγκελ Χάρμπορ, Νορβηγός πιλότος στο Κολόμπο,
άμα έδινε κανονική πορεία στα καράβια
που φεύγαν για τους άγνωστους και μακρινούς λιμένες,
κατέβαινε στη βάρκα του βαρύς, συλλογισμένος,
με τα χοντρά τα χέρια του στο στήθος σταυρωμένα,
καπνίζοντας ένα παλιό χωμάτινο τσιμπούκι,
και σε μια γλώσσα βορινή σιγά μονολογώντας
έφευγε μόλις χάνονταν ολότελα τα πλοία.

Ο Νάγκελ Χάρμπορ, πλοίαρχος σε φορτηγά καράβια,
αφού τον κόσμο γύρισεν ολόκληρο, μια μέρα
κουράστηκε κι απόμεινε πιλότος στο Κολόμπο.
Μα πάντα συλλογίζονταν τη μακρινή του χώρα
και τα νησιά που 'ναι γεμάτα θρύλους, τα Λοφούτεν.
Όμως μια μέρα επέθανε στην πιλοτίνα μέσα
ξάφνου σαν ξεπροβόδισεν το Steamer Tank "Fjord Folden", 
όπου έφευγε καπνίζοντας για τα νησιά Λοφούτεν...


Μαραμπού και Πούσι 
Κέδρος 1977

σ . - 31

φωτ : Πάπυρος Λαρούς τόμος 10 , σ. - 558 -

Γιώργος Βλάχος : [ Με τη γύρη των άστρων ...]

Με τη γύρη των άστρων στα χείλη

και σαλπιγκτές τους αιώνες ,

από την πεδιάδα του χρόνου

και τον κάμπο της ιστορίας δραπέτευσα

15 Αυγούστου 2000 .

Η μούσα κυοφορεί στο αίμα μου σαν τρέλα .

Ο Αίολος , συνταξιδιώτης , δηλώνει εκεχειρία .

Ο Τειρεσίας , καμηλιέρης , πίνει κρασί στην

όαση της Αθήνας .

Ικτίνος και Καλλικράτης χειροκροτούν το θαύμα .

Κι ο ποιητής , γυμνός απ' την τρέλα

και την Πανσέληνο ,

Μάνα των πυραμίδων ,

πορεύεται

με τη Sobkiv Halina

ταξίδι 360°

16.8.2000

 Γιώργος Βλάχος

δεν έχω visa για την ελευθερία

σ . - 11 -

Ναπολέων Λαπαθιώτης (31 Οκτωβρίου 1888 – 8 Ιανουαρίου 1944)

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Ποιήματα

Εκδόσεις ΦΕΞΗ

1964

Γιώργος Βλάχος : [ δεν έχω visa για την ελευθερία ]




 

Εξόριστος είμαι σχοινοβάτης
στου πλανήτη ανέραστο λόφο
Μέγας Τραγουδιστής .

Μ ' έναν στίχο ανάθεμα
το λουκέτο σπάω της ιστορίας .

Ο νόμος είναι συρματόπλεγμα ,
κρατητήριο , στρατόπεδο ,
σπίτι-κελί , νύκτα πουτάνας ,
χάραμα μελλοθάνατου ,
άφραγκου μύστη θεωρία ,
χαπακωμένος τράγος ,
εκκλησία μαστούρα .

Εγώ ο εραστής της απόλυτης μέρας
δεν έχω visa για την ελευθερία

 23-09-2000


σελ - 13 -

 

Δ . Παπαρρηγόπουλος

Ελπίζω εις το Μέλλον

Το παρελθόν είν' όνειρον , πόθων σπασμοί , ελπίδες ,

Και το παρόν μαστίζουσιν εισέτι καταιγίδες

Μας πλήττει πρώτον ο Θεός την ευτυχίαν στέλλων ,

ελπίζω εις το μέλλον .

Το παρελθόν ήτο μικρός τις κόκκος εις το χώμα ,

Και το παρόν δενδρύλλιον πατούμενον ακόμα ,

Δένδρον θα γίν' εις τον Θεόν τους κλάδους αποστέλλον ,

Ελπίζω εις το μέλλον .

Το παρελθόν είναι σωρός εκπληκτικών συννέφων ,

Και το παρόν ο κεραυνός ο τας θυέλλας στέφων ,

Αλλά μακρόθεν φαίνεται αστήρ τις ανατέλλων ,

Ελπίζω εις το μέλλον .

Το παρελθόν είναι η νυξ η πλήρης μαύρου σκότους ,

Εις το παρόν βλέπω σκιάς , εικόνας αλλοκότους ,

Πλην της νυχτός ο σύντροφος ιδού το φως του στέλλων ,

Ελπίζω εις το μέλλον .

Το παρελθόν είναι ωόν του αετού εισέτι ,

Και το παρόν αετιδεύς εις τα μικρά του έτη ,

Αλλά θα φθάσ' η πτήσις του και μέχρι των αγγέλων ,

Ελπίζω εις το μέλλον .

Allen Ginsberg

31 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1978

Διαμάντια που λαμποκοπούν και πούλιες που γυαλίζουν

η Μεγάλη Χοροεσπερίδα στο Γουάλντορφ

Αστόρια απ' την οθόνη της τηλεόρασης

φευγαλέος αστραφτερός αποχαιρετισμός

στα φαντάσματα της πλατείας των Τάιμς

πλήθος από ματογυάλια και σαν ομπρέλες

χέρια βρεγμένα

πάνω από κεφάλια

η Κίνα πανηγυρίζει

σχέσεις διπλωματικές

ντισκοτέκ στο Πεκίνο

μαύρες και ηλιοκαμμένες φάτσες του Κογκρέσου

στην ώρα των ειδήσεων το νηφάλιο πόρισμα της επιτροπής

αποφαίνεται ότι οφείλονται σε συνωμοσία οι δολοφονίες

του Κένεντυ και του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ

ο Πρόεδρος κι ο Ειρηνοποιός της περασμένης

δεκαετίας είναι τώρα πεθαμένοι

αινιγματικό και πένθιμο μίασμα

πνεύμα των Τάιμς της Νέας Υόρκης και του Βιετνάμ

η πυρηνική επιτροπή Ουώρεν

έχει εκραγεί , ψέματα και σύγχυση

βεγγαλικά καρναβαλιού που σκάνε

μέσα σε ψάθινα καπέλα κάτω από φώτα λαμπερά

χορεύοντας στη μουσική του Γκάι Λομπάρντο

χίτσι κίτσι κου με ματογυάλια

και παπιόν

με πιάνα κουδουνιστά , τρομπόνια

και τούμπες πάνω σ' άσπρα στρογγυλά

τραπέζια με σαμπάνιες

γεροντάκια που γελούν μπροστά στην κάμερα

για τελευταία φορά

απολαμβάνοντας τη νοσταλγία

των Royal Canadian

ανάμεσα σε κουζίνες , νεροχύτες και ψυγεία

σε λοταρίες κερδισμένα

που έχουν διαφημιστεί πριν από το άοσμο

φιλμ του Κόμη Δράκουλα

που παρακολουθούν μ' ορθάνοιχτα μάτια .

Με πόσο ενθουσιασμό φαντάζουν οι διαφημίσεις σαπουνιών

ενόσο τα πλήθη μες από χάρτνα χωνιά

ηχούνε

ανάμεσα απ' τα φαράγγια των Δεκεμβριανών τεράστιων κτιρίων

οι τοίχοι κάθετοι μέχρις επάνω

στο θολωμένο κόκκινο ουρανό

πάνω από το Γκόθαμ

το Μπροντγουέη στέλνει με ντάμπα-ντούμπα

τους χαιρετισμούς του στα Ουράνια

για πολλοστή φορά ,

τενεκεδένιες τρομπέτες είν' έτοιμες

να αναγγείλουν τα μεσάνυχτα

του έτους ,

χαμόγελα πλατιά που το γλεντούν για τα καλά ,

Πορτορικάνοι που γελούν

κάτω απ' τις μαρκίζες της 44ης οδού

χαιρετώντας της κάμερας την κενή ελπίδα

που βλέπουνε εκατομμύρια μάτια η

σκοτούρα τους είναι φευγάτη -

Ζωντανή μετάδοση από τη Νέα Υόρκη ! χιλιάδες

κραυγές χαράς

μετράνε όλοι μαζί τα δευτερόλεπτα .

Συγχαρητήρια απ' τον Πρόεδρο της Τηλεόρασης

Γ.Σ.Πάλει -

Συγνώμη ! ΄Ηρθε η ώρα ! η φωτισμένη μπάλα

κατεβαίνει , τύμπανα

ρολάρουν δυνατά

απ' άκρη σ' άκρη σ'όλα τα δικτυα επικοινωνίας

της Αμερικής ως τα

Αερόστατα ! Ευτυχισμένος ο Καινούργιος χρόνος !

Τρομπέτες και μπουρμπουλήθρες

πλανιώνται στον εγκέφαλο !

Υψώστε το καπέλο σας , κουνήστε το βραχιόλι σας

Πάρτε τηλέφωνο τον ΄Εντυ ! Σάλπισε

μουστακοφόρε Γανυμήδη

Κάντε να ηχήσουνε στριγγά τα κορνα ρίσματά σας

αντλίες πυροσβέστικές του Σόχο !

Γαυγίστε ' σεις στις αποθήκες ανατινάξτε

τα εκκωφαντικά σας φωτοστέφανα εσείς

αλαφροί ΄Αγγελοι

της Τηλεόρασης !

Θα είναι μια μαγευτική βραδιά ,

δόξα τω Θεώ τίποτα

δεν συμβαίνει μουτσάτσος

αυτό το βράδυ , παρά μονάχα πάρτυ και τρακαρίσματα ,

γεννητούρια και σειρήνες ασθενοφόρων ,

Χαρτοπόλεμος λούζει αυτούς που

με καρδιά ραγισμένη πάν ' στο πάρτυ

χορεύοντας στο πίσω παράθυρο της σοφίτας

κάμποσα χρόνια πριν , όταν μερικοί

αφηρημένοι εξπρεσιονιστές

ζωγράφοι και ποιητές είχαν μαζευτεί 

για να γιορτάσουν την Αιωνιότητα των Η.Π.Α.

το βράδυ της πρωτοχρονιάς , Πριν από τον Πόλεμο .

Μετάφραση : Τάσος Σαμαρτζής

σ . - 42 , 43 -

 
 

Νίκος Εγγονόπουλος

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  ΚΑΒΑΦΗ

( ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΜΑΣ - ΑΛΛΩΣΤΕ )

... δεν έχει πλοίο για σε , δεν έχει οδό

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ   Η πόλις

νταλγκαδιασμένος και βαρύς

γυρνάει τα στενορρύμια

της πολιτείας της άχαρης

που τρώει τα σωθικά του

σ' αυτήν εδώ γεννήθηκε

σ'αυτή θε ν'αποθάνη

                                               εδώ πίκρες τον πότισαν                    κρουνηδόν        

  

εδώ τον βασανίσαν

μόνος του

                                          πίστεψε - φορές -                           σπανίως

πως την χαράν ευρήκε

κάποτε θέλησε κι'αυτός

κάπου μακρυά να φύγη

μα εκατέβη στο γιαλό

και δεν είχε καράβι 

ΣΤΗΝ 

ΚΟΙΛΑΔΑ

ΜΕ ΤΟΥΣ

ΡΟΔΩΝΕΣ

σ . - 82 , 83 -

André Breton

Κ Ι Β Δ Η Λ Ο     Ν Ο Μ Ι Σ Μ Α

Στον Μπενζαμέν Περέ

André Breton ( φωτ . Man Ray , 1930 )

 

Από το βάζο κρυστάλλου Βοημίας

Από το βάζο κρυσ

Από το βάζο κρυσ

Από το βάζο

Κρυστάλλου

Από το βάζο κρυστάλλου Βοημίας

Βοημίας

Βοημίας

Κρυστάλλου Βοημίας

Βοημίας

Βοημίας

Βοημίας

Μίας μίας ναι Βοημίας

Από το βάζο κρυστάλλου Βο Βο

Από το βάζο κρυστάλλου Βοημίας

Στις φυσαλλίδες που ως παιδί φύσαγες

Φύσαγες

Φύσαγες

Γες

Γες

Φύσαγες

Που ως παιδί φύσαγες

Από το βάζο κρυστάλλου Βοημίας

Στις φυσαλλίδες που ως παιδί φύσαγες

Φύσαγες

Φύσαγες

Ναι που ως παιδί φύσαγες

Αυτό είναι όλο το ποίημα

΄Ημερη αυγή

΄Ημερη αυγή

Εφήμερη αυγή ανταυγειών

΄Ημερη αυγή

΄Ημερη αυγή

Εφήμερη αυγή ανταυγειών


Από τη συλλογή  : Γαιόφως 1923
σ. - 75 , 76 -
ΥΨΙΛΟΝ

Άγγελος Σικελιανός

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ

Σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι ,

(δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο) ,

στο φωτογώνι της καινούριας Λευτεριάς Σου ,Ελλάδα ,

μου αναλαμπάδιασε άξαφνα η ψυχή , σα να 'ταν

όλο χαλκός το διάστημα , ή ως νά 'χα

τ' άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου

όπου , χρόνια ,

για την Αιωνιότη εχάλκευε τους λογισμούς του

και τους κρεμούσε ως άρματα
10στης ΄Εφεσος το Ναό...

Γιγάντιες σκέψες

σα νέφη πύρινα ή νησιά πορφυρωμένα

σε μυθικόν ηλιοβασίλεμα ,

άναβαν στο νου μου ,

τι όλη μου καίονταν μονομιά η ζωή

στην έγνοια της καινούριας Λευτεριάς Σου , Ελλάδα !

Γι' αυτό δεν είπα :

Tούτο είναι το φως της νεκρικής πυρά μου...

Δαυλός της Ιστορίας Σου , έκραξα , είμαι ,

20και να , ας καεί σα δάδα το έρμο το κουφάρι ,

καταβολάδα του Εμπυραίου ,

με τη δάδα τούτην

ορθός πορεύοντας ώσμε την ύστερη ώρα ,

όλες να φέξω τέλος τις γωνιές της Οικουμένης ,

ν' ανοίξω δρόμο στην ψυχή , στο πνεύμα , στο κορμί Σου , Ελλάδα !

Είπα κ' έβάδισα

κρατώντας τ' αναμένο μου σηκώτι

στον Καυκασό Σου ,

και το κάθε πατημά μου

30ήταν το πρώτο , κ' ήταν , θάρρευα , το τελευταίο ,

τι το γυμνό μου πόδι επάτει μέσα στα αιματά Σου ,

τι το γυμνό μου πόδι εσκόνταβε στα πτώματά Σου ,

γιατί το σώμα , η όψη μου , όλο το πνέμα

καθρεφτιζόνταν , σα σε λίμνη , μέσα στα αιματά Σου !

Εκεί σε τέτοιον άλικο καθρέφτη , Ελλάδα

καθρέφτη απύθμενο , καθρέφτη της αβύσου

της Λευτεριάς Σου και της δίψας Σου , είδα τον εαυτό μου

βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο ,

καινούρι Αδάμ της πιο καινούριας πλάσης

40οπού να πλάσουμε για Σένα μέλλει , Ελλάδα !

Κ' είπα :

Το ξέρω, ναι , το ξέρω , που κ' οι Θεοί Σου

οι Ολύμπιοι χθόνιο τώρα γίνανε θεμέλιο ,

γιατί τους θάψανε βαθιά βαθιά , να μην τους βρουν οι ξένοι ,

Και το θεμέλιο διπλοστέριωσε κ' ετριπλοστέριωσε όλο

μ' όσα οι οχτροί μας κόκαλα σωριάσανε αποπάνω...

Κι ακόμα ξέρω πως για τις σπονδές και για το τάμα

του νέου Ναού π' ονειρευτήκαμε για Σένα , Ελλάδα ,

μέρες και νύχτες , τόσα αδέλφια σφάχτηκαν αναμεσό τους ,

50όσα δε σφάχτηκαν αρνιά ποτέ για Πάσχα !

Μοίρα κ' η Μοίρα Σου ως στα τρίσβαθα δική μου !

Κι απ' την Αγάπη , απ' τη μεγάλη δημιουργόν Αγάπη ,

να που η ψυχή μου εσκλήρυνεν , εσκλήρυνε , και μπαίνει

ακέρια πια μέσα στη λάσπη και μες στο αίμα Σου , να πλάσει

τη νέα καρδιά που κιόλας έκλεισα στα στήθη ,

και κράζω σήμερα μ' αυτή προς τους συντρόφους όλούς :

'' Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' την Ελλάδα

ομπρός , βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο !

60Τι , ιδέτε , εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη ,

κι α , ιδέτε , χώθηκε τ' αξόνι του βαθιά μες στο αίμα !

Ομπρός , παιδιά , και δε βολεί μοναχός του ν' ανεβεί ο ήλιος

σπρώχτε με γόνα και με στήθος , να τον βγάλουμε απ' τη λάσπη ,

σπρώχτε με στήθος και με γόνα , να τον βγάλουμε απ' το γαίμα .

' Δέστε , ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδελφοί του !

Ομπρός , αδέλφια , και μας έζωσε με τη φωτιά του ,

ομπρός , ομπρός , κ' η φλόγα του μας τύλιξε , αδελφοί μου !

'' Ομπρός , οι δημιουργοί ! Την αχθοφόρα ορμή Σας

στυλώστε με κεφάλια και με πόδια , μη βουλιάξει ο ήλιος !

70Βοηθάτε με κ' εμένανε , αδελφοί , να μη βουλιάξω αντάμα !

Τι πια είν' απάνω μου και μέσα μου και γύρα ,

τι πια γυρίζω σ' έναν άγιον ίλιγγο μαζί του !

Χίλια καπούλια ταύροι του κρατάν τη βάση

δικάφαλος αιτός , κι απάνω μου τινάζει

τις φτερούγες του και βογγάει ο σάλαγός του

στην κεφαλή μου πλάι και μέσα στην ψυχή μου ,

και το μακρά και το σιμά για με πια ειν' ένα !

Πρωτάκουστες , βαριές με ζώνουν Αρμονίες ! Ομπρός , συντρόφοι ,

βοηθάτε να σκωθεί , να γίνει ο ήλιος Πνέμα !

80>> Σιμώνει ο νέος Λόγος π' όλα θα τα βάψει
στη νέα του φλόγα , νου και σώμα , ατόφιο ατσάλι .
Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου !
Παχιά και καρπερά , να μην αφήσουμε τα χωματά μας
να ξεραθούν απ' το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου ,
πιο πλούσιο , πιο βαθύ κι απ' όποιο πρωτοβρόχι !
Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια
την γην αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη ...
Ν' ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο ζωής να γίνει ,
και η Αμπελό μας ν' απλωθεί ως τα πέρατα της Οικουμένης ...

90>> Ομπρός , παιδιά , και δε βολεί μονάχος του ν' ανέβει ο ήλιος .
Σπρώχτε με γόνα και με στήθος , να τον βγάλουμε απ' τη λάσπη 
σπρώχτε με στήθος και με γόνα , να τον βγάλουμε απ' το γαίμα
σπρώχτε με χέρια και κεφάλια , για ν' αστράψει ο ήλιος Πνεύμα ! >>

*
΄Ετσι , σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι ,
( δαυλί της ζωής μου κλεισμένης μες στο χρόνο ) ,
στο φωτογώνι της και νουριας Λευτεριάς Σου , Ελλάδα ,

αναψυχώθηκε άξαφνα τρανή η κραυγή μου , ως νά' ταν
όλο χαλκός το διάστημα , ή ως νά' χα
τ' άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου ,
100όπου , χρόνια
για την Αιωνιότη εχάλκευε τους στοχασμούς του
και τους κρεμνούσε ως άρματα
στης ΄Εφεσος το ναό ,
ως Σας έκραξα , συντρόφοι !

ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ

ΛΥΡΙΚΟΣ ΒΙΟΣ

ΤΟΜΟΣ Ε΄

σ. - 171 , 172 , 173 , 174 , 175 

 

...΄Ηταν ο ποιητής ετούτος από το

γένος των αϊτών με το πρώτο τίναγμα

των φτερών του έφτανε στην κορυφή ...

...Αληθινά , από την πρώτη στίγμή

που τον είδα , ένοιωσα πως ο νέος

αυτός τιμάει το ανθρώπινο γένος ...

Νίκος Καζαντζάκης

( Αναφορά στον Γκρέκο

σελ . 229-230 )