Π Ρ Ω Τ Ο Μ Α Γ Ι Α Τ Ο Υ 1 9 4 4
 |
| Η γκραβούρα στο ξώφυλλο του Goya . |
Πέσε στα γόνατα, προσκύνα το πανάγιο χώμα
με την ψυχή κατάκορφα στον ουρανό υψωμένη ,
όποιος και νά σαι , όθε και νά σαι κι ό,τι — άνθρωπος νά σαι !
Πιότερο, αν είσαι του λαού ξωμάχος , χερομάχος ,
φτωχόπαιδο, που αθέλητα σε βάλαν να καρφώσεις
τον αδερφό σου αντίκρα σου — με μάνα εσύ και κείνος !
Ετούτ’ η μάντρ’ αγνάντια σου το σύνορο του κόσμου .
Σ’ αυτήν απάνου βρόντηξεν ο Διγενής το Χάρο .
Ήτανε πρώτη του Μαγιού, φως όλα μέσα κ' έξω
(έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλωσύνη)
που αράδειασε πά στο σοβά , πιστάγκωνα δεμένους
και θέρισε με μπαταριές οχτρός ελληνομάχος ,
όχι έναν, όχι δυο και τρεις, διακόσια παληκάρια .
Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα ,
μόν’ ήρθανε μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι .
Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνου απ’ όλους
κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος .
Κι είναι από τότες Μάης εδώ, φως όλα μέσα κ' έξω .
Κόλλα τ’ αυτί και την καρδιά στο ματωμένο χώμα .
Στον Κάτου Κόσμο τραγουδάνε πάντα και χορέβουν
κι αν κάπου ανάκουστος καημός θολώνει τη λαλιά τους ,
δεν είναι που τη μάνα τους τη μαύρη ανανογιούνται
παρά που τους προδώσαν απορρίμματα δικά μας .
Κι αν πέσανε για το λαό, νικήσαν οι προδότες ,
που τώρα εδώ κατάχρυσοι περνούν και μαγαρίζουν ,
και τώρα πιο τους μάχονται και τους ξανασκοτώνουν !
Σιχαίνεσαι τους ζωντανούς; Μην κλαις τους σκοτωμένους !
Απ’ τα ιερά τους κόκαλα, πρώτη του Μάη και πάλι ,
θα ξεπηδήσει ο καθαρμός κι η λευτεριά του ανθρώπου .
Κ' είναι χιλιάδες στην Ελλάδα όμοιοι Πανάγιοι Τάφοι .
με την ψυχή κατάκορφα στον ουρανό υψωμένη ,
όποιος και νά σαι , όθε και νά σαι κι ό,τι — άνθρωπος νά σαι !
Πιότερο, αν είσαι του λαού ξωμάχος , χερομάχος ,
φτωχόπαιδο, που αθέλητα σε βάλαν να καρφώσεις
τον αδερφό σου αντίκρα σου — με μάνα εσύ και κείνος !
Ετούτ’ η μάντρ’ αγνάντια σου το σύνορο του κόσμου .
Σ’ αυτήν απάνου βρόντηξεν ο Διγενής το Χάρο .
Ήτανε πρώτη του Μαγιού, φως όλα μέσα κ' έξω
(έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλωσύνη)
που αράδειασε πά στο σοβά , πιστάγκωνα δεμένους
και θέρισε με μπαταριές οχτρός ελληνομάχος ,
όχι έναν, όχι δυο και τρεις, διακόσια παληκάρια .
Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα ,
μόν’ ήρθανε μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι .
Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνου απ’ όλους
κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος .
Κι είναι από τότες Μάης εδώ, φως όλα μέσα κ' έξω .
Κόλλα τ’ αυτί και την καρδιά στο ματωμένο χώμα .
Στον Κάτου Κόσμο τραγουδάνε πάντα και χορέβουν
κι αν κάπου ανάκουστος καημός θολώνει τη λαλιά τους ,
δεν είναι που τη μάνα τους τη μαύρη ανανογιούνται
παρά που τους προδώσαν απορρίμματα δικά μας .
Κι αν πέσανε για το λαό, νικήσαν οι προδότες ,
που τώρα εδώ κατάχρυσοι περνούν και μαγαρίζουν ,
και τώρα πιο τους μάχονται και τους ξανασκοτώνουν !
Σιχαίνεσαι τους ζωντανούς; Μην κλαις τους σκοτωμένους !
Απ’ τα ιερά τους κόκαλα, πρώτη του Μάη και πάλι ,
θα ξεπηδήσει ο καθαρμός κι η λευτεριά του ανθρώπου .
Κ' είναι χιλιάδες στην Ελλάδα όμοιοι Πανάγιοι Τάφοι .
