Βενετία Μακρυνώρη

 

 

 Θ Ε Α Τ Ρ Ι Κ Ο

 

 

 

 

ΟΡΟΦΟΣ 13 - BY VENNIS MAK

Πράξη πρώτη.

Δεκατρείς όροφοι.

Όλα όσα κανείς δεν χρειάζεται ας τα φέρει σε εμένα.
Όλη μου η ζωή υπήρξε μιά υποψία κατεβάσματος στην κόλαση.
Εσείς το ονομάζετε υπόγειο.
Εγώ το φωνάζω ρηχή συνάντηση.
Δεν θυμάμαι ηδονικές συγκινήσεις που είχα, μα ξεχύνομαι σαν ολάκερο φορτίο σε μιά ελπίδα που σκαρφαλώνει στο μισοσκόταδο - και την κοιτάζω κάνοντας κύκλους.

 

Δεκατρείς όροφοι.

Κάποτε τον έξω κόσμο , τότε που τον άκουσα, πιστός ακόμη στο ανθρώπινο είδος,
φορούσε επίσημο ένδυμα, με υποδεχόταν, εγώ ήμουν βελος και σπαθί και η οργή ρωτούσε αναπάντητα...
-Ποιο το έπαθλο;
Τα πεζοδρόμιά τους απο εδώ που κοιτάζω, μοιράζουν έρωτες δωρεάν.
Πάρε κόσμε δυστυχία!
Μα αυτό δεν είναι τίμιο...
Πιστεύω μόνο σε μπούτια που ανοίγουν, κοιμήσου πάλι παλιοκαριόλη.
Και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Α! Τα σκαλιά πρέπει να απαγορευτούν διά ροπάλου!
Ίσως προσκυνήσω πάλι με την πρώτη ευκαιρία, την καύλα μου αφτιασίδωτη και πυρακτωμένη.
Για τώρα όμως...
Μιά τέλεια τελεία και η έξοδος κινδύνου ένα- ένα σκαλί.

Δεκατρείς όροφοι.


Ετοιμάσου. Βγαίνεις.