ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ
Σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι ,
(δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο) ,
στο φωτογώνι της καινούριας Λευτεριάς Σου ,Ελλάδα ,
μου αναλαμπάδιασε άξαφνα η ψυχή , σα να 'ταν
όλο χαλκός το διάστημα , ή ως νά 'χα
τ' άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου
όπου , χρόνια ,
για την Αιωνιότη εχάλκευε τους λογισμούς του
και τους κρεμούσε ως άρματα
10στης ΄Εφεσος το Ναό...
10στης ΄Εφεσος το Ναό...
Γιγάντιες σκέψες
σα νέφη πύρινα ή νησιά πορφυρωμένα
σε μυθικόν ηλιοβασίλεμα ,
άναβαν στο νου μου ,
τι όλη μου καίονταν μονομιά η ζωή
στην έγνοια της καινούριας Λευτεριάς Σου , Ελλάδα !
Γι' αυτό δεν είπα :
Tούτο είναι το φως της νεκρικής πυρά μου...
Δαυλός της Ιστορίας Σου , έκραξα , είμαι ,
20και να , ας καεί σα δάδα το έρμο το κουφάρι ,
καταβολάδα του Εμπυραίου ,
με τη δάδα τούτην
ορθός πορεύοντας ώσμε την ύστερη ώρα ,
όλες να φέξω τέλος τις γωνιές της Οικουμένης ,
ν' ανοίξω δρόμο στην ψυχή , στο πνεύμα , στο κορμί Σου , Ελλάδα !
Είπα κ' έβάδισα
κρατώντας τ' αναμένο μου σηκώτι
στον Καυκασό Σου ,
και το κάθε πατημά μου
30ήταν το πρώτο , κ' ήταν , θάρρευα , το τελευταίο ,
τι το γυμνό μου πόδι επάτει μέσα στα αιματά Σου ,
τι το γυμνό μου πόδι εσκόνταβε στα πτώματά Σου ,
γιατί το σώμα , η όψη μου , όλο το πνέμα
καθρεφτιζόνταν , σα σε λίμνη , μέσα στα αιματά Σου !
Εκεί σε τέτοιον άλικο καθρέφτη , Ελλάδα
καθρέφτη απύθμενο , καθρέφτη της αβύσου
της Λευτεριάς Σου και της δίψας Σου , είδα τον εαυτό μου
βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο ,
καινούρι Αδάμ της πιο καινούριας πλάσης
40οπού να πλάσουμε για Σένα μέλλει , Ελλάδα !
Κ' είπα :
Το ξέρω, ναι , το ξέρω , που κ' οι Θεοί Σου
οι Ολύμπιοι χθόνιο τώρα γίνανε θεμέλιο ,
γιατί τους θάψανε βαθιά βαθιά , να μην τους βρουν οι ξένοι ,
Και το θεμέλιο διπλοστέριωσε κ' ετριπλοστέριωσε όλο
μ' όσα οι οχτροί μας κόκαλα σωριάσανε αποπάνω...
Κι ακόμα ξέρω πως για τις σπονδές και για το τάμα
του νέου Ναού π' ονειρευτήκαμε για Σένα , Ελλάδα ,
μέρες και νύχτες , τόσα αδέλφια σφάχτηκαν αναμεσό τους ,
50όσα δε σφάχτηκαν αρνιά ποτέ για Πάσχα !
Μοίρα κ' η Μοίρα Σου ως στα τρίσβαθα δική μου !
Κι απ' την Αγάπη , απ' τη μεγάλη δημιουργόν Αγάπη ,
να που η ψυχή μου εσκλήρυνεν , εσκλήρυνε , και μπαίνει
ακέρια πια μέσα στη λάσπη και μες στο αίμα Σου , να πλάσει
τη νέα καρδιά που κιόλας έκλεισα στα στήθη ,
και κράζω σήμερα μ' αυτή προς τους συντρόφους όλούς :
'' Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' την Ελλάδα
ομπρός , βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο !
60Τι , ιδέτε , εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη ,
κι α , ιδέτε , χώθηκε τ' αξόνι του βαθιά μες στο αίμα !
Ομπρός , παιδιά , και δε βολεί μοναχός του ν' ανεβεί ο ήλιος
σπρώχτε με γόνα και με στήθος , να τον βγάλουμε απ' τη λάσπη ,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα , να τον βγάλουμε απ' το γαίμα .
' Δέστε , ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδελφοί του !
Ομπρός , αδέλφια , και μας έζωσε με τη φωτιά του ,
ομπρός , ομπρός , κ' η φλόγα του μας τύλιξε , αδελφοί μου !
'' Ομπρός , οι δημιουργοί ! Την αχθοφόρα ορμή Σας
στυλώστε με κεφάλια και με πόδια , μη βουλιάξει ο ήλιος !
70Βοηθάτε με κ' εμένανε , αδελφοί , να μη βουλιάξω αντάμα !
Τι πια είν' απάνω μου και μέσα μου και γύρα ,
τι πια γυρίζω σ' έναν άγιον ίλιγγο μαζί του !
Χίλια καπούλια ταύροι του κρατάν τη βάση
δικάφαλος αιτός , κι απάνω μου τινάζει
τις φτερούγες του και βογγάει ο σάλαγός του
στην κεφαλή μου πλάι και μέσα στην ψυχή μου ,
και το μακρά και το σιμά για με πια ειν' ένα !
Πρωτάκουστες , βαριές με ζώνουν Αρμονίες ! Ομπρός , συντρόφοι ,
βοηθάτε να σκωθεί , να γίνει ο ήλιος Πνέμα !
80>> Σιμώνει ο νέος Λόγος π' όλα θα τα βάψει
στη νέα του φλόγα , νου και σώμα , ατόφιο ατσάλι .
Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου !
Παχιά και καρπερά , να μην αφήσουμε τα χωματά μας
να ξεραθούν απ' το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου ,
πιο πλούσιο , πιο βαθύ κι απ' όποιο πρωτοβρόχι !
Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια
την γην αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη ...
Ν' ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο ζωής να γίνει ,
και η Αμπελό μας ν' απλωθεί ως τα πέρατα της Οικουμένης ...
90>> Ομπρός , παιδιά , και δε βολεί μονάχος του ν' ανέβει ο ήλιος .
Σπρώχτε με γόνα και με στήθος , να τον βγάλουμε απ' τη λάσπη
σπρώχτε με στήθος και με γόνα , να τον βγάλουμε απ' το γαίμα
σπρώχτε με χέρια και κεφάλια , για ν' αστράψει ο ήλιος Πνεύμα ! >>
*
΄Ετσι , σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι ,
( δαυλί της ζωής μου κλεισμένης μες στο χρόνο ) ,
στο φωτογώνι της και νουριας Λευτεριάς Σου , Ελλάδα ,
αναψυχώθηκε άξαφνα τρανή η κραυγή μου , ως νά' ταν
όλο χαλκός το διάστημα , ή ως νά' χα
τ' άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου ,
100όπου , χρόνια
για την Αιωνιότη εχάλκευε τους στοχασμούς του
και τους κρεμνούσε ως άρματα
στης ΄Εφεσος το ναό ,
ως Σας έκραξα , συντρόφοι !
ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ
ΛΥΡΙΚΟΣ ΒΙΟΣ
ΤΟΜΟΣ Ε΄
σ. - 171 , 172 , 173 , 174 , 175
 |
...΄Ηταν ο ποιητής ετούτος από το
γένος των αϊτών με το πρώτο τίναγμα
των φτερών του έφτανε στην κορυφή ...
...Αληθινά , από την πρώτη στίγμή
που τον είδα , ένοιωσα πως ο νέος
αυτός τιμάει το ανθρώπινο γένος ...
Νίκος Καζαντζάκης
( Αναφορά στον Γκρέκο
σελ . 229-230 ) |
