ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ
αν μπορούσα τουλάχιστον να κοιμηθώ
μες στ'ανοιχτό λαρύγγι του βασιλικού
ν'ανασάνω τόσο που τα χέρια των Ναζί να μη με φτάνουν
αλλά η ευλογία του παπά Ησαΐα των Σαλώνων όπως , ναι , όπως
χαϊδεύει τα όπλα γεμίζοντας τους κάλυκες ιαματικό λευκό
και να μην είμαι των οδών ο ελκόμενος
μήτε -προς Θεού -γέρος
αλλ'αφότου δίψασα για κρήνες και ρυάκια
να 'χω πλάι μου τη Θηρεσία Μακρή , Κόρη των Αθηνών , 1810
και τα παιδιά της παλατινής ανθολογίας
αν μπορούσα τουλάχιστον να ξαπλωθώ
πάνω στα χείλη της θείας Γκάρμπο
και να μη σκιάζομαι όσους αφήνουν
πάχνη ρολογιών μες στα καμένα σπίτια
ούτε αλλιώς να μπαίνουν στο λαιμό μου κόκκαλα νεκρών
με τη καρδιά μου κείνη λέω την κακομοίρα Ιλιάδα
όλο να τρεμουλιάζει και όλο να ταράττεται
αν μπορούσα τουλάχιστον να ξαπλωθώ
στην αθλιότητα πάνω δίνοντας βίο νέο και άγιο
Γιατί ναι σίγουρα πρέπει κι εγώ να μαρτυρήσω το Καλόν υπακούοντας όμως το
Χείριστον πρώτα για να ξέρω καλά πόσες λέξεις θα 'χω να δώσω γράμμα ένα
πίσω να μην ξεμείνει καθώς θα μπαίνουμε στα Νίπτρα
[ Βαλπαντάνα ( 1986 ) ]
περιοδικό : δυτικές ἰνδίες
Μάιος 2003
