Σόνια Ζαχαράτου : ΕΣΑΕΙ ΣΚΟΤΟΣ

 

Έπειτα ,
έπειτα ήρθε η νύχτα .
Η νύχτα που κένταγες ,
που κένταγες πάνω στο μαύρο ύφασμα , με ασημένια κλωστή ,
τ' αστέρια .
Η νύχτα ολοφώτιστη από τα σπινθηρίσματα της βελόνας σου ,
κι εσύ εκεί ,
σκυμμένη ,
σκυμμένη ,
να γέρνεις ,
να γέρνεις πάνω στο μαύρο ύφασμα ,
να μπαίνουν τ' αστέρια στα μάτια σου και να σε τσιμπούν ,
και να σε κόβουν ,
και να σε ματώνουν ,
κι εσύ να κεντάς και να ξηλώνεις  και να ξανακεντάς ,
με προσοχή ,
μη και σου ξεφύγει η βελόνα και τρυπήσει τα παιδιά που παίζανε
κάτω από τον ουρανό σου .
(( Τα παιδιά μου )) μόνο έλεγες , (( τα παιδιά μου ! )) ...
Κι έναν φάρο ,
έναν φάρο κέντησες , εκεί στο βάθος ...


Α , ναι , κι ένα βουνό ...
Και πίσω από το βουνό , πίσω από το βουνό - το φαντάζεσαι ;
είδα μια θάλασσα ,
μια θάλασσα μεγάλη σαν τον ουρανό ,
και μαύρη σαν τον ουρανό και σαν το ύφασμα ,
και ήταν πραγματική  θάλασσα έτοιμη να μας καταπιεί ,ι
εσύ δεν την έβλεπες ,
και πως να τη δεις ,
αφού τα μάτια σου καρφωμένα στον υφασμάτινο ουρανό ,
αφού τ' αστέρια στα μάτια σου αντί για τα μάτια σου ,
πως να τη δεις έτσι τυφλή ,
τυφλή .


Μια μέρα πήρες το άλογο και ξεδρόμισες ,
το έσκασες ,
με το άλογο να σε οδηγεί ,
σε οδηγούσε το άλογο σαν σκύλος ,
μαύρο άλογο , μαύρα μάτια ,
πιστός σύντροφος από κοντά , από δίπλα , από πίσω ,
η ανάσα του , το σώμα του , η ζεστασιά και η υγρασία του ,
το χλιμίντρισμα κλάμα του ,
η ενοχή ,
η μετάνοια ,
η συγχώρηση ,
η αγάπη .
Κι εσύ , από τότε ,
όλο κεντούσες και ξήλωνες και ξανακεντούσες υφάσματα να ντύ -
νεις και τη ράχη του ,
να μη κρυώνει οδηγώντας σε μέσα στον παγωμένο ουρανό .
Ο Ηριδανός , οι Πλειάδες , ο Ωρίωνας , ο Μέγας Κύων , ασημένιες
τρύπες στο ύφασμα ,
τρύπες ασημένιες στο μαύρο που έμπαζαν κρύο ,
στο μαύρο το βελούδινο ,
έλα ,
πάρε ,
δώσε ,
το άλογο ,
η νύχτα ,
τ' αστέρια ,
τα παιδιά ,
οι βελονιές ,
το μαύρο ,
η θάλασσα ,
πάρε- δώσε αλισβερίσι ,
κι εσύ στην άκρη του νήματος ,
στην άκρη του σύμπαντος ,
με σφουγγισμένα πια τα αίματα από τα μάτια εδώ και καιρό ,
να κοιτάς για πάντα τ' αστέρια από την άκρη τους ,
να κοιτάς με τα τυφλά  σου μάτια ... 

Σόνια Ζαχαράτου

Madre Dolorosa

- Ο ΕΡΩΤΑΣ -

Πλησιάζει ... πλησιάζει ...

Πλησιάζει κι άλλο ,

Πλησιάζει κι άλλο , κι άλλο ,

΄Οσο γίνεται περισσότερο κι άλλο ,

΄Οσο γίνεται και πιο κοντά ,

Πλησιάζει προσεκτικά για να μην ,

Προσεκτικά για να μην σκοντάψει ,

Η παντόφλα του να μην ,

- Η δεξιά παντόφλα που συνήθως - ,

Να μη σκοντάψει και όλα ματαιωθούν ,

Και δεν γίνουν όπως πρέπει ,

Και δεν γίνουν ξανά από την αρχή ,

Και δεν γίνουν όπως πάντα ,

΄Οπως πάντα το ίδιο πάντα ίδιο ,

Το ίδιο ίδιο κι ωστόσο διαφορετικό ,

Και μείνουν αδιευκρίνιστα τα αναπάντητα ερωτήματα ,

Και μείνουν αναπάντητα τα αναπάντητα ερωτήματα , 

Και παραμείνουν στη σιωπή .

*

Είχε πει εκείνη , τη στιγμή εκείνη :

' Με χτυπά ο ήλιος στα μάτια και δακρύζω ' ,

Αλλά , δεν πήγε λίγο πιο εκεί , λίγο παραπέρα ,

για να μη χτυπά ο ήλιος στα μάτια και δακρύζει

και που , τόσους χρόνους τώρα , τη χτυπά

από το παράθυρο ο ήλιος στα μάτια ,

Είχε πει αυτό για τον ήλιο στα μάτια της ,

Αποτυπωμένο στα φωτογραφημένα χείλη της είναι ,

Το βλέπει , το ακούει ,

Το είχε προφέρει σαν μία μακρόσυρτη άτονη λέξη

' μεχτυπαοηλιοςσταματιακαιδακρυζω ' ,

Σαν για να κάνουν πιο γρήγορα ,

Σαν γιατί είχε κουραστεί ,

Σαν για να επιστρέψουν ,
Σαν γιατί κρύωνε ,
Σαν ,
Όχι , δηλαδή , για να δείξει πιο όμορφη στα δικά του μάτια
ή στη φωτογραφία που θα την αποθανάτιζε ,
΄Οχι , όχι ,
Αυτό θα το ένιωθε αμέσως και δεν θα είχε δώσει
τόσο από τη ζωή του σε οκτώ λέξεις ,
Ναι , θα το είχε νιώσει αυτό ,
Αλλά επειδή κάτι άλλο εννοούσε λέγοντας
' με χτυπά ο ήλιος στα μάτια και δακρύζω '
 Κάτι άλλο ,
Κάτι άλλο που χρόνια τώρα ψάχνει ,
Κάτι που τότε δείλιασε και δεν ρώτησε ,
Κάτι που ποτέ δεν έμαθε αφού δεν ρώτησε ,
Κάτι που ποτέ δεν του δόθηκε δεύτερη ευκαιρία να ρωτήσει ,
Κάτι που δεν ,
Μάλλον σάστισε ,
Μάλλον αισθάνθηκε μετέωρος ,
΄Ενας ίλλιγγος , μια ζάλη , μια σκοτοδίνη ,
Και αυτοστιγμεί ,
Ν' αναβάλει την ερώτηση ,
Να την ξεχάσει ,
Να μην ακούσει την απάντηση ,
Να μην αδράξει η αντάρα , το πανδαιμόνιο ,
ο ορυμαγδός ,
Να ξεφύγει ,
Να μην ,
Δεν θυμάται άλλωστε ούτε και τον ήλιο που την έκανε
να δακρύσει ή που εκείνη νόμισε ή που προφασίστηκε ,
Γιατί δεν είχε ήλιο ,
Σούρουπο πάντα θυμάται , δεν θυμάται ήλιο
- Καθόλου μάλιστα - ,
Σούρουπο σταχτί , συννεφιασμένο
- Αποτυπωμένο κι αυτό - ,
΄Ισως και ψιλόβροχο ,
Αδιόρατο ψιλόβροχο ,
΄Ισως ,
Θρυμματισμένες σταγόνες .
΄Ισως ,


*

Εκείνη ήταν για εκείνον παντού ,
Εκείνη σε ολόκληρο το συννεφιασμένο τοπίο ,
Εκείνη σε ολόκληρο το μέσα των ματιών του ,
Σε ολόκληρο το μέσα της σαρκός του ,
Σε ολόκληρο το μέσα των αισθήσεών του
και του μέλλοντός του ,
Εκείνη ,
Ο έρωτας ,
Εκείνη ,
Εμβληματική ,
Ακατανίκητη ,
Αναντικατάστατη ,

Εκείνη ,
Εκείνος ,


*

Από τη μια στιγμή στην άλλη ,
Παρακρούσεις ,
Αντιλαλήματα ,
΄Αλφα στερητικά ,
Σιωπή ,
Αλαλία ,
Συντριβή ,
Βουητό στ' αυτιά ,
Ωιμέ !
Κατάπιε τον , Γαία !
Ωιμέ ! Τι άλλο απομένει ;
Κατάπιε τον !
Οιωνοί προϋπήρξαν , ναι ,
Η επιβεβαίωση τώρα ,
Η επιβεβαίωση ,

Παναγιά Παρθένα , Madre Dolorosa , Sacra Sapienza ,
Ναι ,
Τους αψήφησε ,
Ανυπάκουος ,
Ανευλόγητος ,
Ανίερος ,
Αμαρτωλός
Αβυσσώδης ,
Αίρων μόνος πλέον το σαρκίο του ,
Ποτέ πλέον όπως έως τότε ,
Οιωνοί ,
Ξεματιάσματα ,
Φυλαχτά ,
Ξόμπλια ,
Παρακλήσεις ,
Ταξίματα ,

*

΄Οταν πλέον όλα από τον πλανήτη θα έχουν εξαφανισθεί ,
Ακόμα και τότε ,
Τότε ,
Στην άβυσσο του μέλλοντος ,
Στον ίλλιγγο του χάους ,
Η φωτογραφία θα μείνει , θα μείνει , θα μείνει ,
Θ' αναμετρηθεί με τους γαλαξίες για να μείνει ,
Για να γίνει νέος ουρανός ,
Νέος απαστράπτων ουρανός ,
Να γίνει ουρανός αλλόφρων ,
Αλλόφρων , αλλόφρων ουρανός ,
Θα φροντίσει να γίνει ουρανός ,
Σκέπη της ανθροπότητας ,
 Συμπαντικό Μουσείο ΄Ερωτος
Ουρανός ,
Και κανείς δεν θα την ξεχάσει ,
Κανείς ,
Σίγουρα ,
Εκείνη ,
Κανείς ποτέ ,
Εκείνη ,
Ποτέ ,
Ποτέ ,
Ποτέ ,


*

Χώμα κατεβάζουν οι χαράδρες του ,
Κρημνώδεις , άγονες , σκοτεινές ,
και τα μάτια του παίρνουν να δακρύζουν ,


*

Καθημερινή εκταφή ,
Τον διασκεδάζει ο θάνατος ,
Χαμογελά ,
΄Εχει υπερβεί τα του θανάτου ,
Χαμογελά ,


*

Τα καρφιά ,
Τα ελατήρια ,
Τα παλιωμένα ξύλα ,
Το τρίξιμο ,
Αυτά , ναι , σίγουρα , τον ταλαιπωρούν , τον θυμώνουν ,
Το ξέρει ,
Όλα αυτά , ναι , το ξέρει ,
Αυτά του χαλάνε τη διάθεση και το σούρουπο και
τη νύχτα που έρχεται και τη ζωή του ολόκληρη ,
Αυτά τον θυμώνουν ,
Αυτά του πονάνε σάρκα και οστά ,
Αυτά του τρυπούν το κεφάλι , του βασανίζουν το μυαλό ,
του αδειάζουν τη σκέψη , του αρπάζουν τα μάτια ,
του καίνε το σώμα , του πυρπολούν τα σωθικά ,
του ακυρώνουν τη ζωή ,
Αυτά φταίνε ,
τα καρφιά φταίνε ,
Τα ελατήρια φταίνε ,
Τα παλιόξυλα φταίνε ,
Αυτά φταίνε ,
Αυτά φταίνε ,
Πολυκαιρισμένα ,
Σκοροφαγωμένα ,
Ξεχαρβαλωμένα ,
Αποσυνδεμένα ,


Αυτά Φταίνε .
Αυτά φταίνε .
Αυτά φταίνε .

Φωτ : Γιάννης Ριζομάρκος

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

Πανσέληνος παρά κάτι ,
ποιητικά πεζογραφήματα , εκδ . Αστάρτη , 1998 .

Τρεις νύχτες του Αυγούστου ( και μία μέρα ) ,
ψυχολογικό θρίλερ , εκδ . Ελληνικά Γράμματα , 2009 .

Ρόδινη Στάχτη - Μαρία Θηρεσία Καρλότα ,
ιστορικό αφήγημα , εκδ . Εξάντας , 2011 .

Ο εχθρός μου , θεατρικό , εκδ . Μπαρτζουλιάνος 2012 .

Συμμετοχή στη συλλογική έκδοση
Μάρμαρα του Παρθενώνα :
η ιστορία μιας κλοπής ή η κλοπή της ιστορίας
της Assocacion Cultural Hellenica Νόστος Αργεντινής
με το διήγημα << Το πένθος της σελήνης >> , 2011
( β' βραβείο διηγήματος για την ελληνική γλώσσα ) .

Σόνια Ζαχαράτου

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΝΑΣ «ΕΧΘΡΟΣ» ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» θα ανεβεί το θεατρικό έργο «Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ», 17, 18, 19 και 24, 25, 26 Μαΐου.

Μια γυναίκα όμηρος. Το παιδί της. Η νύχτα. Ο εχθρός σε απόσταση αναπνοής. Ο θάνατος...

 «Ο Εχθρός μου» είναι ένα έργο πολιτικό, ένα έργο βαθιά ανθρώπινο, υπαρξιακό. Οι ήρωές του έρχονται αντιμέτωποι με τη βία και το φόβο, με τις επιθυμίες και τα όνειρά τους. Η συναισθηματική φόρτιση διατρέχει όλο το έργο. Η εκδίκηση, η οργή, το μίσος, το δέος μπροστά στο θάνατο και το προδικασμένο αύριο είναι το «σκηνικό» της ζωής τους, είναι ο αναπότρεπτος εσωτερικός εφιάλτης τους. Ωστόσο, και η συγχώρηση, και η μνήμη, και η εμπιστοσύνη, και η ανάγκη για αγάπη, και η αγάπη για ζωή, και αυτά είναι όλα εκεί. Τι μπορεί, λοιπόν, να συμβεί ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, μια παγωμένη νύχτα που δεν μοιάζει με καμία προηγούμενη της ζωής τους;

Το έργο, που αναπτύσσεται και πλέκεται σε δύο παράλληλους μονολόγους, πλημμυρίζει από εικόνες ομορφιάς, καθώς οι δύο «εχθροί» -έρμαια αποφάσεων άλλων- έρχονται κοντά, ξεχνώντας την άβυσσο που τους χωρίζει. «Ο Εχθρός μου» είναι εμπνευσμένος από την τραγωδία που εκτυλίχθηκε στο σχολείο του Μπεσλάν της βόρειας Οσετίας, το 2004, όπου σκοτώθηκαν 385 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 186 παιδιά.

Κείμενο:                                 Σόνια Ζαχαράτου

Σκηνοθεσία:                           Δημήτρης Καντιώτης

Ερμηνεύουν:                          Γεωργία Ζώη, Βαγγέλης Στρατηγάκος

Μπαγιάν παίζει η μουσικός:  Ξένια Τσέλιγκα

Σκηνικά – κοστούμια:            Ηλίας Λόης

Φωτισμοί:                               Χριστίνα Θανάσουλα

Μακιγιάζ:                               Μαίρη Κασούμη

Φωτογραφίες:                         Κώστας Λυκαβηττός

Παραγωγή:                             Linos Pro.

Σόνια Ζαχαράτου

Η πόλη μας ήταν τετράχρωμη . Κτισμένη από κόκ -

κινο ντόπιο πωρόλιθο , από σταχτή γρανίτη , από

λευκό μάρμαρο θρακικό , από βασάλτη μαύρο κρη -

τικό . Πολεοδόμοι , μηχανικοί , αρχιτέκτονες , γλύ -

πτες , ζωγράφοι και σπουδαίοι τεχνίτες από όλη την

αυτοκρατορία δούλεψαν σε αυτήν εντατικά και για

καιρό πολύ είχες το στόχο σου : η πόλη να γίνει αρ -

μονική στο μάτι και στη ψυχή , και για την αρμονία

της να την ευλογήσουν οι θεοί .

΄Ολα τα επιμελήθηκες εσύ . Τη ρυμοτομία και τα

σχέδια για τους λιθοστρωμένους δρόμους , που στο -

λίζονταν με κορινθιακές κολόνες και κρήνες . Τα

σχέδια για το παλάτι , το διοικητήριο , τους ναούς ,

τις επάυλεις και την αγορά . Τα σχέδια για πά -

σης φύσεως εργαστήρια και καταστήματα , που πά -

ράβγαιναν μεταξύ τους σε φαντασία , και τα σχέδια

για τις υπόγειες αποθήκες , όπου συντηρούσαν τον

οίνο και τα τρόφιμα . Τις πανσέληνες και ημισέλη -

νες πλατείες με τα μωσαικά , που οι ψηφίδες τους

ζωντάνευαν πολέμους κι έρωτες στα αφημένα πίσω

χρόνια . Τα σμιλεύματα στις αψιδωτές εσοχές των
δρόμων , που φιλοξενούσαν τις νύχτες τους αναμμέ -
νους λύχνους και πυρσούς . Το πολύπλοκο υδρευτι -
κό και αποχετευτικό σύστημα της πόλης  μόνος σου 
έλεγξες , μάλιστα , μετά την ολοκλήρωσή του , την
καθαρότητα των νερών , παίζοντας σαν παιδί στις
θέρμες και στα συβαρίτικα * χαμάμ .
Και καθώς έδινες πάντα προτεραιότητα στη σκέ -
ψη και τη γνώση , είχες λόγο και για το αρχιτεκτονι -
κό σχέδιο της βιβλιοθήκης , όπου θα ταξινομούνταν
οι πάπυροι , θα εργάζονταν γραμματείς και βιβλιο -
θηκάριοι , θα  έρχονταν πολίτες να μελετήσουν στο
αναγνωστήριό της . Και διάλεξες φυσικό φωτισμό
γι'αυτόν το χώρο , που τον εξασφάλισαν εκλεκτής
ποιότητας υαλοπίνακες .
Καθόσον έπειτα σαν θεατής αόρατων αγώνων
στις κερκίδες , άλλοτε του Σταδίου και άλλοτε του
Ιπποδρόμου , και υπολόγιζες την κλίση του ήλιου
την εποχή των τελετών . Δοκίμαζες την ακουστική
του Ωδείου και του Θεάτρου αφού , σε κάθε κύκλο
των γενεθλίων μου , θα φιλοξενούνταν εκεί από όλη
την αυτοκρατορία και ποιητικοί αγώνες . Οι έλληνες
τραγωδοί και μουσικοί θ'ακούγονταν και σ'αυτή
τη γη , οι λατίνοι ποιητές θα έβρισκαν τη θέση τους
και οι πυρρίχιοι χοροί , που σε ενθουσίαζαν , θα ξα -
γρυπνούσαν τις νύχττες μας .
Και δεν ξέχασες ακόμα μια υπόσχεσή σου το -
ποθέτησες σεμνές επιγραφές - αναφορές στη ζωή
μας στα μικρά ημικυκλικά ιερά , γιανα ενθυμούνται
το δικό μας έρωτα στον ενεστώτα χρόνο οι προσκυ -
νητές που θα έφταναν εδώ στο μέλλον .
Κι έφερες και υποκριτές , χορευτές και χορεύτρι -
ες , κιθαρωδούς και αυλητρίδες για την ψυχαγωγία
μας , αλλά και σοφούς δασκάλους να διδάξουν τις
επιστήμες και τη φιλοσοφία . ΄Αλλους πάλι διάλεξες
για τις τέχνες τις πολεμικές και τις αθλοπαιδιές μέ -
σα στις παλαίστρες .
Κι όταν όλα τέλειωσαν , ένα γοργόνιο από χαλ -
κό στα τείχη της με τα χέρια σου τοποθέτησες ένα
γοργόνιο που θα τη φύλαγε για πάντα από το κακό -
βουλο μάτι των εχθρών .


* Από την πλούσια πόλη Σύβαρι , όπου δημιουργήθηκαν τα
πρώτα χαμάμ . Υπάρχει ακόμη στη νότια Ιταλία .

σ.  - 67, 68, 69 -

Σόνια Ζαχαράτου : Τα νερά στα μάτια σου

               

Ένας από τους ελάχιστους έρωτες που η μνήμη τους αντέχει στο  πέρασμα των αιώνων είναι αυτός  του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού με τον νεαρό Αντίνοο. Το αφήγημα Τα νερά στα μάτια σου περιγράφει το ακραίο πάθος και τη σαρωτική δύναμη αυτού του έρωτα, που συγκλόνισε έναν αυτοκράτορα. Παρακολουθεί τους δύο εραστές στην απροσδόκητη γνωριμία τους, στις μακρινές περιπλανήσεις τους, στις μεθυστικές απολαύσεις τους, στις φιλοσοφικές αναζητήσεις τους, στις νυχτερινές, ερωτικές, έναστρες διαδρομές τους, στην άκρατη ζήλια και την καταστροφή που αναπόφευκτα επιφέρει. Και ταξιδεύει τον αναγνώστη στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: στη Βιθυνία, στην αρχαία Ρώμη και στην αρχαία Αθήνα, στην Ελευσίνα και στα Ιερά Μυστήρια, στην Αίγυπτο και στη μεταφυσική σιωπή της ερήμου, στα νερά της Μεσογείου και του Νείλου.

Τα νερά στα μάτια σου είναι μια βαθιά ερωτική εξομολόγηση, ένα αισθησιακό αφήγημα, που λαμβάνει υπόψη τη μία εκδοχή θανάτου του Αντίνοου, την αυτοκτονία, καθώς υπάρχει και η εκδοχή της δολοφονίας του από τον περίγυρο του Αδριανού.

Αποσπασμα απο το βιβλιο

Πόλεμος για δύο ήταν κι αυτός, υπόγειες φωνές, βουβές φωνές, κόκκινα φιλιά, μαύρα φιλιά, λόγια  μισά, λόγια σκοτεινά, σκοτεινές  και οι αντανακλάσεις του ιδρώτα μας στο απέναντι θαμπωμένο κάτοπτρο.

Άδειαζε το φεγγάρι το γαλάζιο του στα λευκά σεντόνια και στα γιασεμιά τού παραθύρου, άδειαζαν και ξαναγέμιζαν παλίρροιες πόθου κι έρωτα τα σώματά μας που μοσχοβολούσαν απολλώνια δάφνη και θυμάρι, τα σώματά μας που έκρυβαν θύελλες πάθους και μαζί παγίδες απόγνωσης.

Το πρόσωπό σου δεν ήταν αυτό που έως τότε ήξερα, την αλαζονική σου έκφραση δεν την είχα ξαναδεί και δεν μπορώ να την ξεχάσω, την κουβαλώ πάντα σε μια γωνιά μου.

Εσύ δεν ήσουν εσύ, ήσουν ο τιμωρός, εγώ δεν ήμουν  εγώ, ήμουν ο ικέτης, ήμασταν δυο  ξένοι σε μια μάχη που οι όροι της όμως συνεχώς ποδοπατιώνταν κι ανατρέπονταν, όπου γινόσουν εσύ ο ικέτης κι εγώ ο τιμωρός, σε μια μάχη μέχρις εσχάτων…

(…)

Την επομένη, χωρίς να σηκώσεις το βλέμμα για να με κοιτάξεις, χωρίς να μου απευθύνεις καν το λόγο, μου χάρισες ένα χρυσαετό.
Δεν σε ευχαρίστησα.

Σου είπα μόνο

«αφιέρωμα κάνω τον χρυσαετό, Αδριανέ, στων

ματιών σου τα νερά. Αφιέρωμα στο θαύμα των νερών σου»

Η Σόνια Ζαχαράτου είναι δημοσιογράφος. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.


Εργογραφία:

Ο εχθρός μου, θεατρικό, εκδ. Μπαρτζουλιάνος, 2012
Ρόδινη Στάχτη –Μαρία Θηρεσία Καρλότα, ιστορικό αφήγημα, εκδ. Εξάντας, 2011
Τρεις νύχτες του Αυγούστου (και μία ημέρα), μυθιστόρημα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2009
Πανσέληνος παρά κάτι, πεζοποιήματα, εκδ. Αστάρτη, 1989
Συμμετοχή στη συλλογική έκδοση Μάρμαρα του Παρθενώνα– Ιστορία μίας κλοπής ή η κλοπή της Ιστορίας (2ο βραβείο για την ελληνική γλώσσα από την Asociacion Cultural Helenica «Nostos» για το διήγημα «Το πένθος της σελήνης») edit. Trama, 2010