στους Παναγή Λευκαδίτη , Γιώργο Παπαλεονάρδο ,
Κώστα Γαρίδη , Ιάσονα Ιωαννίδη , Γιώργο Παναγουλόπουλο
Εγώ δεν είμαι επώνυμος , δεν είμαι Αναγνωστάκης
δεν είμαι Χριστιανόπουλος , Πατρίκιος ή Καρούζος
για μένα δεν σκοτίζονται Λαμπράκης ή Αλαφούζος
δεν βγαίνω στα παράθυρα για να με δει ο κοσμάκης .
Παράσημα δεν φτιάχτηκαν για μένα και βραβεία
τα <<Φορντ>> μου είναι άγνωστα και όλες οι διακρίσεις
είμαι ένας ποιητής <<εκτός>> χωρίς επιδοτήσεις
δεν βρίσκομαι ούτε ως όνομα στα σχολικά βιβλία .
΄Εξω από τα συνέδρια κι από τις μεταφράσεις
όπου ποζάρουν οι εκλεκτοί ως διάνοι φουσκωμένοι
τα έργα μου στα αζήτητα , οι στίχοι μου κομμένοι
απ' της γραφής τούς τραβεστί που ελέγχουν τις προσβάσεις .
Τα βράδια δεν συχνάζω εγώ στη στοά του Βασιλείου
στο Ντόλτσε δεν με συζητούν μεγάλοι τεχνοκρίται
κάποια Ελισάβετ με αγνοεί , ένας Μισέλ με αρνείται
μ' έχουν διαγράψει οι Κούτροβικ και οι Χατζηβασιλείου .
Παρ' όλα αυτά , άλλη εκλογή δεν έχω κι επιμένω
στο θράσος μου να στιχουργώ κι ας με διαβάζω μόνος
ώσπου ο αδέκαστος κριτής των έργων μας ο χρόνος
ζυγιάζει κάθε απίκραντο και κάθε πικραμένο .
Ως τότε , ένας ακλόνητα πιστός στο μέγα πάθος
ένας ακραίος της μοναξιάς , ένας σαλός του ονείρου
θα ουρλιάζω , θα χειρονομώ , στις εσχατιές του απείρου
μα , τη ζωή μου δεν θα πω , ποτέ , πως πήρα λάθος .
Κι αν ξαναρχόμουν , πάλι αυτή θα 'ταν για μένα η Μούσα
κι οι εχθροί μου αν με σακάτευαν κι οι φίλοι αν φεύγαν ξένοι
ω γλώσσα μου πολύπαθη και Ποίηση προδομένη
εγώ για σας θα ερχόμουνα , μόνο για σας θα ζούσα .
* Το ποίημα αυτό αφιερώνεται στους ποιητές : Παναγή Λευκαδίτη , Γιώργο Παπαλεονάρδο ,
Κώστα Γαρίδη , Ιάσονα Ιωαννίδη , Γιώργο Παναγουλόπουλο , γιατί , μολονότι έχουν αναλώσει
μια ζωή στη διακονία της ποίησης παραμένουν τελείως άγνωστοι επειδή δεν είχαν την τύχη να
περιληφθούν σε καμιά ανθολογία της εποχής τους .
